Από την νέα, ευθέως επιθετική ενέργεια της Τουρκίας και την έκδοση Navtex για πλου του Oruc Reis στα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, διαμορφώνεται μία νέα συνθήκη.
Η πρόκληση αυτή, με την ποιοτική της διαφοροποίηση και λαμβάνοντας υπόψη και την χρονική συγκυρία, δείχνει κάτι πολύ διαφορετικό και φέρει πολλούς προ των ευθυνών τους.
Μόλις λίγες ημέρες έπειτα από την συνάντηση Δένδια – Τσαβούσογλου στην Μπρατισλάβα και ενώ υποτίθεται ότι είχε συμφωνηθεί η ανακοίνωση της ημερομηνίας επανέναρξης των διερευνητικών επαφών, η Αγκυρα δείχνει ότι στην ουσία δεν επιθυμεί κανέναν διάλογο.
Υπό μία έννοια, η επιθετική αυτή ενέργεια είναι ένα ακόμη βήμα του Ερντογάν, το οποίο ωστόσο δεν τον οδηγεί σε νέο πεδίο, παρά επιβεβαιώνει τον εγκλωβισμό του σε μία αδιέξοδη επιλογή. Τα όσα επιχείρησε τους τελευταίους μήνες δεν έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής να τα φέρει εις πέρας, ενώ ο τρόπος με τον οποίο έδειξε ότι αντιμετωπίζει την διαδικασία διαλόγου, στην ουσία είναι μία επιβεβαίωση της διάθεσής του να τον τορπιλίσει εν τη γενέσει του.
Με αυτό το νέο στοιχείο στον χάρτη, Ευρώπη, σύμμαχοι, ΝΑΤΟ και διεθνείς οργανισμοί πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να συνεχίσουν την επαμφοτερίζουσα τακτική τους. Η Ελλάδα έχει πράξει όλα όσα όφειλε, η Τουρκία εξακολουθεί να προτιμά τον ρόλο του πειρατή της Μεσογείου.
Πώς να αισθάνεται άραγε ό γερμανός υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας με αυτήν την εξέλιξη; Λίγες ώρες προτού ξεκινήσει την νέα του διαμεσολαβητική προσπάθεια, οι συνομιλητές του στην Αγκυρα υπονομεύουν κάθε διαδικασία και δείχνουν διατεθειμένοι να τραβήξουν το σχοινί έως σημείου στο οποίο μέχρι τώρα δεν είχαν φτάσει.
Ποια ακριβώς θα είναι η εξέλιξη, είναι μάλλον δύσκολο να προβλεφθεί τώρα. Το σχεδόν βέβαιο είναι ότι ο διάλογος δεν είναι αυτή τη στιγμή ένα πιθανό ενδεχόμενο και ότι εν τέλει επιστρέφουμε στις ασκήσεις υπομονής και τον πόλεμο νεύρων «επί του πεδίου».
Υπό αυτές τις συνθήκες, το επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Πέμπτης και της Παρασκευής, μάλλον θα βρεθεί μπροστά σε ένα αρκετά σοβαρό δίλημμα. Με βάση την τελευταία του απόφαση, η διαδικασία ενεργοποίησης των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας θα πρέπει να ενεργοποιηθεί, καθώς η παρουσία του Oruc Reis ανοιχτά του Καστελλόριζου συνιστά κάτι περισσότερο από προκλητική ενέργεια.
Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι αυτό θα συμβεί. Η ελληνική πλευρά την ίδια στιγμή, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να συνεχίσει να τηρεί την στάση που είχε επιλέξει έως τώρα. Η αντίδρασή της θα πρέπει να είναι σθεναρή, η στρατηγική της να έχει βάθος και τα μέσα που θα αξιοποιήσει να είναι αποτελεσματικά, ώστε να αποσπάσει κάτι περισσότερο από την συμπάθεια των εταίρων και τις νουθεσίες των Γερμανών…
Ειδάλλως, πολύ σύντομα θα αρχίσει και ο πλέον καλόπιστος να αναρωτιέται ως προς τα περιθώρια της Ευρώπης να παραμένει αδρανής, αλλά και τις επιπτώσεις αυτής της αδράνειας.
