Η μόνη βεβαιότητα σε ό,τι έχει να κάνει με την Τουρκία του Ερντογάν είναι η αβεβαιότητα.
Δεκάδες άρθρα και αναλύσεις γράφτηκαν μόλις πρόσφατα για τα αίτια της τουρκικής αναδίπλωσης («προσαρμογή» τη χαρακτήρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στα «Νέα») υπό τον φόβο κυρώσεων και των διεθνών πιέσεων.
Λίγες μόνο μέρες μετά, συζητάμε και πάλι για το Oruc Reis, για νέες τουρκικές προκλήσεις, ενώ το κλασικό ερώτημα που επανήλθε δυναμικά είναι : «Πού το πάει ο Ερντογάν;»
Eικασίες για την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του έχουν γίνει και μπορούν να γίνουν πολλές. Όπως αποδεικνύεται όμως θα είναι πάντα επισφαλείς.
Και αυτό διότι ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα εάν ακόμη και ο ίδιος ο Ερντογάν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο ή ένα «μη σχέδιο». Εάν πορεύεται δηλαδή με την τακτική του «βλέποντας και κάνοντας» προσαρμοζόμενος κάθε φορά στις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό της χώρας του, πολιτικές και οικονομικές.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός. Έφθασε πλέον στο σημείο να εμπαίζει προκλητικά ακόμη και την Αγκελα Μέρκελ την πάλαι ποτέ «μοναδική του συνομιλήτρια».
Και ο πλέον δύσπιστος αντιλαμβάνεται ότι τα λόγια του τούρκου προέδρου δεν έχουν πλέον καμία αξία. Φροντίζει να αποδεικνύει σε καθημερινή βάση ότι είναι αναξιόπιστος συνομιλητής.
Παρ΄ όλα αυτά, οι διεθνείς αντιδράσεις παραμένουν χλιαρές. Περιορίζονται σε μηνύματα, συστάσεις και νουθεσίες.
Απέναντι σε αυτή την ανερμάτιστη και επικίνδυνη τουρκική πολιτική αλλά και τη συνεχιζόμενη κατευναστική πολιτική από την πλευρά των ισχυρών δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός.
Πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα.
