Το αποτέλεσμα της δίκης της Χρυσής Αυγής τάραξε στην κυριολεξία τα πολιτικά νερά της χώρας. Ηδη προκαλεί μεγάλη αναστάτωση στον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του οποίου δοκιμάζεται πραγματικά, για πρώτη ίσως φορά έπειτα από την περυσινή εκλογική ήττα. Η ένταση που προκλήθηκε και οι βαρείς χαρακτηρισμοί που αντηλλάγησαν με τον Σταύρο Κοντονή – με κορυφαία την κατηγορία ότι είναι «σταλινικοί συκοφάντες» – δείχνουν το βάθος και την έκταση της κρίσης. Είναι τόσο αποκαρδιωτική η ατμόσφαιρα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που οι «φρουροί» της ηγεσίας έφτασαν να κατηγορούν τον άλλοτε υπουργό Δικαιοσύνης ότι δήθεν έγινε υπάλληλος του Νίκου Μανιαδάκη της Νοvartis και κατ’ επέκταση της Νέας Δημοκρατίας, επειδή, άκουσον-άκουσον, μετά την εκλογική αποτυχία του βρήκε νομική επαγγελματική στέγη στο γραφείο του δικηγόρου Θόδωρου Μαντά, συνηγόρου του εμπλεκομένου στο σκάνδαλο της πολυεθνικής φαρμακευτικής. Αυτό εξηγεί και την αγανάκτηση Κοντονή, ο οποίος τους αποκάλεσε «σταλινικούς συκοφάντες».
Το τέλος του αντισυστημισμού
Κάποιος οξυδερκής φίλος της στήλης παρατήρησε σωστά και μας επισήμανε ότι με την ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής τελειώνει, πέραν του ίδιου του νεοναζιστικού μορφώματος, και ο ευρύς κύκλος του αντισυστημισμού που αναπτύχθηκε στη διάρκεια της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης, η οποία ξεκίνησε το 2009. Και όντως, αν δει κανείς την τύχη όλων εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που ανεδείχθησαν στη φάση των μνημονίων, της εχθροπάθειας, του φθόνου και του κοινωνικού μίσους, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Οι ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου έσβησαν από τον πολιτικό χάρτη και ο ίδιος περιέπεσε στα αζήτητα, η Χρυσή Αυγή, που έφτασε κάποια στιγμή να αναρριχηθεί στην τρίτη θέση, τέθηκε επίσης εκτός Κοινοβουλίου το καλοκαίρι του 2019, οι αποχωρήσαντες από τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015, η ΛΑΕ του Παναγιώτη Λαφαζάνη δηλαδή, κατέγραψαν αστεία ποσοστά στις τελευταίες εκλογές, το νεοσύστατο κόμμα του κ. Βαρουφάκη εισήλθε μεν στη Βουλή, αλλά έναν χρόνο μετά παλεύει για το 3% στις τρέχουσες δημοσκοπήσεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ, που απογειώθηκε στα χρόνια των μνημονίων και έφτασε να κυβερνήσει τη χώρα, βιώνει τώρα κρίση μοναδική, σε σημείο που να αμφισβητείται ακόμη και ο αρχηγός του.
Και αυτό γιατί απλούστατα στη διαδρομή των ετών της κρίσης παρασύρθηκαν ή, καλύτερα, καβάλησαν το λαϊκιστικό κύμα του αντισυστημισμού, έχασαν το αστικό δημοκρατικό μέτρο, έβρισαν, προπηλάκισαν, χρησιμοποίησαν μεθόδους ξένες προς τα πολιτικά ήθη του τόπου, για να αποκαλυφθούν στη συνέχεια και σήμερα να μετρούν φθορές και μόνο. «Είναι η πολιτική μυστήρια, τίποτε δεν είναι αδιάφορο γι’ αυτή, δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω, αργά ή γρήγορα όλα αποτιμώνται» επέμεινε ο φίλος μας, για να προσθέσει ότι «είναι αυτό ένα μάθημα για όλους και ιδιαιτέρως για εκείνους που πολιτεύονται βραχυπροθεσμοπαθώς, με κυνισμό, χωρίς αρχές και σταθερές. Τώρα», συμπλήρωσε, «είναι σαν η αστική δημοκρατία να εκδικείται όσους τη λοιδόρησαν και της συμπεριφέρθηκαν απρεπώς, χωρίς τον δέοντα σεβασμό για όσα τους προσέφερε και συνεχίζει να τους προσφέρει…».
Δεν χωρεί πάντως καμία αμφιβολία ότι η ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου και ο τρόπος που η πρόεδρος, κυρία Μαρία Λεπενιώτη, και οι άλλοι δύο δικαστές, η κυρία Γεσθημανή Τσουλφόγλου και ο κ. Ανδρέας Ντόκος, χειρίστηκαν τη δίκη δεν άφησαν κανένα περιθώριο αμφισβητήσεων. Αντιθέτως, ήταν σαν να έλαμψε η αλήθεια και όλοι να φωτίστηκαν πραγματικά. Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε ότι μεταξύ των επιφανών της μεγάλης δίκης ξεχωρίζει και ένας αφανής σεμνός στενογράφος – πρακτικογράφος. Από τα χέρια του πέρασε όλη η δικογραφία. Βουνά καταθέσεων και αγορεύσεων έχουν γραφτεί στην κυριολεξία από αυτόν. Ολες οι αποφάσεις της δίκης στηρίζονται στα όσα εκείνος κατέγραψε αόκνως επί τόσα έτη. Το όνομά του Νικόλαος Τερζής.
Οι αντοχές του χρυσαυγιτισμού
Κατόπιν αυτών, μένω σε μια πανομοιότυπη δήλωση που έκαναν τόσο ο κ. Τσίπρας όσο και ο βουλευτής του ΚΙΝΑΛ και άλλοτε δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης, η θητεία του οποίου συνέπεσε με την εκλογή Κασιδιάρη στον πρώτο δήμο της χώρας και ήταν από τους πρώτους που ένιωσαν από την αρχή τη βία των χρυσαυγιτών – μέχρι και πιστόλι του είχε βγάλει ο σκοτεινός «Καιάδας». Διερωτήθηκαν και οι δύο ότι «με τη Χρυσή Αυγή τελειώσαμε, με τον χρυσαυγιτισμό όμως;». Ο κ. Τσίπρας δεν εξειδίκευσε, παρά γενικά μίλησε για συμπεριφορές, κοινωνικές, πολιτικές και άλλες που μπορεί να τον προσδιορίζουν. Ο κ. Καμίνης όμως υπήρξε σαφέστερος. Κατέγραψε ως συγγενή προς τον χρυσαυγιτισμό δύναμη, για τον λόγο της κυρίως και όχι για τις πράξεις της, την Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου. Είπε χαρακτηριστικά ότι πολλές φορές ο λόγος τους στη Βουλή είναι εξοργιστικός, ταιριάζει με εκείνον της Χρυσής Αυγής, μιλάνε σχεδόν με την αυτή εχθροπάθεια, χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα, ειδικά όταν μιλούν για τους μετανάστες απευθύνονται στο ένστικτο των ανθρώπων παρά στη λογική τους, κοινώς θέλουν να φοβίσουν τον κόσμο. Και επειδή ο φόβος γεννά οργή και κατ’ επέκταση οδηγεί στην πολιτική βία, καλό είναι να αρχίσουν να μαζεύονται τα στελέχη της Ελληνικής Λύσης, και ο αρχηγός τους βεβαίως, που νομίζει ότι θα προκόψει αλαλάζοντας και κραδαίνοντας ρομφαία δήθεν αληθείας…
ΜΙΕΤ, η… συνέχεια
Για τα «Μυστήρια του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τράπεζας» της περασμένης Κυριακής λάβαμε τέσσερις επιστολές. Δηλωτικές προφανώς του ενδιαφέροντος για την κρίση που μαστίζει το ξεχωριστό πνευματικό ίδρυμα. Οι δύο επιστολές απεσύρθησαν καθώς καταβάλλονται προσπάθειες εξεύρεσης μιας κάποιας λύσης στο διοικητικό και οικονομικό αδιέξοδο του Ιδρύματος, που ανεδείχθη το προηγούμενο διάστημα. Τις εναπομείνασες δύο δεσμευόμαστε να τις δημοσιεύσουμε την επόμενη Κυριακή. Μας έπνιξαν, βλέπετε, τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, αν και δεν σας κρύβουμε ότι ενδομύχως τρέφουμε μια κρυφή ελπίδα ότι θα υπάρξει μια κάποια λύση, που θα έλεγε και ο Αλεξανδρινός, στο παρόν αδιέξοδο. Σας ενημερώνουμε πάντως ότι μετατίθεται για αργότερα το ενδεχόμενο διορισμού προσωρινής διοίκησης στο ΜΙΕΤ. Επιμένουμε ωστόσο ότι μείζον είναι να συνεχίσει το Ιδρυμα το κρίσιμο σε τούτους τους ταραγμένους καιρούς πνευματικό του έργο.
Φήμες και διαψεύσεις στο Μαξίμου
Μέσα στον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών, κάποιοι, ανωνύμως βεβαίως, όπως συνήθως συμβαίνει, άρχισαν να «σπέρνουν» δεξιά και αριστερά πληροφορίες και φήμες ότι κακός χαμός γίνεται στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι «σκοτώνονται» μεταξύ τους οι επιτελείς του Κυριάκου Μητσοτάκη και ειδικότερα ότι προσφάτως υπήρξε επεισόδιο μεταξύ του υφυπουργού Ακη Σκέρτσου και του διευθυντή του Πρωθυπουργικού Γραφείου Γρηγόρη Δημητριάδη. Επειδή ερεθιστήκαμε από τη φήμη, αναζητήσαμε αν το σχετικό δημοσίευμα έχει δόση αλήθειας. Για τούτο απευθυνθήκαμε ξεχωριστά στους δύο στενούς συνεργάτες του Πρωθυπουργού και τους ρωτήσαμε αν όντως υπήρξε επεισόδιο μεταξύ τους. Αμφότεροι διέψευσαν το υποτιθέμενο περιστατικό και μίλησαν για «αποκυήματα ρηχής φαντασίας». Επιμείναμε ως δύσπιστοι που είμαστε, αλλά και πάλι μας βεβαίωσαν και οι δύο ότι οι σχέσεις τους είναι εξαιρετικές, συνεργάζονται καθημερινά πάνω σε δεκάδες θέματα, τρέφουν προσωπική εκτίμηση ο ένας για τον άλλον, με σεβασμό του ρόλου του καθενός. Οσο για τα κίνητρα των ψιθυριστών, μας είπαν ότι «στόχος τους είναι ο Πρωθυπουργός», υποθέτοντας ότι «αν σπείρουν ζιζάνια, θα διασπάσουν τη δεμένη ομάδα του επιτελικού κράτους. Πλανώνται» κατέληξαν.
Οταν ο Κυριάκος Κούσιος (φωτογραφία κάτω) , δικηγόρος, κυβερνητικός εκπρόσωπος της Κύπρου, μέχρι προσφάτως πρόεδρος της Βαρωσιώτικης Ομάδας Ανόρθωσης, διάβαζε το κοινό ανακοινωθέν του Εθνικού Συμβουλίου της Κύπρου για τη δεύτερη εισβολή του Αττίλα στην Αμμόχωστο, η συγκίνησή του ήταν εμφανής. Γέννημα-θρέμμα Βαρωσιώτης, μόλις είχε παρακολουθήσει και αυτός μαζί με χιλιάδες άλλους πρόσφυγες συμπολίτες του σε απευθείας τηλεοπτική σύνδεση τις εικόνες από τα Βαρώσια. Για πρώτη φορά ύστερα από 46 χρόνια αξιώθηκαν να δουν έστω και από την τηλεόραση τα ερειπωμένα από τον χρόνο αλλά και από τις τουρκικές βόμβες ναπάλμ σπίτια τους. Είδαν τους δρόμους όπου περπατούσαν, τα σχολεία όπου πήγαιναν, την πανέμορφη παραλία όπου κολυμπούσαν πιτσιρικάδες. Ξύπνησαν μνήμες, οι στιγμές ήταν συγκινητικές. Είδαν όμως και τους τούρκους στρατιώτες με τις σημαίες τους να βγάζουν σέλφι στα λεηλατημένα σπίτια τους. Ηταν η ώρα που στις ελεύθερες περιοχές της Κύπρου οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γίνονταν με τραγούδια, όπως το «Χώμα που περπάτησα, γη που νοσταλγώ», ένα τραγούδι-ύμνος για την Αμμόχωστο και την προσφυγιά, το οποίο πολλές φορές τραγούδησε ο κ. Κιούσος αφού ήταν παράλληλα και ο ύμνος της Ανόρθωσης.
