Οταν ούτε οι Beatles μπορούν να αντιπαλέψουν την πανδημία του κορωνοϊού, τότε τα πράγματα είναι ιδιαίτερα άσχημα. Πενήντα χρόνια μετά τη διάλυσή τους οι Υπέροχοι Τέσσερις είχαν αποφασίσει – οι εναπομείναντες φυσικά – να προβάλουν στις αίθουσες το πολυαναμενόμενο ντοκιμαντέρ «Beatles: Get Back» του Πίτερ Τζάκσον. Μετατέθηκε όμως η προβολή για τον Αύγουστο του 2021. Παράλληλα με την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του άλμπουμ «Let it Be», οι Beatles ανακοίνωσαν την έκδοση ενός βιβλίου που θα συνοδεύσει την ταινία του Πίτερ Τζάκσον (στο επίσημο σάιτ του γκρουπ έχουν αρχίσει οι εγγραφές για την αγορά του).
Το βιβλίο θα κυκλοκλοφορήσει στις 31 Αυγούστου 2021, τέσσερις ημέρες μετά την προγραμματισμένη προβολή του ντοκιμαντέρ. Σε 240 σελίδες θα παρουσιάζει εκατοντάδες φωτογραφίες που έως σήμερα δεν έχουν δημοσιευθεί, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του γκρουπ, από τις ηχογραφήσεις του 1969 οι οποίες κατέληξαν στο άλμπουμ «Let it Be». Κάποιες από τις φωτογραφίες προέρχονται από την ταινία-ντοκιμαντέρ, άλλες τις τράβηξαν η Λίντα Μακ Κάρτνεϊ και ο Ιθαν Αλεν Ράσελ. Το λεύκωμα-βιβλίο θα περιλαμβάνει επίσης απομαγνητοφωνημένα σχόλια από τα μέλη του γκρουπ, παρμένα από πάμπολλες ώρες μαγνητοφώνησης κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο Callaway Arts & Entertainment, τα σχόλια αυτά «θα αποκαλύψουν την αλήθεια πίσω από τις ηχογραφήσεις για το “Let it Be”».
Η αντίστροφη μέτρηση
Το «Let it Be» ήταν το κύκνειο άσμα των Σκαθαριών. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε στις 8 Μαΐου 1970 – επτά χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ «Please Please Me», 22.10.1963 – ενώ έναν μήνα πριν τα σύννεφα της διάλυσης είχαν «βαρύνει» πάνω από τους τέσσερις μουσικούς. Στις 10 Απριλίου 1970 ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ ανακοίνωνε ότι οι Beatles δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια μαζί. Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση των Σκαθαριών είχε αρχίσει. Δημόσια, ο Πολ, ο Τζον, ο Ρίνγκο και ο Τζορτζ φρόντιζαν να διασκεδάζουν τις όποιες ανησυχίες με συνεχείς δηλώσεις τους. Ωστόσο στο εσωτερικό τους η κρίση υπέβοσκε. Καλλιτεχνικοί λόγοι, προσωπικές στρατηγικές, γυναικείοι δάκτυλοι και επιχειρηματικές διαφορές είχαν αλλοιώσει τη μεταξύ τους χημεία. Στις 30 Δεκεμβρίου 1970 ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ αναλαμβάνει μία ακόμα πρωτοβουλία και με αγωγή του σε αγγλικό δικαστήριο ζητά τη διάλυση των Σκαθαριών. Το τέλος έρχεται και με τη δικαστική βούλα τέσσερα χρόνια αργότερα, την ίδια ημέρα.
Για να τιμηθούν τα 50ά γενέθλια της αρχικής ταινίας και του άλμπουμ «Let it Be» – ξεκίνησε να ηχογραφείται με τίτλο «Get Back» – παραδόθηκαν στον Πίτερ Τζάκσον 55 ώρες γυρισμάτων από τις ηχογραφήσεις. Προς μεγάλη του έκπληξη, όπως σημειώνει ο ίδιος, αποκάλυψε περισσότερες στιγμές ενότητας και δημιουργικότητας των Beatles απ’ ό,τι πίστευε πως υπήρχαν. Και όπως σημείωσε ο ίδιος προσφάτως: «Εγώ προσωπικά, ως θαυμαστής, βλέποντας αυτές τις 55 ώρες αποκόμισα την εντύπωση μιας μπάντας που θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό αλλά τους είχαν τελειώσει οι επιλογές πού να κατευθυνθούν. Ποτέ δεν ήθελαν να επαναλαμβάνονται, δεν ήθελαν να κάνουν ένα “Sgt. Pepper 2”. Δεν υπάρχει στάδιο μεγαλύτερο από το Shea Stadium της Νέας Υόρκης για να παίξουν. Εχουν κάνει περίπλοκα άλμπουμ. Εχουν κάνει απλά άλμπουμ. Εχεις την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα δεν ήθελαν να διαλυθούν. Αυτή είναι η βασική εντύπωση που έχω. Ηταν μια μπάντα που κινούνταν προς τα εμπρός, αλλά τους είχαν τελειώσει οι επιλογές πού να κατευθυνθούν».
Η λατρεία του κοινού
Τι ήταν όμως αυτό που είχαν οι τέσσερις πιτσιρικάδες του Λίβερπουλ ώστε να αλλάξουν τον κόσμο της μουσικής. Μέσα σε επτά χρόνια οι Beatles δεν άφησαν τίποτα όρθιο στην πορεία τους. Μουσικοκριτικοί και κοινωνιολόγοι 50 χρόνια τώρα έχουν εξαντλήσει τις αναλύσεις τους. «Μετέτρεψαν το ροκ σε αξιοσέβαστο μουσικό είδος», «οι στίχοι τους μίλησαν πρώτοι για τον ρατσισμό, την αποξένωση, το άγχος της μεγαλούπολης, την επανάσταση, την αγάπη, την κατανόηση», «τέλειες μελωδίες, άψογες ενορχηστρώσεις», «ενηλικιώθηκαν μπροστά στο κοινό τους χωρίς να διστάσουν να παραδεχθούν τις αγωνίες τους και τα σφάλματά τους». Ο,τι και αν ισχύει ή δεν ισχύει από τα παραπάνω, υπάρχει κάτι για το οποίο δεν διαφωνεί κανείς. Η λατρεία του κοινού, που τους συντηρεί μισόν αιώνα όχι μόνο στη μνήμη του αλλά και στην πρώτη θέση των πωλήσεων.
Το «θέμα» με τους Beatles δεν είναι ότι συνεχίζουν να πουλάνε δίσκους, CD, βιβλία, λευκώματα, μπλουζάκια, κούπες και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά ότι οι «οπαδοί» τους λειτουργούν σαν να μην έχει διαλυθεί ποτέ το συγκρότημα. Ενώ παράλληλα δεν μειώνονται. Σημείο αναφοράς για όλους τους μουσικούς, όλου του κόσμου και όλων των ειδών, χώρισαν τον χρόνο της μουσικής σε αυτήν πριν από τους Beatles και σε αυτήν μετά τους Beatles. Οπως το είχε περιγράψει από το 1963 ο δημοσιογράφος Ντέρεκ Τέιλορ. Προτού καν γίνουν παγκοσμίως γνωστοί. «Τα παιδιά του 2000 μ.Χ. θα αντλούν από αυτή τη μουσική την ίδια αίσθηση ευημερίας και ζεστασιάς που αντλούμε κι εμείς σήμερα. Γιατί η μαγεία των Beatles είναι, νομίζω, διαχρονική και αγέραστη. Τη λατρεύει ολόκληρος ο κόσμος».
Η έκρηξη της εποχής
Οι Υπέροχοι Τέσσερις με τη μουσική τους γκρέμισαν τα ταμπού, έφεραν τους ανθρώπους κοντά, έκαναν γνωστή, ίσως και μόδα, τη φιλοσοφία της Ανατολής στη Δύση, επηρεάστηκαν από αυτήν και επηρέασαν. Beatles, δεν είναι μόνο τα κορίτσια που τραβούσαν τα μαλλιά τους, λιποθυμούσαν, ούρλιαζαν και τους κυνηγούσαν. Beatles, δεν είναι μόνο τα ρεκόρ πωλήσεων και τα εκατομμύρια των πωλήσεων αλλά είναι, για παράδειγμα, τα ευφυή σινγκλς «Please Please Me», «She Loves You», «A Hard Day’s Night» ή τα άλμπουμ «Revolver», «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Το δεύτερο είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα τους και για πολλούς μουσικούς κριτικούς αποτελεί το σημαντικότερο άλμπουμ της ροκ μουσικής.
Και να σκεφθεί κανείς ότι στην πρώτη ακρόαση δεν έπεισαν τον παραγωγό Τζορτζ Μάρτιν. Φυσικά στη συνέχεια όχι μόνο αναθεώρησε αλλά έγινε κάτι σαν μέλος τους. Τα Σκαθάρια, παρόλο που φορούσαν σακάκια, ήταν η έκρηξη της εποχής τους. Rock ’n’ roll αδρεναλίνη που ωρύεται πίσω από τα αθώα χαμόγελα. Αν στα 1963 ο μουσικοκριτικός Γουίλιαμ Μαν ανακαλούσε το «Τραγούδι της Γης» του Μάλερ αναφερόμενος στο… «Not A Second Time», στα τέλη της δεκαετίας οι Beatles θα χαρακτηρίζονταν «σημαντικότεροι τραγουδοποιοί από την εποχή του Σούμπερτ», ενώ το «Sgt. Pepper» θα παρομοιαζόταν με έργα όπως η «Ερημη Χώρα»του Τ.Σ. Ελιοτ.
«Οι Beatles», θυμάται ο Πολ Μακ Κάρτνεϊ, «ακολούθησαν το ρεύμα, από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν επιδίωξαν να γίνουν ούτε και έγιναν ηγέτες της γενιάς τους. Ηταν απλώς η φωνή της». Μάλλον ούτε ο ίδιος κατάλαβε τι ήταν οι Υπέροχοι Τέσσερις.
