Σ’ όλα τα ΜΜΕ ακούμε και διαβάζουμε ότι οι πολιτευτές των κομμάτων χαρακτηρίζουν εαυτούς και τους άλλους, δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, κεντροδεξιούς , κεντροαριστερούς, άκρα δεξιά, άκρα αριστερά, φιλελεύθερους, κομμουνιστές και πάει λέγοντας. Τόσο αυτοί που τα λένε όσο κι αυτοί που ακούν τους χαρακτηρισμούς είναι αμφίβολο, αν καταλαβαίνουν το περιεχόμενό τους. Δηλαδή, αν αντιλαμβάνονται τι σημαίνουν οι όροι αυτοί.
Ας δούμε όμως το περιεχόμενο όλων αυτών των χαρακτηρισμών, για να εξετάσουμε κατά πόσο αντιλαμβάνονται όσοι χρησιμοποιούν αυτούς τους όρους.
Ιστορικά, Φιλελεύθερος είναι αυτός που αγαπά την ελευθερία και μπορεί να κινηθεί στο χώρο της οικονομίας, όπως τον συμφέρει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τους άλλους
Ο πολιτικός αυτός όρος κάλυπτε απόλυτα τους καπιταλιστές του 19ου αιώνα. Το κράτος ήταν απλώς ο «νυχτοφύλακας», που προφύλαγε τους δρώντες στην οικονομία, κεφαλαιούχους και εργάτες, χωρίς να νοιάζεται για όποιες αδικίες και έκτροπα επιτελούσαν οι εργοδότες. Οι εργαζόμενοι δούλευαν μέχρι και 18 ώρες την ημέρα. Μόνο η Κυριακή ήταν ελεύθερη για να πάνε στην εκκλησία. Αυτή ήταν δε η αιτία , που στην Αγγλία ο μέσος όρος ζωής των εργατών τότε ήταν τα 27 χρόνια.
Οι συνδικαλιστικοί αγώνες όμως άλλαξαν την κατάσταση στην πάροδο του χρόνου κι η στάση της πολιτείας έπαυσε να είναι αυτή που ήταν κάποτε.
Τα δεξιά κόμματα ξεπρόβαλαν από το χώρο του φιλελευθερισμού, ο οποίος τώρα ονομάστηκε Νέο Φιλελευθερισμός, γιατί παραχώρησε πολλά δικαιώματα στους εργαζόμενους.
Αυτό το οικονομικό και κοινωνικό κλίμα εκείνης της εποχής, αλλά κύρια της Αγγλίας, δημιούργησε το Μαρξισμό, από τον οποίο προέκυψε ο Κομμουνισμός κι ο Σοσιαλισμός.
Ο Μαρξισμός πρέσβευε ότι για να σταματήσει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, έπρεπε να καταργηθεί η ιδιωτική περιουσία και να κρατικοποιηθούν όλα τα μέσα παραγωγής, ώστε το υπερκέρδος της εργασίας, να πηγαίνει στο κράτος, το οποίο στη συνέχεια θα το μοίραζε ίσα στους πολίτες του.
Ο Κομμουνισμός, δεν μπόρεσε μέσα στο 19ο αιώνα να πιάσει έδαφος, αλλά κατά τον εικοστό αιώνα ο Ρώσος Βλαδίμιρ Ίλιιτς Ουλγιάνωφ, αλλιώς Λένιν (Λεονταρένιος) πέτυχε το 1917 την Οκτωβριανή επανάσταση στην Αγία Πετρούπολη, ώστε καθιέρωσε τη Σοβιετική Ένωση και μέσω αυτής εξάπλωσε το κομμουνιστικό καθεστώς στην Ευρώπη κι αλλαχού.
Όμως 74 χρόνια αργότερα η κραταιά Σ. Ένωση διαλύθηκε σε 15 ανεξάρτητα κράτη, που εγκατέστησαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τότε αποδείχθηκε ότι η Μαρξιστική , κεντρικά καθοδηγούμενη οικονομία, δεν παρήγαγε αρκετά για το λαό, ώστε εγκαταλείφθηκε. Ακόμη η Κίνα , του Μάο τσε Τουνγκ, καθώς και το Βιετνάμ, εισήγαγαν την οικονομία της αγοράς.
Η Κίνα, που κατά την περίοδο του Μεγάλου Τιμονιέρη έχασε 60 εκατομμύρια ανθρώπους από την πείνα, σήμερα με την οικονομία της αγοράς, ταΐζει δισεκατομμύρια ανθρώπους, σ’ όλη τη γη.
Τα σοσιαλιστικά κόμματα, που αρχικά υποστήριζαν την κρατικοποίηση της οικονομίας, είδαν την αναποτελεσματικότητα του συστήματος στη Σοβιετική Ένωση, ώστε πρότειναν και εφάρμοσαν το μεσοβέζικό σύστημα, που και σήμερα εφαρμόζεται σε πολλές χώρες με αδύναμη οικονομία. Το σύστημα αυτό κρατικοποιεί τις πολλή μεγάλες επιχειρήσεις, (ηλεκτροφωτισμού, ύδρευσης, κλπ.), ενώ όλες τις άλλες τις αφήνει στην ιδιωτική πρωτοβουλία.
Σήμερα όμως μετά την κατάρρευση όλης της ανατολικής Ευρώπης, πέρασε η αντίληψη, πως το κράτος είναι ένας κακός εργοδότης.
Τα σοσιαλιάδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα, που πρεσβεύουν αυτές τις θέσεις, αυτοχαρακτηρίζονται ως κεντρώα και κεντροαριστερά.
Όμως ένα πρόσθετο στοιχείο αυτών των κομμάτων είναι ότι λένε πως νοιάζονται για τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Τα αριστερά κόμματα διαφέρουν στο ότι, λένε, πως είναι τα κόμματα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων.
Τέλος έχουμε τα Υπέρ Δεξιά Κόμματα, που είναι των λεγομένων υπέρ εθνικιστών, αλλά στην ουσία πρόκειται για ρατσιστές και φασίστες.
Τα διακριτικά, διαχωριστικά σημεία των κομμάτων
Αν εξαιρέσουμε τα φασιστικά κόμματα, όλα τα άλλα είναι ένας αχταρμάς και όλα μαζί βράζουν στο ίδιο καζάνι. Γιατί ;
Ο ουσιαστικός διαχωρισμός βρίσκεται στο εφαρμοζόμενο οικονομικό σύστημα. Αλλά παντού κυριάρχησε η ελεύθερη οικονομία της αγοράς, δηλαδή , το κεφάλαιο, επειδή ευνοεί την παραγωγή, η οποία υπό προϋποθέσεις δημιουργεί ισχυρή οικονομία, που επηρεάζει άμεσα το βιοτικό επίπεδο του λαού. Και κάθε κυβέρνηση, πασχίζει πρωτίστως για την αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών της. Το ζητούμενο σήμερα είναι το κοινωνικό κράτος, σκανδιναβικού τύπου. Αλλά η καθιέρωση αυτού του κράτους απαιτεί πολύ χρήμα, που προϋποθέτει ανθούσα οικονομία.
Σήμερα οι χώρες κατατάσσονται σε τρεις κατηγορίες :
• Επάνω, οι αναπτυγμένες πλούσιες βιομηχανικές χώρες,
• Στη μέση, οι αναπτυσσόμενες μεταπρατικές χώρες, με μέσο βιοτικό επίπεδο , που δεν έχουν βιομηχανία, π.χ. Ελλάδα και τέλος
• Οι Υποανάπτυκτες χώρες. Αφρικανικές, ασιατικές κλπ, φτωχές χώρες, που έχουν πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
Παλαιότερα κάθε κόμμα πέρα από την ιδεολογία του έσερνε πίσω του και μια συγκεκριμένη μερίδα του λαού. Αλλά στην πορεία του χρόνου όλοι είδαν πως ένα κόμμα μόνο με μια συγκεκριμένη ομάδα του λαού, δεν έφθανε για να κερδίσει τις εκλογές στα δημοκρατικά κοινοβουλευτικά πολιτεύματα. Έτσι, τα κόμματα, αναγκάσθηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους για να πάρουν ψήφους, απ’ όλες τις πτέρυγες ενός λαού.
Ένα πρόσθετο στοιχείο της αλλαγής των αντιλήψεων των πολιτικών κομμάτων είναι ο συνδικαλισμός, ο οποίος στέκεται , παρά τα όποια λάθη μπορεί να γίνονται κατά καιρός, στο πλευρό των εργαζομένων , ώστε με κοινούς αγώνες ισχυροποίησε το δυναμικό και τη θέση όλων των εργαζομένων.
