Θα έρθει μια μέρα που η κραυγή της Μάγδας Φύσσα μετά την καταδικαστική απόφαση για τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής θα περιλαμβάνεται στις πιο σημαντικές στιγμές των πρώτων δεκαετιών του 21ου αιώνα.
Εκείνο το «Ο Παύλος τα κατέφερε… Γιέ μου» τα είπε όλα για αυτή τη δίκη.
Γιατί η αρχή του τέλους για τους φασίστες ήταν η δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Γιατί δυστυχώς μόνο τότε θέλησε το πολιτικό σύστημα, η δικαιοσύνη, οι διωκτικές αρχές, η αστυνομία όντως να κάνουν κάτι για τη συμμορία των νεοναζί, γιατί μέχρι τότε εθελοτυφλούσαν, όταν δεν σιγοντάριζαν κιόλας τους φασίστες.
Γιατί ήταν το σθένος που απέπνεε αυτή η μαυροφορεμένη γυναίκα, που κατάφερε να εμπνεύσει ένα ολόκληρο κίνημα σε μια μεγάλη και δύσκολη δικαστική μάχη.
Γιατί ήταν ένα πρόσωπο και ένα βλέμμα που διαρκώς υπενθύμιζε και υπογράμμιζε το χρέος.
Εκείνη η κραυγή της Μάγδας Φύσσα ήταν η κραυγή ενός ολόκληρου κόσμου.
Του κόσμου που μισούν οι φασίστες.
Του κόσμου του μόχθου, του αγώνα, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς.
Του κόσμου που διαρκώς αντιπαλεύει τον κόσμο του μίσους, της βίας, της επιβολής.
Οι δύο κόσμοι αυτοί συγκρούονται δεκαετίες τώρα σε αυτό τον τόπο.
Ήταν ο κόσμος των αγωνιστών που στέκονταν θαρραλέα στα εκτελεστικά αποσπάσματα ενάντια στον κόσμο των δωσίλογων και των γερμανοντυμένων.
Ήταν ο κόσμος αυτών που ύψωσαν ανάστημα ενάντια στη δικτατορία, ενάντια στον κόσμο των ρουφιάνων και των βασανιστών.
Ήταν ο κόσμος της πάλης για δικαιώματα, ενάντια στον κόσμο που βάζει πλάτη στην εξουσία με κάθε τρόπο.
Ήταν ο κόσμος της αξιοπρέπειας, ενάντια στον κόσμο που υποτάσσεται στον ισχυρό και εκτονώνεται πάνω στον αδύναμο.
Οι δύο κόσμοι αυτοί συγκρούονται και τώρα και θα συνεχίσουν να συγκρούονται.
Γι’ αυτό και αγώνας δεν τελειώνει με την καταδίκη των νεοναζί.
Ο αγώνας στην πραγματικότητα τώρα ξεκινά.
Και θα τελειώσει, για να δανειστώ τα λόγια του Θανάσση Καμπαγιάννη, όταν οι μέλισσες νικήσουν οριστικά τους λύκους.
Ο Παύλος τα κατάφερε.
Το χρέος περνά σε όλους εμάς.
