Υπό μία έννοια έχει ένα ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ασκεί την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ και κάποιες εβδομάδες και ενώ φαίνεται ότι βρισκόμαστε σε κάποιο κομβικό σημείο για την πορεία των εθνικών θεμάτων, ο αρχηγός του κόμματος και κάθε άλλο στέλεχος, έχουν νιώσει την ανάγκη να ανατρέξουν στη συμφωνία των Πρεσπών.
Επιμένουν ότι ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα και έφθασαν να αξιώσουν με δηλώσεις του ιδίου του κ. Τσίπρα τη συγγνώμη της ΝΔ, για την ακρίβεια «158 συγγνώμη» από τους βουλευτές της.
Ετσι, με αφορμή μία φράση στην κοινή δήλωση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας και ΗΠΑ, όπου χαρακτηρίζεται «ιστορική» η συμφωνία των Πρεσπών, ο μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πανηγυρίζει. Είδε εκεί την πρώτη συγγνώμη από τις 158 που αναμένει.
Υπερβαίνοντας το θέμα της λίγο πολύ άχαρης, αλλά και ενδεχομένως επικίνδυνης διαμάχης με όρους γυμνασιακούς γύρω από τα εθνικά ζητήματα, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί.
Τι είδους σύνδρομο είναι αυτό που κατατρύχει τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αξιώνει από κάποιον να του ζητήσει συγγνώμη; Για ποιον λόγο ακριβώς; Επειδή η ΝΔ δεν ψήφισε μία συμφωνία την οποία η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ετοίμασε και υπέγραψε στο πόδι με συνοπτικές διαδικασίες;
Το ότι η αμερικανική πλευρά θεωρεί τις Πρέσπες ιστορική συμφωνία το γνωρίζει ο κ. Τσίπρας ίσως καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.
Το ότι το κράτος έχει συνέχεια και ότι δεν νοείται η ανατροπή μίας συμφωνίας κάθε φορά που αλλάζει η κυβέρνηση, θα όφειλε να το γνωρίζει – έστω και αν δεν φάνηκε αυτό κατά τη διάρκεια της περιπετειώδους διακυβέρνησής του.
Και εν τέλει, το ότι εμφανίζεται σήμερα και απαιτεί συγγνώμες, δείχνει για μία ακόμη φορά πόσο απέχει από την πραγματικότητα.
Αν ο Μητσοτάκης έπρεπε να απολογηθεί για τις Πρέσπες, τι θα έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας για τις δήθεν διαπραγματεύσεις του, το δημοψήφισμα, τα capital controls, τις αυταπάτες και τις ολοκληρωτικού τύπου διώξεις κατά πολιτικών αντιπάλων και ΜΜΕ; Για να μην αναφερθεί κανείς στο Μάτι και την συγγνώμη που κανείς ποτέ δεν ψιθύρισε… Περασμένα ξεχασμένα; Αν ισχύει κάτι τέτοιο για όλα αυτά, τι να ισχύσει για τις Πρέσπες;
Πολιτική και μάλιστα με τις προδιαγραφές που ορίζονται από τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να ασκείται με αυτόν τον τρόπο. Θυμίζει (και είναι) μία αντιπαράθεση γυμνασιακού επιπέδου, η οποία δεν λογαριάζει ούτε τις ανάγκες της χώρας, ούτε τις απαιτήσεις της εποχής.
