Την τιμητική τους είχαν τα μικρά βιβλιοπωλεία το περασμένο Σάββατο, 26 Σεπτεμβρίου, οπότε και γιόρτασαν – για δεύτερη χρονιά – την ημέρα τους.
Η Ημέρα των Μικρών Βιβλιοπωλείων, η οποία θεσπίστηκε μόλις πέρυσι, τη φετινή χρονιά ήταν αφιερωμένη στις λέσχες ανάγνωσης. Η πανδημία του κορωνοϊού δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει τη δημιουργική διάθεση των μελών τους, τα οποία μία φορά το μήνα συνταξιδεύουν στον μαγικό κόσμο του βιβλίου.
Το μικρό βιβλιοπωλείο των Πετραλώνων «Αμόνι» και η Λέσχη Ανάγνωσης που πριν από έντεκα χρόνια δημιουργήθηκε γύρω από αυτό, το περασμένο Σάββατο, με αφορμή την Ημέρα Μικρών Βιβλιοπωλείων διοργάνωσε μία ακόμη δημιουργική συνάντηση των μελών της.
Συνάντηση που άφησε αίσθηση τόσο στους συμμετέχοντες όσο και στον περίγυρο του πάρκου Βουτιέ και είχε δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
– Το πρώτο, ότι τα μέλη του «Αμονιού» επιδίωξαν και συναντήθηκαν στο όμορφο πάρκο Βουτιέ σε μία εξαιρετική ατμόσφαιρα, κάτω από τον ίσκιο των δέντρων, μέσα στην πρασινάδα, με θέα το λόφο του Φιλοπάππου και διατηρώντας τις απαραίτητες αποστάσεις ενάντια στη διασπορά του Covid – 19.
– Το δεύτερο και σημαντικότερο ότι διάβασαν και συζήτησαν αποσπάσματα του συγγραφικού έργου δύο νέων, ταλαντούχων δημιουργών οι οποίοι εκτός από πολυγραφότατοι είναι και «φανατικοί» αναγνώστες και μέλη της ίδιας Λέσχης Ανάγνωσης «Αμόνι».
Πρόκειται για τους συγγραφείς Αθανάσιο Βαβλίδα και Βασίλη Μπαρούτη που με τα κείμενά τους «ταξίδεψαν», διασκέδασαν αλλά και προβλημάτισαν τους συναναγνώστες τους.
«Η ποίηση είναι μεταδοτική ή θάνατος από ποίηση»
«Η ποίηση είναι μεταδοτική» διάβασε ο Θανάσης Βαβλίδας από το Ανθολόγιο διηγήσεων με τίτλο «Δονήσεις για μια Νέα Εποχή» από τις εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ». Και συνεπήρε με την εφυή σύλληψή του να αποδώσει στην ποίηση τις ιδιότητες μιας ασθένειας μεταδοτικής.
«Εμένα η ποίηση με προσέβαλε σε ηλικία εννέα ετών και από τότε πάσχω εξακολουθητικά με περιόδους εξάρσεων και υφέσεων. Τα αρχικά συμπτώματα ήταν ευθαισθησία, αγωνία, ζήλεια, έρευνα, φαντασία…».
«…Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι, όντως προσβεβλημένος, μπορούσα να προσβάλλω εκούσια με την ποίηση και άλλους· η ποίηση είναι μεταδοτική. Αυτό με φόβισε στην αρχή, το θεώρησα επικίνδυνο. Μετά, μου φάνηκε προκλητικό ως ιδέα, με ερέθισε, με εξακόντισε στη σφαίρα της ουτοποίας: να μπορούσα να δώσω σε κάθε άνθρωπο τη δυνατότητα να προσβληθεί, να δώσω στον καθένα μια διαφορετική εκδοχή της ποίησης, να την προσαρμόσω σε κάθε άνθρωπο ανάλογα με τα δεδομένα του, να προσβληθεί με φως και μεγαλοπρέπεια, με σιωπή και ανησυχία, με πνοή και συγκίνηση, με γεύση και πόθο…».
Ο Θανάσης Βαβλίδας με την πένα του και την ποίηση νικά τον θάνατο. Και αυτό γιατί ένας θάνατος από ποίηση δεν είναι ένας θάνατος που φοβάσαι, δεν είναι ένας θάνατος που θες να καθυστερήσεις ή να αποφύγεις. Είναι ένας θάνατος που δε φέρνει σκοτάδι, αλλά φως. Είναι ένας άλλος θάνατος.
«…άρχισαν να κυκλοφορούν ιατρικά δελτία που ανέφεραν ότι η προσβολή από ποίηση μπορεί να αποβεί θανατηφόρος! ‘Οταν το άκουσα, δε φοβήθηκα τόσο για τον εαυτό μου, όσο για τους μυριάδες προσβεβλημένους που θα με θεωρούσαν υπαίτιο και θα με καταριούνταν στην τελευταία τους ώρα. Οι πάσχοντες άρχισαν να εξαντλούνται ο ένας μετά τον άλλο, το ρεύμα τους συμπαρέσυρε και άλλους πολλούς και δεν έμεινε στο τέλος κανένας χωρίς να πάσχει. Έτσι, η ανθρωπότητα πέθανε… από ποίηση.»
«Μεσημεριανή έκλειψη»
Εξαιρετικά παραμυθένιο και ποιητικό το διήγημα του Βασίλη Μπαρούτη «Μεσημεριανή έκλειψη» της συλλογής διηγημάτων «Ηχολόγια» από τις εκδόσεις «Φίλντισι».
Η αφήγησή του για τον ανθρωπόμορφο ήλιο, γεμάτη εικόνες, προσέλκυσε τα μικρά παιδιά που έπαιζαν στην παιδική χαρά του πάρκου και τα έκανε αυθόρμητα να προστεθούν στην παρέα της Λέσχης Ανάγνωσης του Αμονιού και να ακούν με τεταμένα αυτιά.
«Ένας έφηβος ήλιος ξυπνάει απότομα το μεσημέρι και βγαίνει κόκκινος στη βεράντα. Τα μάτια του είναι θολωμένα και μισόκλειστα, δεν βλέπει καλά μπροστά του. Το κεφάλι του το νιώθει δέκα τόνους, αλλά και τα πόδια του είναι βαριά, ίσα που τον πηγαίνουν. Δείχνει να βιάζεται, καταλαβαίνει ότι είναι μεσημέρι και όλος ο κόσμος τον περιμένει να βγει, πρέπει ν’ ανατείλει για να φύγει η νύχτα. Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο.»
Ωστόσο το διήγημα δεν είναι ένα παραμύθι για παιδιά. Περιέχει δηκτικά σχόλια για τη συνήθεια και την αυτοματοποιημένη καθημερινότητά μας, όμως, την έντασή τους, μετριάζει το έντονα ποιητικό και συνάμα χιουμοριστικό ύφος του αναγνώσματος.
«Χωρίς αυτόν, λένε, δεν βγάζει η γης χορτάρι, δεν κελαηδούν τα πουλιά και δεν δουλεύουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι… Λες κι έχουν ανάγκη τον ήλιο. Αυτοί δεν χαμπαριάζουν από τέτοια. Έχουν ανάγκη μόνο τη συνήθεια και την αίσθηση ότι όλα πάνε καλά. Ακόμα κι αν ο ίδιος ο ήλιος χαθεί, αυτοί θα συνεχίσουν για μέρες, μήνες ίσως και χρόνια τη δουλειά τους, μέχρι να το καταλάβουν. Κάποιοι βέβαια θα πουν: «Ρε παιδιά, τι έγινε κι έπεσε τέτοια σκοτεινιά; Χάθηκε ο ήλιος». Αλλά θα τους σκοτώσουν αμέσως για παραδειγματισμό, που τόλμησαν να ξεστομίσουν αυτό το ψέμα, που θέλησαν να διαδώσουν υπόνοιες που θα δημιουργήσουν ρωγμές στο οικοδόμημα της συνήθειας των ανθρώπων».
Θα ήταν άδικο να μην αναφερθεί ότι το εν λόγω διήγημα «απογειώθηκε» στην φαντασία των ακροατών της εκδήλωσης με την εξαιρετική απόδοσή του από τον ηθοποιό Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλο.
««Τελευταία μέρα του χειμώνα χθες και κάτσαμε λίγο παραπάνω με τα παιδιά, το Σείριο και τον Πολικό Αστέρα και τα ήπιαμε. Να που όμως τώρα έχω αυτή τη μουρμούρα μεσημεριάτικο».
Σηκώνει λίγο το κεφάλι και κοιτάζει την ηλιοφώτιστη Δανάη, εκείνη σταματάει αμέσως να μιλάει και βάζει το χέρι της μπροστά στα μάτια.
«Με τύφλωσες παιδιάκι μου», του λέει.
Τη ρωτάει τι ώρα είναι.
«Είναι ώρα να βγεις επιτέλους. Τι να βγεις που σε λίγο θα νυχτώσει…Μα καλά δεν ξέρεις τις ευθύνες σου απέναντι στον κόσμο;»
«Τις ξέρω τις ευθύνες μου, όμως τα πιο ωραία πράγματα στον κόσμο γίνονται το βράδυ, χωρίς ήλιο» της λέει.
«Ναι», του απαντάει, «αυτό ισχύει για τους μέθυσους και τα ρεμάλια».
Ο ήλιος τεντώνει τα χέρια και τα πόδια του και δείχνει ότι δεν ανησυχεί και τόσο. Της εξηγεί ότι εννοούσε να περνάς καλά με φίλους σου, να διασκεδάζεις και να χαλαρώνεις. Άλλωστε, ο Έρωτας είναι τυφλός, η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, τι τον θέλουν οι άνθρωποι τον ήλιο;
Ο ήλιος αστειεύτεται μαζί της και το κόλπο πιάνει, εκείνη χαμογελάει, γονατίζει δίπλα του και του χαϊδεύει τα μαλλιά.
«Καλά», του λέει, «δεν πειράζει, θα πούμε ότι έγινε έκλειψη»».
Τέλος, ιδιαίτερη ήταν η χαρά για τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης «Αμόνι» καθώς η εκδήλωσή της προσέλκυσε τρία μέλη Λέσχης Ανάγνωσης παρακείμενης γειτονιάς και συγκεκριμένα της Λέσχης «Φάλαινα» που δημιουργήθηκε πριν από τρία χρόνια από μια ομάδα φίλων του βιβλίου στην περιοχή της Καλλιθέας.
Η «Φάλαινα» συστήθηκε στο «Αμόνι», του διηγήθηκε την γέννησή της, την μικρή της ιστορία, απηύθυνε ερωτήσεις στους τιμώμενους συγγραφείς για το έργο τους και αμφότεροι ευχήθηκαν «εις το επανιδείν».
