Στην αρχή βγήκαν διάφοροι και έλεγαν ότι γίνονται καταλήψεις «κατά της μάσκας».
Ουσιαστικά, ταύτιζαν τους μαθητές με τους κάθε λογής «ψεκασμένους» που δεν θέλουν να φορούν μάσκα και λένε ότι «δεν υπάρχει ιός».
Κανείς δεν έκανε τον κόπο να κάνει δυο βήματα να πάει μέχρι ένα σχολείο και να δει τι ακριβώς ζητούν οι μαθητές.
Γιατί εάν το είχε κάνει θα έβλεπε ότι ούτε «ψεκασμένοι» είναι ούτε «αρνητές».
Σήμερα οι μαθητές κατέβηκαν στο δρόμο.
Και επιτέλους ακούστηκαν.
Και είπαν αυτά που πραγματικά ζητούν.
Ότι τα μέτρα προστασία δεν μπορούν να περιορίζονται στις μάσκες.
Ότι θα έπρεπε στα σχολεία να έχουμε 15 παιδιά ανά σχολικό τμήμα, ώστε να μπορεί να υπάρξει αραίωση αποτελεσματική.
Ότι για να γίνει αυτό δεν χρειαζόταν να χτιστούν αίθουσες αλλά να προσληφθούν δάσκαλοι και καθηγητές.
Ότι με αυτό τον τρόπο θα γινόταν και καλύτερο μάθημα και θα αναβαθμιζόταν η παιδεία.
Ότι το «λεφτά για την παιδεία» δεν είναι σύνθημα, ούτε «λαϊκισμός», αλλά επένδυση στο μέλλον της χώρας.
Ότι είναι μαθητές, που χρειάζονται δασκάλους και όχι παιδονόμους να τους μαζεύουν από τις πλατείες.
Κοντολογίς έβγαλαν την αγωνία τους και αιτήματα αυτονόητα.
Καμία σχέση με την καραμέλα περί «ανεύθυνης νεολαίας».
Άλλωστε, μια χαρά μάσκες φορούσαν στη διαδήλωση.
Και η αγωνία τους είναι δικαιολογημένη.
Σκεφτείτε λίγο τι σημαίνει να είσαι 15-16 χρονών σήμερα.
Να πηγαίνεις σε ένα σχολείο που ούτε μία χρονιά δεν ξεκινά με όλους τους δασκάλους και τους καθηγητές στη θέση τους.
Να βλέπεις το μέλλον μπροστά σου όχι ακριβώς «ρόδινο».
Να πρέπει να περάσεις πανελλήνιες, να μπεις σε «καλή» σχολή, να την τελειώσεις, να κάνεις και μεταπτυχιακό και πάλι η προοπτική να είναι να βρεις μια δουλειά κακοπληρωμένη και επισφαλή.
Και μέσα σε όλα αυτά να σε «δείχνουν με το δάχτυλο» διάφοροι καλοθελητές και να σε αποκαλούν «ανεύθυνο».
Άμα το σκεφτούμε αυτό, τότε θα καταλάβουμε γιατί οι μαθητές εξεγείρονται, γιατί διεκδικούν, γιατί κατεβαίνουν στο δρόμο.
Κυρίως θα καταλάβουμε γιατί έχουν δίκιο και πρέπει να τους ακούσουμε.
