Ο εικαστικός καλλιτέχνης παρουσιάζει το αποτέλεσμα της έρευνάς του για τη βία. Στην τέταρτη αυτή ατομική του έκθεση, η οποία περιλαμβάνει γλυπτά και σχέδια, μας προσκαλεί να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα για τη δύναμη μιας άμεσης πολιτικής τέχνης, σήμερα.
Δεν είναι εύκολο να παραστήσεις τη βία χωρίς να την τροφοδοτήσεις.
«Αν και είναι πολλοί αυτοί που ταυτίζουν τη δύναμη και τη βία», μας λέει η Hanna Arendt στο ‘Περί βίας’, «οι δύο έννοιες είναι στην ουσία αντίθετες μεταξύ τους. Όταν η μία επικρατεί απόλυτα, η άλλη κινδυνεύει. Η δύναμη έχει πάντοτε την ανάγκη μεγάλων αριθμών (ανθρώπων), ενώ η βία μέχρι ενός σημείου μπορεί να τα καταφέρει χωρίς αυτούς επειδή στηρίζεται σε εργαλεία».
Τα γλυπτά της έκθεσης είναι σαν να έχουν τραφεί από τη βία και σαν να γιγαντώνονται από αυτήν. Να την ξερνούν πάνω μας κάθε φορά που τους δίνουμε σημασία, κάθε φορά που στρέφουμε το βλέμμα μας πάνω τους. Τα ονόματα των δύο γλυπτών, Ξίπα και Μπιμπίνοθ, είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να εξουδετερώνουμε το αρνητικό φορτίο. Άλλωστε, πώς μπορούμε να προσεγγίζουμε τη βία αν δεν την υπονομεύει η περιφρόνηση και το χιούμορ;
Όταν επισκεφθούμε την έκθεση στην γκαλερί θα αναρωτηθούμε για τη δύναμη του εικαστικού έργου τέχνης σήμερα. Μπορεί να ενσωματωθεί στην πολιτική μας σκέψη ώστε να μετασχηματιστεί σε κοινωνική δράση;
Σύντομο βιογραφικό:
Ο Μιχάλης Καλλιμόπουλος είναι εικαστικός καλλιτέχνης και εκπαιδευτικός της τέχνης. Γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας. Έργα του περιλαμβάνονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Οργανώνει εργαστήρια οπτικού γραμματισμού στα οποία το ευρύ κοινό μπορεί να εξασκήσει την οπτική του αντίληψη.
Ακολουθώντας τις οδηγίες των υγειονομικών αρχών και με προτεραιότητα τη δημόσια υγεία και την ασφάλεια όλων μας, στο χώρο της γκαλερί θα μπορούν να παρευρίσκονται συγχρόνως έως 17 άτομα φορώντας μάσκα.
