Οταν το 2013 η Αργυρή Σπινθουράκη τελείωνε το Λύκειο δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως ξεκινούσε ένα «όμορφο ταξίδι», όπως το χαρακτήρισε η μητέρα της Ευτυχία Μπολιεράκη, για τις δυο τους. Ενα ταξίδι με κοινές σπουδές στο δημόσιο ΙΕΚ τουριστικών επαγγελμάτων, στο δημόσιο ΙΕΚ φυλάκων μουσείων και αρχαιολογικών χώρων, στο εσπερινό ΕΠΑΛ και κατάληξη την εισαγωγή και των δύο στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων & Πολιτισμού του Παντείου με τις Πανελλαδικές εφέτος.
Η αρχή πριν από 7 χρόνια
Με τους δύο γονείς της ανέργους εκείνη την εποχή, η Αργυρή δεν είχε τα περιθώρια να σπουδάσει εκτός Χανίων – τα οικονομικά τους δεν άντεχαν ένα ακόμα νοικοκυριό. «Τόσο το Πάντειο όσο και η Ανωτάτη Σχολή Τουριστικής Εκπαίδευσης Κρήτης, που βρίσκεται στον Αγιο Νικόλαο, αποκλείστηκαν για τον λόγο αυτόν. Κάποιος μου μίλησε για το δημόσιο ΙΕΚ, όπου τότε είχε «ανοίξει» τμήμα για τα τουριστικά, που με ενδιέφεραν επίσης πολύ. Λέω θα ξεκινήσω από εκεί, όπως και άλλα παιδιά που έχουν οικονομικές δυσκολίες». Θυμόταν ότι η μητέρα της τής είχε μιλήσει πολλές φορές με αγάπη για τον πολιτισμό και τον τουρισμό. «Ηταν, λοιπόν, μια ευκαιρία να ξεκινήσουμε μαζί, ούτως ή άλλως δεν υπήρχε ηλικιακό όριο. Εξάλλου, τα μαθήματα ήταν απογευματινά. Είπαμε, λοιπόν, να σπουδάσει και εκείνη αυτό που επιθυμούσε πάντα, να πάμε σαν παρέα, να στηρίξουμε η μια την άλλη».
Οι σπουδές συνεχίζονται
Μόλις αποφοίτησαν από το ΙΕΚ, άνοιξε τμήμα για φύλακες μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Μάνα και κόρη αποφάσισαν να φοιτήσουν και εκεί – άλλα δύο χρόνια.
Δεν ήταν πολύ δύσκολο να κρατάς το σπίτι, μια οικογένεια με τρία παιδιά (εκτός από την Αργυρή, είναι η Στέλλα και ο Μιχάλης, εκείνη την εποχή 17 και 7 ετών αντίστοιχα) και να σπουδάζεις ταυτόχρονα; «Είναι δύσκολο, είναι δύσκολο» απαντά η κυρία Μπολιεράκη. «Αλλά όταν έχεις θέληση, όταν είσαι άνεργος και προσπαθείς να αποκτήσεις κάποια προσόντα (σε σχέση πάντα με τα ενδιαφέροντά σου) για να μπορέσεις να μπεις στην αγορά εργασίας…».
Στην προσπάθειά της, είχε συμπαραστάτη τον σύζυγό της Γιάννη Σπινθουράκη, ο οποίος μετά από 20 χρόνια εργασίας στον οικοδομικό τομέα είχε μείνει άνεργος. «Με βοήθησε πολύ, κρατούσε τον μικρό για να μπορώ να παρακολουθώ τα μαθήματα – στα ΙΕΚ ξέρετε δεν επιτρέπονται οι απουσίες. Δεν είχαμε γονείς, ούτε και κάποιον άλλον συγγενή που θα μπορούσε να βοηθήσει».
Τέσσερις σπουδαστές σε μία οικογένεια
Μετά την αποφοίτησή τους από τα δύο τμήματα των ΙΕΚ, μάνα και κόρη φοίτησαν στο τμήμα διοίκησης και οικονομίας του εσπερινού ΕΠΑΛ Χανίων για να αποκτήσουν έξτρα ειδικότητα. Εκείνη την εποχή, τον δρόμο της εκπαίδευσης ακολούθησε και ο πατέρας και η δεύτερη αδελφή. Ο κ. Σπινθουράκης είχε την ευκαιρία να τελειώσει το Λύκειο, από το οποίο λόγω προβλημάτων δεν είχε αποφοιτήσει, και στη συνέχεια να σπουδάσει τεχνολόγος τροφίμων και ποτών, ενώ η Στέλλα ακολούθησε αισθητική. «Δεν είναι μόνο ότι μας βοηθούν επαγγελματικά οι σπουδές» λέει η κυρία Μπολιεράκη. «Μας αρέσει να μαθαίνουμε. Είναι μια διέξοδος στα προβλήματα της καθημερινότητας, γνωρίζεις ανθρώπους και μαθαίνεις πολλά καινούργια πράγματα. Αυτό μας εξιτάρει και μας βοηθά να προχωρούμε με αισιοδοξία».
«Θα το παλέψουμε μέσω Internet»
Σήμερα, μητέρα και κόρη εργάζονται με συμβάσεις στους χώρους του πολιτισμού και του τουρισμού. Θα φοιτήσετε στο Πάντειο; ρωτώ την κυρία Μπολιεράκη. «Είναι δύσκολο να φύγουμε για την Αθήνα – έχω και τον μικρό, η Αργυρή έχει τις δικές της υποχρεώσεις. Αλλά θα προσπαθήσουμε μέσω Internet, θα το παλέψουμε, θα δούμε πώς θα το κάνουμε, ώστε αν χρειαστεί να πάμε στην Αθήνα, να πάμε λίγες φορές. Θα ακολουθήσουμε τα μαθήματα γιατί επιλέξαμε τη σχολή. Βάλαμε λίγες επιλογές γιατί θέλαμε να αγαπάμε τη σχολή που θα μπούμε. Οταν αγαπάς κάτι, μπορείς να αντεπεξέλθεις στις δυσκολίες».
Τι εύχεστε για τα παιδιά σας; «Να έχουν υγεία και εργασία, να έχουν μια αξιοπρεπή θέση στην κοινωνία – ανεξάρτητα από την οικονομική τους κατάσταση. Να είναι αγαπημένα σαν αδέρφια, να έχουν αγάπη με τους συντρόφους τους. Ολα τα άλλα, γίνονται».
Ρωτάμε την Αργυρή που ετοιμάζεται να αρχίσει τη δική της οικογένεια τι επιθυμεί για το μέλλον, πώς βλέπει τον εαυτό της σε 20 χρόνια. «Το βασικότερο είναι η υγεία. Θα έχω αποφοιτήσει και από το Πάντειο και ελπίζω να έχω μια σταθερή δουλειά».
Παράδειγμα αισιοδοξίας και δύναμης
Κλείνοντας τη συνομιλία μας επισημαίνω στην κυρία Μπολιεράκη πως ο αγώνας που δίνει είναι μεγάλο παράδειγμα για όσους απελπίζονται και το βάζουν κάτω με την πρώτη δυσκολία. «Ηθελα να περάσω κι ένα μήνυμα στα παιδιά που δεν πέρασαν στις Πανελλήνιες να μην απελπίζονται. Κι εγώ, πριν από 27 χρόνια όταν δεν πέρασα ένιωσα μεγάλη απελπισία. Να μην απελπίζονται γιατί ευκαιρίες θα δοθούν πολλές, πρέπει να κυνηγήσουν το όνειρό τους και στο μέλλον. Εμείς είχαμε και πίστη στον Θεό, αυτό μας βοηθούσε. Αυτό που προσπαθώ να περάσω στα παιδιά μου, στους συναδέλφους, στους γύρω μου είναι: μην απελπίζεστε, ας έχουμε θετική σκέψη, υπομονή, επιμονή, αισιοδοξία και όλα θα πάνε καλά».
«Κάναμε και οι δύο αυτό που θέλαμε, απλώς θέλαμε το… ίδιο»
Αυτό που θέλουν να διευκρινίσουν η Ευτυχία Μπολιεράκη και η Αργυρή Σπινθουράκη είναι πως… δεν παρέσυρε η μία την άλλη. «Και οι δυο μας κάναμε αυτό που ήθελε η καθεμία – απλώς συνέπιπταν οι επιθυμίες μας. Είμαστε δύο διαφορετικές οντότητες που απλώς τυχαίνει, ίσως και λόγω DNA, να μας αρέσουν τα ίδια πράγματα» λέει η κυρία Μπολιεράκη.
