Ο ένας ήταν εξαιρετικά ενημερωμένος για όλα τα τρέχοντα. Πρέπει να περνάει ώρες διαβάζοντας και σερφάροντας στο Διαδίκτυο. Είχε αναπτύξει αυτοματισμούς, μπορούσε να πηδάει από το ένα στο άλλο αφού πρώτα είχε προλάβει να εκφράσει και την αμετακίνητη άποψή του για το κάθε θέμα. Του αναγνωρίζω πως δεν διάβαζε διαγωνίως τα κείμενα και φρόντισε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του σε θέματα που μέχρι τώρα αγνοούσε. Για παράδειγμα, έψαξε και διάβασε πολλά πράγματα για το Διεθνές Δίκαιο, για τη θάλασσα, την υφαλοκρηπίδα, αναγνώριζε και κάποια δίκια στους Τούρκους, θεωρούσε πως δεν γίνεται να εκμεταλλευτούμε τους ενδεχόμενους φυσικούς πόρους του Αιγαίου ερήμην τους, αν και κατέληγε πως η Ελλάδα δεν έχει κανέναν λόγο, δηλαδή δεν θα έχει κανένα κέρδος από την εξόρυξη πετρελαίων στο Αιγαίο.
Μέσα σε δέκα λεπτά η κουβέντα είχε πάει στο ποια θα ήταν η καλύτερη λύση για τη συνέχεια του Μέσι. Η Σίτι λόγω Γκουαρδιόλα, η Παρί για να κάνει φονικό τρίο με Νεϊμάρ και Εμπαπέ, ή η Γιουβέντους για να δούμε έστω για κάνα δυο χρόνια τον Μέσι και τον Ρονάλντο στην ίδια ομάδα;
Φυσικά δεν έμειναν έξω τα θέματα της πανδημίας, ρατσισμού στην Αμερική, Τραμπ, καθώς και σχεδόν όλες οι δηλώσεις και τα ποσταρίσματα επώνυμων, πολιτικών ή καλλιτεχνών για τα πάντα.
Ο άλλος τώρα, ο τρίτος της παρέας μας, άκουγε τα περισσότερα για πρώτη φορά αλλά δεν έδειχνε να τον νοιάζει ιδιαίτερα. Εχει αποφασίσει το πώς θέλει να ζήσει αυτή τη συγκυρία και είναι αρκετά διαφορετικός. Εχει φτιάξει ένα πολύ σφιχτό πρόγραμμα προσωπικού χρόνου και το ακολουθεί με αξιοζήλευτη πειθαρχία. Πολλή δουλειά, άσκηση σε δύο γυμναστήρια, διάβασμα, και σχεδόν κάθε βράδυ ένα ποτό με φίλους στο μπαλκόνι του. Αισθάνεται πως όλο αυτό το ξόδεμα στο να είσαι ενημερωμένος για όλα είναι μεγάλες δαγκωματιές στο σώμα της ζωής του. Οτι σε αναγκάζουν να ζεις μέσα στις ατζέντες των άλλων, σε ένα σύμπαν θεωρητικολογίας, ενώ η ζωή δεν σε περιμένει, τρέχει και πρέπει να τη φτιάξεις από δικά σου υλικά, και όχι από ξένα.
Ηταν και οι δύο ταυτόχρονα γοητευτικοί και κουραστικοί. Τους ζήλεψα και τους δύο, τους σιχτίρισα, κάπου με κέρδισαν, κάπου με έχασαν, στο τέλος αφέθηκα στη βραδιά. Δεν είναι απαραίτητο να πάρεις τη θέση κανενός. Ηταν Αύγουστος, ήταν ένα μπαλκόνι στην Αθήνα, ήταν φίλοι που κουβέντιαζαν και γιατί πρέπει να υπάρξει ένα συμπέρασμα από όλο αυτό;
Πολλές φορές το πραγματικό αίμα της στιγμής είναι σαν ένα όμορφο τραγούδι που ακόμη κι αν λέει τα πιο σκοτεινά πράγματα, η ομορφιά του είναι μια τόσο δυνατή αλήθεια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Και σίγουρα δεν έχει νόημα να αναλυθεί, όπως δεν έχει νόημα να περιγράψεις το νερό που κολυμπάς. Κυλάς μαζί του και αισθάνεσαι ευλογημένος γιατί δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ότι θα το ζήσεις.
Το έχει πει μοναδικά ο Θωμάς Γκόρπας στο ποίημά του Μαγική εικόνα:
Αύγουστος Κυριακή η Ελλάδα πλάι στη θάλασσα:
ήλιος δροσιά πεύκα φαΐ κρασί κι αγάπη.
Στο πικάπ
έπαιζε ασταμάτητα
του Τσιτσάνη η «Συννεφιασμένη Κυριακή»
Και κανείς δεν είπε ν’ αλλάξει ο
