Η ιστορία της Χρυσής Αυγής δεν είναι η ιστορία μιας πολιτικής οργάνωσης.

Είναι η μαύρη ιστορία μιας εγκληματικής οργάνωσης, που σημαδεύτηκε από ξυλοδαρμούς και δολοφονίες.

Είναι η οδυνηρή υπενθύμιση ότι στην κοινωνία μας βρήκε χώρο να εκκολαφθεί το «αυγό του φιδιού» και περιθώριο να απλωθεί το δηλητήριο του φασισμού.

Όμως, η πλειοψηφία αυτής της κοινωνίας στάθηκε απέναντι στην εγκληματική οργάνωση.

Γι’ αυτό και αυτή βρέθηκε να αποδιοργανώνεται και να είναι στη σημερινή κατάσταση διάλυσης.

Όμως, πρόλαβε να κάνει εγκλήματα.

Πρόλαβε να λειτουργήσει ως μια συμμορία που οργάνωνε επιθέσεις κατά μεταναστών και συνδικαλιστών και δολοφονίες αντιφασιστών.

Με αρχηγό, με ιεραρχία, με εντολές, με ευθύνη που δεν περιοριζόταν στα «εκτελεστικά όργανα».

Και για αυτό πρέπει να τιμωρηθεί όπως της αξίζει.

Η μακρόχρονη ακροαματική διαδικασία δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τα εγκλήματα που διέπραξε και για το χαρακτήρα συμμορίας που είχε.

Γι’ αυτό και το δικαστήριο πρέπει να σταθεί στο ύψος της ευθύνης του και να τους καταδικάσει.

Όχι απλώς για να ικανοποιήσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», χωρίς να υποτιμώ αυτή την παράμετρο.

Αλλά γιατί αυτό επιβάλλει η ανάγκη να υπερασπιστούμε την ουσία της δημοκρατικής νομιμότητας απέναντι στους αρνητές της.

Γιατί το διακύβευμα αυτής της δίκης είναι στο τέλος ποιος θα βγει δικαιωμένος: η δημοκρατία ή ο φασισμός.

Ξέρω καλά ότι η πάλη κατά του φασισμού δεν θα τελειώσει με την καταδικαστική απόφαση.

Ότι θα χρειαστεί μεγάλος αγώνας για να ξεριζωθεί ο φασισμός από την κοινωνία.

Ότι θα δοθεί μάχη για να μην έχει απήχηση ο ρατσισμός στον οποίο τόσο επενδύει η ακροδεξιά.

Ότι διάφοροι τυχοδιώκτες πολιτικοί θέλουν να εκπροσωπήσουν το ακροατήριο της Χρυσής Αυγής.

Όμως, η καταδίκη θα είναι ένα αποφασιστικό χτύπημα.

Τυχόν αθώωση της Χρυσής Αυγής δεν θα είναι μόνο μια προβολή στη μνήμη του Σαχζάτ Λουχμάν και του Παύλου Φύσσα.

Θα δώσει το μήνυμα στους φασίστες ότι μπορούν να επιδοθούν ξανά στην εγκληματική τους δραστηριότητα.

Γι’ αυτό τον λόγο δεν πρέπει να αθωωθούν.

Είναι ιστορική ευθύνη η ηθική απαξίωση που έχουν στα μάτια της κοινωνίας να συμπληρωθεί από την ποινική καταδίκη.

Η θέση τους είναι στη φυλακή.