Η Γαλλία στέλνει πολεμικά πλοία και μαχητικά αεροσκάφη να υποστηρίξουν τις πολεμικές ναυτικές δυνάμεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απαντά προειδοποιώντας ότι η Τουρκία «θα πάρει αυτό που δικαιούται» στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι διαμεσολαβητικές προσπάθειες της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ παραπαίουν καθώς τουρκικά και ελληνικά πλοία σχεδόν συγκρούονται.

«Ποιος να το περίμενε ότι ο επόμενος πόλεμος μπορεί να διεξαχθεί μεταξύ δύο συμμάχων του ΝΑΤΟ» αναρωτιέται ο αρθρογράφος των Financial Times, Φίλιπ Στίβενς καλωσορίζοντας τους αναγνώστες του στη «νέα διεθνή μη-τάξη πραγμάτων» συμπληρώνοντας πως «τα συστατικά στοιχεία της νέας διεθνούς αστάθειας (οι προσπάθειες υποβάθμισης των status quo από ρεβιζιονιστικές δυνάμεις όπως η Κίνα, η Ρωσία και η Τουρκία, η αμερικανική υπεκφυγή από παλιές δεσμεύσεις και η ευρωπαϊκή διστακτικότητα να παίξει έναν ισχυρό γεωπολιτικό ρόλο) καθρεφτίζονται στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου»

Η διαμάχη Ελλάδος και Τουρκίας φυσικά και δεν είναι κάτι καινούριο, ενώ η πληγή του Κυπριακού παραμένει εδώ και δεκαετίες ανοιχτή.

Όπως όμως αναφέρει και ο Στίβενς η ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στο Αιγαίο έχει προκαλέσει νέους τριγμούς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, μόνο που τώρα δεν υπάρχει ο αμερικανός διαιτητής.

Η αλλαγή στάσης των ΗΠΑ

«Μέχρι πριν λίγο καιρό, η Ευρώπη θα μπορούσε να περιμένει από τις ΗΠΑ να τραβήξουν το αυτί της Ελλάδας και της Τουρκίας, αν τα πνεύματα οξύνονταν και να στείλουν μερικά πλοία στο Αιγαίο. Αυτές οι μέρες όμως έχουν περάσει», σημειώνει ο Στίβενς υπενθυμίζοντας πως αν και το αμερικανικό αεροπλανοφόρο «Αϊζενχάουερ» βρισκόταν στη Μεσόγειο τον Ιούλιο, η παρουσία του ήταν ιδιαίτερα σύντομη και διακριτική για να ισχυριστεί κάποιος ότι διαδραμάτισε κάποιον ρόλο.

Οι διεκδικήσεις για το φυσικό αέριο είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάσταση στη Συρία και τη Λιβύη και με την επιθυμία του Ερντογάν να παρουσιάσει την Τουρκία ως την κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή.

Επιπλέον η διαμάχη με την Ελλάδα μπερδεύεται και με την επιδίωξη της Τουρκίας να κλείσει τους παλιούς της λογαριασμούς με την Αίγυπτο και τα Αραβικά Εμιράτα.

«Ο κύριος Ερντογάν όμως δεν είναι ο μόνος που επιδιώκει την ανατροπή του status quo», τονίζει ο Στίβενς «Είναι νόμος της νέας παγκόσμιας κατάστασης ότι όταν οι ΗΠΑ φεύγουν, η Ρωσία έρχεται». Υποστηρίζοντας, για παράδειγμα, τον ηγέτη της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν εξασφάλισε μια στρατηγικής σημασίας ναυτική βάση στη Μεσόγειο.

Πάντως η απόφαση γι’ αυτήν την «αποχώρηση» των ΗΠΑ δεν ανήκει ολοκληρωτικά στον προεδρο Τραμπ, καθώς και ο προκάτοχός του Μπάρακ Ομπάμα, ποτέ δεν πείστηκε ότι τα ζωτικής σημασίας αμερικανικά συμφέροντα βρίσκονται στη Συρία και τη Λιβύη.

Στον Τραμπ βέβαια, όπως αναφέρει ο Στίβενς «αρέσουν οι μάτσο – ισχυροί ηγέτες, οπότε ο Ερντογάν και ο Πούτιν έχουν ελεύθερο πάσο»

Το κενό και η μη ενωμένη Ευρώπη

Ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν έχει αποφασίσει ότι η Ευρώπη είναι αυτή που θα πρέπει να καλύψει το κενό που έχουν αφήσει οι ΗΠΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση όμως, παρά τον τίτλο της, δεν είναι ενωμένη.

«Η υποστήριξη της Γαλλίας προς την Ελλάδα τυγχάνει να ταυτίζεται με τον στόχο της να διατηρήσει την επιρροή της στην περιοχή. Η Ιταλία και η Ισπανία θέλουν όσο τίποτα να αποφευχθεί μια εμπόλεμη σύρραξη. Η Μέρκελ φοβάται τουρκικά αντίποινα ενάντια στην ΕΕ μέσω ανοίγματος των συνόρων για τους σύρους πρόσφυγες προς την Ευρώπη. (…) Με τους παλιούς κανόνες οι διαφορές τους θα υποβαθμίζονταν από μια αμερικανική παρέμβαση. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι οι Ευρωπαίοι τώρα θα πρέπει να βρουν μια μεταξύ τους συμφωνία. (…) Και όσο ο Ερντογάν θα εκμεταλλεύεται τις διαφωνίες τους, η ΕΕ δεν θα έχει κανέναν μοχλό πίεσης».