Προσπαθούμε όλοι να χωρέσουμε κάπου. Αδύναμοι να ερμηνεύσουμε και να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο και ό,τι ξεπερνάει το γνωστικό μας πεδίο, πρέπει να κάνουμε εκείνο που έκανε πάντα ο άνθρωπος, να φτιάξουμε θεωρία. Από τότε που ο πρώτος άνθρωπος επινόησε τον πρώτο Θεό, πορευόμαστε με τον κόσμο φερμένο στα μέτρα μας γιατί αλλιώς δεν αντέχεται.
Τα μέτρα του καθενός διαφέρουν, οι αντοχές είναι διαφορετικές, η φιλοσόφηση, οι νοητικές προσλήψεις, οι φόβοι, όλα είναι ένα κράμα διαφορετικό σε κάθε άνθρωπο. Δεν υπάρχουν δύο ακριβώς πανομοιότυπα κράματα, είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα.
Αν δεν φτιάξουμε θεωρία που να «εξηγεί», αν δεν πιστέψουμε πως ελέγχουμε κάπως το αδιανόητο της ζωής και του κόσμου, θα πηδάμε από τις ταράτσες. Είναι στοιχειώδης αυτοάμυνα οι θεωρίες.
Τα κράματα επίσης είναι απρόβλεπτα. Δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές που να ενώνουν δύο σημεία, μεσολαβεί ένα τρισδιάστατο πεδίο άπειρων σημείων ανάμεσα στην παρατήρηση και το συμπέρασμα που φτάνει ο καθένας, γι’ αυτό και βλέπουμε να ασπάζονται ίδιες θεωρίες κάποιοι άνθρωποι που δεν συμφωνούν σε τίποτα άλλο, που τους χωρίζει χάος ιδεολογικό και πολιτικό.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, να ασπάζονται τις ίδιες φοβικές και – επιτρέψτε μου – αστήρικτες συνωμοσιολογίες άνθρωποι του Θεού, συντηρητικοί, δεξιών πολιτικών καταβολών, και ορισμένοι αριστεροί, που δεν τους το είχες καθόλου. Κακώς βέβαια δεν τους το είχαμε γιατί η δήλωσή σου για κάποιον μελλοντικό κόσμο δεν είναι κάποια συγκεκριμένη ποιότητα που σου προσδίδει συγκεκριμένα και ακλόνητα χαρακτηριστικά. Το έχω γράψει πολλές φορές πως ιδεολογία είναι μόνο ο τρόπος μας, και ανεξάρτητα από τις δηλώσεις μας ο τρόπος μας μπορεί να είναι τόσο διαφορετικός που στο τέλος αναρωτιόμαστε αν τελικά έχουμε κάποια κοινά σημεία στα αλήθεια, ή απλά διαλέξαμε ομάδα πιτσιρικάδες και τώρα δεν γίνεται να αλλάξουμε.
Κι έτσι βρίσκεσαι στην – όχι άβολη αλλά κάπως παράξενη, αν όχι ενδιαφέρουσα – θέση να πρέπει στο θέμα της πανδημίας να συμφωνήσεις με όσους έχετε αρκετά διαφορετική αντίληψη για τον κόσμο και να προσπαθήσεις να «συνεφέρεις» φίλους που σας ενώνει μια ζωή, οι οποίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν φαντάσματα.
Οχι βέβαια να συνταχτείς με εκείνους που βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν τα διχαστικά μεράκια τους γενικεύοντας μεμονωμένες δηλώσεις και μιλάνε για ψεκασμένους αριστερούς και θολοκουλτουριάρηδες έντεχνους. Aυτοί που τα λένε αυτά έχουν μάλλον πιο σοβαρά θέματα «get a life» να λύσουν. Ούτε με όσους αρνούνται να δουν πως ναι μεν ο ιός δεν είναι ούτε φτιαχτός ούτε ψέμα ούτε τρίπλα του Bill Gates, αλλά για αρκετούς είναι μια ευκαιρία για να εφαρμόσουν τις «καινοτομίες» που πάντα ονειρεύονταν στις εργασιακές σχέσεις ή ακόμη και σε θέματα Δημοκρατίας.
Εκεί πρέπει να μπει η γραμμή και να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Αν βάλεις τη γραμμή νωρίτερα, ίσως βρεθείς στη δυσάρεστη θέση να πρέπει κάποια στιγμή να εξηγήσεις στους καινούργιους και πρόσκαιρους «συντρόφους» σου πώς γίνεται να μη χύνεται η θάλασσα στο Διάστημα αν η Γη είναι όντως στρογγυλή.
