Αν θελήσει κανείς να συγκρίνει την σημερινή γενική αίσθηση των πολιτών με την αντίστοιχη του περυσινού φθινοπώρου, θα κατανοήσει την καταιγιστική επίδραση των γεγονότων.
Οι αρχές του φθινοπώρου πέρυσι χαρακτηρίζονταν από μια σχετική, έστω, αισιοδοξία και μία ελπίδα επιστροφής σε κάποιο είδος κανονικότητας. Είχε προηγηθεί η γνωστή δεκαετής κρίση, η πολιτική εξαλλότητα από την οποία όλοι σχεδόν ήθελαν να απαλλαγούν και τόσα άλλα, τα οποία πλήγωσαν τη χώρα και την έφεραν στα πρόθυρα της καταστροφής.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε αποπνέοντας μία διαφορετική αίσθηση επάρκειας, προετοιμασίας (πλην κάποιων εξαιρέσεων) και ενός σχεδιασμού, στο βαθμό του εφικτού και του ρεαλιστικού.
Σήμερα, έχοντας συμπληρώσει έναν και πλέον χρόνο στη διακυβέρνηση, βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτόγνωρες αντιξοότητες και μία πολυδιάστατη κρίση, την οποία όλοι βλέπουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες, όσοι γνωρίζουν τα δεδομένα, τις αγκυλώσεις και την πραγματικότητα της διαδικασίας διακυβέρνησης, κατανοούν ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο κομβικό.
Και η κυβέρνηση της ΝΔ καλείται να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις μίας εποχής, η οποία έχει υπαρξιακή κρισιμότητα για τη χώρα.
Αυτό που έχει ονομαστεί επιτελικό κράτος, στην ουσία μεταφράζεται σε διαδικασίες και μηχανισμούς λήψης αποφάσεων, κατά τις οποίες το βάρος του σχεδιασμού, της επιτήρησης, της εφαρμογής και της διόρθωσης, πέφτει κατά μείζονα λόγο και περισσότερο από ποτέ, στο Μέγαρο Μαξίμου.
Στο σημείο που βρισκόμαστε και αφότου παρήλθε μία πρώτη περίοδος, κατά την οποία αυτός ο συγκεντρωτισμός φάνηκε να αποδίδει, τουλάχιστον ως προς την ταχύτητα της λήψης των αποφάσεων και την εφαρμογή τους, προβάλλει η κρισιμότερη ίσως δοκιμασία για το συγκεκριμένο μοντέλο διακυβέρνησης.
Όπως φαίνεται από τις διαπιστώσεις για τις αβελτηρίες της περιόδου (π.χ. στην Παιδεία και τις Μεταφορές), η εποχή απαιτεί περισσότερο από ποτέ ταχύτητα, μεταρρυθμίσεις και συγκρούσεις με στεγανά και δήθεν «κεκτημένα».
Σε αυτό το σημείο, το «Επιτελικό Κράτος», δηλαδή το Μέγαρο Μαξίμου, δηλαδή ο Πρωθυπουργός, είναι αναγκασμένος να βρεθεί αντιμέτωπος με τους υπουργούς του.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο καθυστερήσεων στην Παιδεία, οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να δρομολογηθούν και να τρέξουν άμεσα.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο στις μαζικές μεταφορές, όλα πρέπει να αλλάξουν άμεσα, ειδικά στις συνθήκες που προδιαγράφονται για τους επόμενους μήνες στο υγειονομικό πεδίο.
Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο στην Υγεία. Όσα και αν έχουν γίνει για την αντιμετώπιση της πανδημίας, εξακολουθεί να υπάρχει ένα προβληματικό σύστημα, το οποίο απαιτεί ριζικές αναδιαρθρώσεις και εκσυγχρονισμό.
Υπό αυτήν την έννοια, ο κ. Μητσοτάκης είναι εκείνος που θα πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της εφαρμογής των όσων περιελάμβανε εκείνος ο περιβόητος μπλε φάκελος ή ακόμη και ενός νέου που θα καταρτίσει, όποιο χρώμα και αν έχει αυτός.
Την ευκαιρία εξακολουθεί να την έχει και οφείλει να την εκμεταλλευτεί. Να απαιτήσει μεταρρυθμίσεις και να διασφαλίσει την υλοποίηση τους.
Όποιος δεν μπορεί, δεν θέλει και δεν δύναται, θα κριθεί. Η εποχή δεν συγχωρεί σχεδόν τίποτε και οι διαπιστώσεις των αποτυχιών, όσο και άνευ σημασίας, δεν θα είναι ανώδυνες.
