Καλά και άγια τα όποια προγράμματα σοφών τεχνοκρατών και προικισμένων πολιτικών για την ανάσχεση του οικονομικού κατήφορου που προκάλεσαν τα μέτρα κατά του κορωνοϊού, αλλά προϋπόθεση επιτυχούς εφαρμογής είναι η ποιότητα και ο ζήλος του προσωπικού που υπηρετεί το κράτος. Και είδαμε στο άρθρο μας στις 16/8 τις σοβαρές αδυναμίες της δημοσιοϋπαλληλίας, η μονιμότητα της οποίας εκτρέφει αναποτελεσματικότητα, χρονοβόρες διαδικασίες, απογοήτευση των ικανών και ευσυνείδητων υπαλλήλων και διαφθορά, καθώς μάλιστα η αξιολόγηση παραμένει πάντα ζητούμενο.
Τη νοσηρότητα της κατάστασης και την έλλειψη βούλησης και τόλμης των πολιτικών ηγεσιών για την ειδική αντιμετώπιση των παθογενειών του Ελληνικού Δημοσίου επεσήμανε πρόσφατα, για μιαν ακόμη φορά, ο Στέφανος Μάνος («Καθημερινή», 15/8). Ο μόνος ίσως έλληνας πολιτικός που ως υπουργός δεν δίστασε σε τολμηρές πρωτοβουλίες, αλλά για να αποδοκιμαστεί από τους εθελοτυφλούντες ψηφοφόρους, που τον απέκλεισαν από τη Βουλή, όπως άλλωστε έκαναν και για άλλους ρηξικέλευθους και τολμήσαντες θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Την τύχη του κ. Μάνου, ως γνωστόν, είχαν και ο Σάκης Πεπονής, που επέβαλε τις αξιοκρατικές προσλήψεις στο Δημόσιο μέσω του ΑΣΕΠ, και ο Σταύρος Μπένος, που εισηγήθηκε τα ΚΕΠ και ο Παρασκευάς Αυγερινός που εκπόνησε το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ολοι αντί επιβραβεύσεως αποδοκιμάστηκαν από τους ψηφοφόρους και αποσύρθηκαν από την πολιτική.
«Δέκα χρόνια μνημόνια και δεν μάθαμε τίποτε» υπογραμμίζει ο κ. Μάνος. «Η κυβέρνηση και οι υπουργοί φοβούνται να παρουσιάσουν την πραγματικότητα. Δεν είναι η πρώτη φορά που συντάσσεται έκθεση για την οικονομία (υπονοεί την έκθεση Πισσαρίδη).
Παρά το γεγονός ότι από την έκθεση Βαρβαρέσου το 1952 έχουν περάσει 70 χρόνια η έκθεση εκείνη περιλαμβάνει πλήθος από επίκαιρες ανεκπλήρωτες προτάσεις. Το ίδιο και οι επόμενες εκθέσεις. Ζητούσε ο Βαρβαρέσος την αποπομπή υπαλλήλων υπαιτίων για κακοδιαχείριση, απολύσεις υπεραρίθμων, αποκατάσταση πειθαρχίας, αποτελεσματική εποπτεία, κ.λπ. Ολα αυτά για να βελτιωθεί η οικονομική αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα της κρατικής μηχανής. Και αυτά γράφονταν το 1952 των 150.000 δημοσίων υπαλλήλων.
Η έκθεση Πισσαρίδη το 2020 με περίπου ένα εκατομμύριο σιτιζόμενους από τον κρατικό προϋπολογισμό δεν αγγίζει το ζήτημα της απίστευτης δυσλειτουργίας της κρατικής μηχανής, που είναι εμπόδιο σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια. Ολοι γνωρίζουμε την αλήθεια» τονίζει ο κ. Μάνος. «Ολοι γνωρίζουμε ότι στο Δημόσιο υπάρχει ανισοκατανομή υπαλλήλων (διορίζονται συχνά όπου τους βολεύει και όχι όπου χρειάζονται), κομματισμός, ασύλληπτος αριθμός υπεραρίθμων, παντελής έλλειψη πειθαρχίας, μηδενική εποπτεία παρεχόμενου έργου, κ.λπ. Και όμως η έκθεση Πισσαρίδη δεν προτείνει ούτε όσα λίγα είχε προτείνει ο Βαρβαρέσος». Για να καταλήξει ο αρθρογράφος: «Με όση καλή διάθεση και αν έχω δεν μπορώ να δικαιολογήσω ότι η κυβέρνηση έπειτα από 13 μήνες στην εξουσία δεν έχει καταφέρει να αποκρατικοποιήσει την ΕΑΒ και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, δύο κρίσιμες για την άμυνα και την απασχόληση βιομηχανικές μονάδες».
Και δυστυχώς η θεομηνία του κορωνοϊού αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο και τις πιο αγαθές κυβερνητικές προθέσεις, ομού με τις καθημερινές επιθετικές πρωτοβουλίες της «συμμάχου» Τουρκίας, για τις οποίες μάταια(;) προσδοκούμε αποφασιστικές πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
