Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες μία ακόμη εκστρατεία πολιτικής σπέκουλας. Αφορμή δόθηκε από την πυρκαγιά στον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών.
Μνήμες ξύπνησαν από παλαιότερη πυρκαγιά στην Αρχαία Ολυμπία, όταν οι εικόνες είχαν προκαλέσει σοκ και πολλά είχαν γραφτεί και ειπωθεί, άλλα βάσιμα και δικαιολογημένα, άλλα άσχετα και αστήρικτα. Ομολογουμένως, η ευαισθησία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μεγαλύτερη και δικαιολογημένη.
Το τι ακριβώς συνέβη και πώς στις Μυκήνες δεν είναι γνωστό. Προφανώς και πρέπει να διερευνηθεί. Πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά, πώς επεκτάθηκε, αν μπορούσε να έχει σταματήσει νωρίτερα, αν το σύστημα πυρόσβεσης του αρχαιολογικού χώρου έπρεπε ή ήταν δυνατόν να λειτουργήσει κλπ.
Το θέμα είναι, όπως εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται, ότι η επέμβαση της Πυροσβεστικής ήταν έγκαιρη και αποτελεσματική.
Κάπου εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η υπόθεση και να απομένει η διερεύνηση του τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα.
Είναι μία πολυτέλεια αυτή που παρέχεται όταν δεν έχει επέλθει μία καταστροφή. Η οποία εν προκειμένω δεν επήλθε.
Παρά ταύτα, κάποιοι επιμένουν να κάνουν αντιπολίτευση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση δε, δεν μιλάμε καν για αντιπολίτευση στα αποκαΐδια. Μιλάμε για αντιπολίτευση εν ου παικτοίς.
Παραποιημένες φωτογραφίες διακινούνται, με την Πύλη των Λεόντων τάχα μαυρισμένη από την κάπνα της φωτιάς. Όλοι γνωρίζουν και ειδικώς όσοι έχουν επισκεφτεί τον χώρο τα τελευταία χρόνια και έχουν φρέσκιες μνήμες, ότι το «καπνισμένο» χρώμα είναι κατά βάση αποτέλεσμα του χρόνου και όχι της πυρκαγιάς.
Φωνασκεί η αντιπολίτευση και βασικά η αξιωματική, για το απαράδεκτο να ξεσπάσει φωτιά στον αρχαιολογικό χώρο ή για το ότι δεν πήγε η υπουργός Πολιτισμού να επιβλέψει την πυρόσβεση. Και κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ «σπεύδει» στο σημείο τη Δευτέρα, προφανώς για να γνωμοδοτήσει επί των ζητημάτων…
Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος. Ωστόσο, εντυπωσιάζει ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνονται για μια καταστροφή που δεν έγινε, εκείνοι που επιχείρησαν με κάθε τρόπο να συγκαλύψουν μία καταστροφή που συντελέστηκε πριν από δύο δύο χρόνια, με ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Ίσως δεν χρειάζονται πολλά περαιτέρω επ’ αυτού.
Η συμπεριφορά αυτή μπορεί και να μην είναι συνειδητή (αν δεν συμβαίνει αυτό, τόσο το χειρότερο). Μπορεί να είναι κάτι σαν αντανακλαστική αντίδραση, με την ελπίδα της «ρεβάνς». Είναι όμως εξαιρετικά ατυχής και δείχνει ότι πολύ δύσκολα κάποιοι θα απαλλαγούν από τα δηλητηριώδη σύνδρομα της μηδενιστικής πρακτικής και της ανέξοδης κριτικής.
Το «μία σου και μία μου» δεν προσφέρει τίποτε παρά τον σπόρο της τυφλής σύγκρουσης και μάλιστα για αδιόρατο λόγο.
Ως προς την ουσία δε, το θέμα είναι αρκετά απλό: Καλό θα ήταν να μην έχει καν ξεσπάσει φωτιά. Δυστυχώς συνέβη. Καλό είναι να μην έχει καταστραφεί ο αρχαιολογικός χώρος. Ευτυχώς δεν καταστράφηκε. Αν αυτό συνέβη (και) επειδή εγκαίρως έδρασε η Πυροσβεστική, τότε εκπληρώνονται τα περισσότερα από τα στοιχειώδη και πολλά από τα υπόλοιπα έπονται σε σημασία και βαρύτητα.
