Στη χώρα όπου τα τελευταία χρόνια κυριάρχησε η πολιτική ασυναρτησία και διαχύθηκε στην κοινωνία με διάφορους τρόπους, διαπιστώνει κανείς σήμερα τα επίχειρα.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη δίνη δύο σοβαρών κρίσεων: της υγειονομικής και εκείνης που εκδηλώνεται με την τουρκική απειλή και επιθετικότητα.

Και στα δύο πεδία απαιτείται σύνεση, υπευθυνότητα, σοβαρότητα και ψυχραιμία. Κατ’ αρχάς από την κυβέρνηση, εν συνεχεία από την αντιπολίτευση και φυσικά, από τους πολίτες, τα ΜΜΕ και κάθε άλλον παράγοντα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχει στο πολιτικό παιχνίδι.

Αντί γι’ αυτό, βλέπει κανείς μία θλιβερή προσπάθεια κάποιων για ολική επαναφορά στην ασυναρτησία.

Η κυβέρνηση έχει δώσει δείγματα σοβαρότητας και στα δύο πεδία. Και στα προηγούμενα στάδια αυτών των δύο κρίσεων και στις νέες φάσεις τους, οι οποίες εξελίσσονται. Σε ό,τι αφορά το υγειονομικό έχουν γίνει λάθη και παραλείψεις, φαίνεται πάντως ότι επιχειρείται σε χρόνο κρίσιμο να διορθωθούν. Ως προς τα εθνικά, έχουν γίνει συμφωνίες και ενέργειες επιβεβλημένες, με πολλά θετικά και κάποια υπό συζήτηση σημεία, ωστόσο, δύσκολα μπορεί κανείς να εντοπίσει λανθασμένες κινήσεις.

Παρά ταύτα, στην χώρα του «ό,τι να ‘ναι», εκδηλώνονται αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές πολλών και στα δύο πεδία.

Στα εθνικά, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιλέγει μία στάση ουδετερότητας, ψηφίζοντας «παρών» στην ειδικής σημασίας συμφωνία για την ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Το κάνει αυτό λόγω εσωτερικού αλαλούμ. Και εμφανίζεται σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα να μην έχει άποψη και εν τέλει να εμποδίζει την δημιουργία ενός ενιαίου εθνικού μετώπου.

Στα υγειονομικά, τα πράγματα είναι ακόμη πιο μπλεγμένα. Βλέπει και ακούει κανείς τα απίστευτα, είτε από στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε από ακολούθους της στα κοινωνικά δίκτυα και στον Τύπο. «Πώς θα φορούν τα εξάχρονα μάσκα στο σχολείο;», «τι θα γίνει με τους μαθητές που δεν θα πειθαρχήσουν», «τι θα συμβεί με όσους αντιδράσουν;». Ερωτήσεις και «απορίες» διαλυτικές και υπονομευτικές. Οι απαντήσεις είναι απλές.

Θα φορούν μία χαρά τα εξάχρονα τη μάσκα στο σχολείο, δεν θα πάθουν τίποτε. Θα είναι ένα πολλαπλώς χρήσιμο μάθημα.

Δεν νοείται μαθητής που δεν θα πειθαρχήσει, θα πειθαρχήσουν όλοι.

Ποιος να αντιδράσει ακριβώς και γιατί;

Εσχάτως, οι «αντάρτες» του ΣΥΡΙΖΑ και της εν γένει αριστεράς έχουν ανακαλύψει ένα άλλο πεδίο αντιπολίτευσης. Την απαγόρευση της πώλησης αλκοόλ μετά τις 12 τα μεσάνυχτα, στις περιοχές που εφαρμόζονται αυξημένα μέτρα, λόγω της εξάπλωσης του ιού. Το προφανές της απόφασης, ερμηνεύεται από τα τρολ των κοινωνικών δικτύων, ως ολοκληρωτισμός, «ποτοαπαγόρευση», «επίθεση κατά της νεολαίας» κλπ, κλπ.

Δεν θέλει και πολύ να για να αντιληφθεί κάποιος ότι η διαπιστωμένη διασπορά του ιού μεταξύ της νεολαίας και από την νεολαία, είναι κάτι το αντικειμενικό και όχι ένα κυβερνητικό εφεύρημα, ούτε μία επίθεση κατά των νέων. Και δεν μπορεί να σταθεί εύκολα μία πολιτική θέση, όταν το πρωί κατηγορείς την κυβέρνηση ότι δεν έχει λάβει μέτρα και το βράδυ, όταν τα έχει λάβει, να (νομίζεις ότι) κάνεις επανάσταση.

Με αφορμή ωστόσο το αλκοόλ, προκύπτει και μία μεγάλη ευκαιρία και πρόκληση, για την κυβέρνηση και για την αντιπολίτευση, εφόσον αυτή επιλέγει να ασκείται και σε αυτό το πεδίο.

Υπάρχει νομοθεσία, ανεξάρτητη από τον κορωνοϊό, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ σε ανηλίκους κάτω των 17 ετών.

Και μόνο η εφαρμογή αυτών των διατάξεων σε νησιά, αστικά κέντρα και σε όλη τη χώρα, με την επιβολή των προβλεπόμενων ποινών, το κλείσιμο καταστημάτων και κλαμπ (για αυτόν τον λόγο, όχι για τον συνωστισμό), θα επέφερε μία πολύ διαφορετική κατάσταση και τάξη. Σχεδόν εν μιά νυκτί.

Γιατί δεν εφαρμόζεται η διάταξη; Μία απάντηση θα ήταν χρήσιμη.

Και τι θα έλεγαν γι’ αυτό τα τρολ των κοινωνικών δικτύων, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες του;