Μια εξαιρετικά και – κατά κυριολεξία – κρίσιμη φάση ξεκινά αυτήν την εβδομάδα για τα εθνικά θέματα.
Η τουρκική παρουσία και προκλητικότητα στην ανατολική Μεσόγειο και το νότιο Αιγαίο συνεχίζεται και το υπό εξέταση ζήτημα είναι ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις της Αγκυρας.
Τα στοιχεία και κάποιες κινήσεις, όπως η αυξημένη διεθνής στρατιωτική παρουσία στην Κρήτη, δείχνουν ότι στην συγκεκριμένη περιοχή στρέφεται η προσοχή και ενδεχομένως μεταφέρεται μία νέα εστία έντασης.
Τους τελευταίους μήνες ο Ερντογάν και διάφοροι άλλοι Τούρκοι αξιωματούχοι έχουν προαναγγείλει την διεξαγωγή ερευνών και στην θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κρήτης, η οποία περιλαμβάνεται και στο παράνομο τουρκο-λιβυκό σύμφωνο.
Το αν θα το επιδιώξουν ή όχι, είναι ένα από τα υπό παρακολούθηση θέματα των επομένων ημερών. Τι θα συμβεί αν προχωρήσουν, ποια θα είναι η ελληνική αντίδραση, αν θα φτάσουμε έως εκεί ή αν θα προηγηθούν κάποιες αποτελεσματικές αποτρεπτικές κινήσεις και πρωτοβουλίες, επίσης είναι κρίσιμα ζητούμενα.
Με αυτήν την εκκρεμότητα, παρακολουθούμε μία έντονη διπλωματική κινητικότητα διεθνώς και κυρίως από την Γερμανία και τη Γαλλία. Ο γερμανός ΥΠΕΞ Χάικο Μάας έρχεται έπειτα από λίγες μόλις εβδομάδες και πάλι στην Αθήνα, αυτή τη φορά σε ένα «διπλό» ταξίδι, καθώς θα επισκεφθεί και την Αγκυρα. Προφανής στόχος, η αποκατάσταση της επικοινωνίας και του διαλόγου, όσο και αν παραμένει σκοτεινό το ποιο ακριβώς θα μπορούσε να είναι το αντικείμενο αυτού του διαλόγου, με την στάση που τηρεί η Τουρκία.
Σε ένα τέτοιο φορτισμένο περιβάλλον, στην Ελληνική Βουλή έρχονται προς κύρωση οι συμφωνίες για τις ΑΟΖ που υπέγραψε η Ελληνική κυβέρνηση με τη Ιταλική και την Αιγυπτιακή. Η διαδικασία είναι κρίσιμη, όχι τόσο ως προς το αν θα κυρωθούν, καθώς ικανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία υπάρχει.
Υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, έως και καθοριστική , είναι η στάση που θα τηρήσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι μαξιμαλιστικές και εκ του ασφαλούς εθνικο-λαϊκιστικές αντιρρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και όσων έχουν την τάση και προδιάθεση να παρασύρονται από τέτοιες θέσεις, μένει να φανεί ποια ακριβώς πολιτική επίδραση θα έχουν.
Λέγεται ότι στο περιβάλλον του κ. Τσίπρα έχει συζητηθεί και αποφασιστεί η επιλογή του «παρών» ως προς την ΑΟΖ με την Αίγυπτο.
Όμως κάτι τέτοιο θα σημάνει πολλά και όχι ευχάριστα. Κατ’ αρχάς θα προϋποθέτει μία δημόσια επιχειρηματολογία κατά τη συμφωνίας. Κάτι τέτοιο όμως θα είναι εθνικά επιζήμιο. Μία τέτοια στάση προφανώς και θα αποτελέσει επιχείρημα της τουρκικής πλευράς και πάντως, από καμία άποψη δεν θα εξυπηρετεί εθνικούς σκοπούς.
Φυσικά και δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να αξιώνει την άνευ όρων αποδοχή ενεργειών της από τα άλλα κόμματα. Όμως από του σημείου αυτού, έως του να θυσιάζονται εθνικά προτάγματα στον βωμό της άκριτης κομματικής διαμαρτυρίας, η οποία είναι και παράφωνη σε σχέση με τη διάθεση των πολιτών, υπάρχει μεγάλη απόσταση.
Η σοβαρή στάση θα ήταν η γενναία υπερψήφιση της συγκεκριμένης συμφωνίας από όλα τα κόμματα, καθώς μόνο κάτι τέτοιο υπηρετεί την εθνική γραμμή.
Θα πει όμως κανείς, ότι είναι μάταιο να περιμένεις από κάποιον κάτι, που δεν έχει δυνατότητα ή ικανότητα το κάνει.
