Είναι εντυπωσιακά τα αντανακλαστικά των ερασιτεχνών λοιμωξιολόγων της χώρας. Εδώ και μήνες, άλλοτε με πολιτικά κίνητρα και με υστεροβουλία, άλλοτε με την αγέρωχη βεβαιότητα της ασχετοσύνης και άλλοτε με μια επιδεικτική επιθετικότητα, εκφέρουν άποψη για τα πάντα.
Δεν ακούν τα όσα λένε οι σπουδαγμένοι «συνάδελφοί» τους, η αμορφωσιά και η απαιδευσιά τούς τυφλώνουν και δεν μπορούν να αντιληφθούν τα στοιχειώδη.
Τις τελευταίες εβδομάδες, το σύνολο αυτό των παντογνωστών, κάπου τέμνεται με εκείνο των αμφισβητιών, των «Κλουζό των νησιών», οι οποίοι έχουν καταλήξει στο πώς έχει τάχα στηθεί η επιχείρηση απόκρυψης των κρουσμάτων και πώς προχωρεί μία νέα συνωμοσία, που στόχο έχει να φορέσει σε όλους μία μάσκα – άγνωστο πάντως για ποιον λόγο, πέραν του να υπάρξει η στοιχειώδης προστασία από την εξάπλωση του ιού.
Αν κάποιος έλεγε να γίνει νέο lockdown, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι θα επαναστατούσαν. Τώρα που τους λένε να φορούν μάσκα για να μπορούν να κυκλοφορούν, πάλι επαναστατούν. Όταν διαπιστωνόταν ότι κάτι δεν πάει καλά με τους συνωστισμούς και τις συναθροίσεις στα νησιά και αλλού, κάποιοι από αυτούς γκρίνιαζαν για τα πλημμελή μέτρα και τον έλεγχο που ξέφυγε. Τώρα που επιβάλλονται μέτρα, διαμαρτύρονται επειδή «δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
Η νέα παραφυάδα του «κινήματος» έχει ενοχληθεί από την οδηγία για την υποχρεωτική μάσκα στα σχολεία. «Τα παιδιά δεν είναι δυνατόν να κάνουν έτσι μάθημα», «πώς απαγορεύεται ο συνωστισμός στα μπαρ και επιτρέπεται στα σχολεία» και πολλές άλλες εκδοχές ελαφράς σκέψης και ρηχής διαμαρτυρίας εκδηλώνονται.
Πόσο μυαλό θέλει για να κατανοήσει κανείς μερικά πολύ βασικά πράγματα; Π.χ., ότι αν υπήρχε ένα σημείο στο οποίο οι λοιμωξιολόγοι δεν θα έπαιζαν με τη φωτιά, αυτό είναι η λειτουργία των σχολείων. Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι ότι η πρώτη απόφαση για διακοπή λειτουργίας τον περασμένο Μάρτιο αφορούσε τις εκπαιδευτικές δομές και τώρα λαμβάνεται μία απόφαση για την επαναλειτουργία τους, με κανόνες και ασφάλεια;
Πόσο μυαλό θέλει για να κατανοήσει κάποιος ότι αν υπάρχει ένα μέρος στο οποίο η τήρηση των μέτρων μπορεί να ελεγχθεί και να ισχύσει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό, αυτό είναι τα σχολεία;
Και, αλήθεια, μήπως μερικοί από όλους αυτούς δεν δίσταζαν τις προηγούμενες χρονιές να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ας είχαν «λίγο πυρετό»; Το αν αυτό θα αποτελούσε κίνδυνο μήπως κολλήσει και η υπόλοιπη τάξη, μήπως δεν τους απασχολούσε και τόσο;
Πώς αλήθεια θα το προτιμούσαν οι ερασιτέχνες λοιμωξιολόγοι; Να λειτουργήσουν τα σχολεία αργότερα», λένε. Και πού ξέρουν τι θα γίνεται αργότερα; Και αν λειτουργήσουν αργότερα, να είναι υποχρεωτική η χρήση μάσκας, ή νομίζουν ότι θα έχει εξαφανιστεί η πανδημία και δεν θα χρειάζεται;
Πώς βλέπουν όλοι αυτοί το ζήτημα της μακράς αποχής των παιδιών από την εκπαιδευτική διαδικασία; Δεν βλέπουν πώς μία γενιά προεφήβων κοντεύει να αποβλακωθεί μονίμως, απομακρυσμένη από την κοινωνικότητα της ηλικίας τους;
Προφανώς και οι παιδικές παρέες δεν θα είναι όπως ήταν, οι κανόνες στις συναναστροφές είναι απαραίτητοι, αλλά και πάλι: μόνο στα σχολεία μπορεί να διαφυλαχθεί η τήρησή τους.
Από εκεί κι έπειτα, αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί όλους αυτούς τους αρνητές της παιδικής μάσκας, είναι το τι κάνουν οι ίδιοι και τι μέτρα προστασίας παίρνουν στην καθημερινότητά τους. Και για να μην ανησυχούν τόσο πολύ, ας σκεφτούν και κάτι άλλο. Με τη χρήση μάσκας στα σχολεία, τα παιδιά θα γλιτώσουν και από ένα σωρό άλλες ιώσεις…
