Οσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά την εξέλιξη της πανδημίας του κορωνοϊού παγκοσμίως και γνωρίζουν τις επιδόσεις κυβερνήσεων και χωρών απέναντι στη νόσο, επισημαίνουν κυρίως την κρισιμότητα του παράγοντα «εμπιστοσύνη».
Οπου πολίτες και κυβερνήσεις εμπιστεύθηκαν πραγματικά τις επιστημονικές επιδημιολογικές και ιατρικές ομάδες διαχείρισης της πανδημίας τόσο καλύτερος ήταν ο έλεγχος μετάδοσης του ιού και κατ’ επέκταση αναλογικά λιγότεροι οι θάνατοι εξαιτίας της νόσου.
Αντιθέτως, όπου οι κυβερνήσεις αμφισβήτησαν ή αγνόησαν την επιστημονική διαχείριση του ιού και δεν ακολούθησαν τα προτεινόμενα μέτρα των γιατρών, παρά προτίμησαν πολιτικές όπως αυτή της ανοσίας της αγέλης, η διάδοση της νόσου κατέστη ανεξέλεγκτη και τα θύματα πολλαπλασιάστηκαν.
Οπου υιοθετήθηκαν εγκαίρως, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, οι αρχές της κοινωνικής αποστασιοποίησης τόσο καλύτερες ήταν αναμφίβολα οι επιδόσεις.
Επίσης, είναι κοινώς παραδεκτό ότι όπου βιάστηκαν να χαλαρώσουν τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης ο κορωνοϊός επανέκαμψε δριμύτερος, θέτοντας υπό αίρεση και αμφισβήτηση τα όποια προηγούμενα θετικά αποτελέσματα.
Και η ελληνική εμπειρία επίσης προσφέρει συγκεκριμένα συμπεράσματα.
Από τότε που έφυγε από το προσκήνιο ο Σωτήρης Τσιόδρας και η πολιτική υπέκυψε στις πολλές απαιτήσεις και διεκδικήσεις της οικονομίας για ταχύτερο και γενναιότερο άνοιγμα, η άμυνα κατά του κορωνοϊού υποχώρησε, οι πολίτες χαλάρωσαν και με τον καιρό έτειναν να επικρατήσουν αντιεπιστημονικές αντιλήψεις οι οποίες έφθειραν την εμπιστοσύνη απέναντι στις αρχές και τους κανόνες που μέχρι τότε, με πολύ κόπο, είχε επιβάλλει η στενή συνεργασία της ιατρικής κοινότητας με την Πολιτεία.
Κακά τα ψέματα, η Πολιτεία, η κυβέρνηση εν προκειμένω, κυριαρχήθηκε τους προηγούμενους μήνες από άλλες αγωνίες και δεν έδωσε τα καλύτερα σήματα στους πολίτες.
Υπουργοί και επιφανή κυβερνητικά στελέχη περιέφεραν αυτάρεσκα τα επινίκια της πρώτης περιόδου, παραβλέποντας ότι ο ιός δεν είχε νικηθεί, παρά ανέμενε υπομονετικά να επιτεθεί στις πιο χαλαρές κοινότητες.
Τώρα, λίγους μήνες αργότερα, μετρούμε ξανά την ίδια απειλή και τους αυτούς κινδύνους.
Ο κορωνοϊός πολυβολεί αδιακρίτως τους πολίτες που έχουν βγει από τα χαρακώματα και μετακινούνται αμέριμνοι είτε επειδή πίστεψαν ότι ο ιός εξέλειπε, είτε επειδή υποτίμησαν τις δυνατότητες διάδοσής του και αγνόησαν τις πολλές προειδοποιήσεις των γιατρών.
Το δυστύχημα είναι ότι και τώρα, παρά τις πολλές εμπειρίες, υπεύθυνοι παράγοντες συνεχίζουν να μεταδίδουν λάθος σήματα στην κοινωνία.
Την ώρα που καταβάλλονται έντονες προσπάθειες προκειμένου να πειστούν και πάλι οι πολίτες να τηρούν τις αποστάσεις, να φορούν μάσκες και να εφαρμόζουν ευλαβικά τα μέτρα υγιεινής, ο αρμόδιος υπουργός μεταδίδει επισφαλείς πληροφορίες για εμβόλια, καλλιεργώντας υπερπροσδοκίες και εκπέμποντας αντίθετα σήματα και μηνύματα από αυτά που η Πολιτική Προστασία και η ιατρική κοινότητα πασχίζουν να μεταφέρουν στο ευρύ κοινό.
Κάπως έτσι όμως χάνεται η μπάλα. Η εμπιστοσύνη είναι αγαθό ευαίσθητο. Κερδίζεται με κόπο, αλλά μπορεί να χαθεί εν ριπή οφθαλμού…
