Όσο στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται το μαλλιοτράβηγμα και η εσωτερική διαμάχη με ιδεολογικά και άλλα προσχήματα, οφείλει κανείς να θυμάται μερικά πράγματα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ήδη από το 2013 είχε συμφωνήσει ατύπως με τον Πάνο Καμμένο για την συνεργασία τους, εφόσον προέκυπτε η ανάγκη. Η διαδικασία είχε ξεκινήσει με μία δήθεν τυχαία συνάντηση του Νίκου Παππά με τον αρχηγό των ΑΝΕΛ στη Βουλή και συνεχίστηκε με επίσημη συνάντηση Τσίπρα – Καμμένου, στο γραφείο του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ήδη από τότε κάποιοι είχαν ενοχληθεί, αλλά ουδείς τολμούσε να μιλήσει, εν όψει της διαφαινόμενης εκλογικής νίκης.
Στην πορεία φανερώθηκαν όλα. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ταξίδευαν στις βραχονησίδες παρέα με τους Χρυσαυγίτες, ο Τσίπρας φορούσε τζάκετ παραλλαγής και παρακολουθούσε στρατιωτικές ασκήσεις με τον Καμμένο, η αριστεροσύνη παραδόθηκε στα μνημόνια, καθώς το υπέρτατο αγαθό ήταν η παραμονή στην εξουσία.
Αυτή ήταν και η βάση της αντίληψης που διαμορφώθηκε στον νου του Αλέξη Τσίπρα. Ο σκοπός όχι απλώς αγιάζει τα μέσα, τα καθιστά σημαντικότερα από οτιδήποτε άλλο.
Με το πέρασμα του χρόνου και ενώ όλα αυτά κατέρρευσαν υπό την πίεση του καταφανούς καιροσκοπισμού και της παράλληλης αποδεδειγμένης διοικητικής ανεπάρκειας, αποκαλύπτονταν πολλά. Οι υπόγειες διαδρομές με κανάλια και παρακάναλα της ΝΔ ή της Δεξιάς εν γένει, οι προσπάθειες δημιουργίας ενός καθεστώτος, η αγωνία για την κατάληψη της εξουσίας και τόσα άλλα γνωστά. Υπό μία έννοια, έτσι γράφτηκε το εγχειρίδιο του νεολληνικού εθνικο-λαϊκισμού.
Σήμερα και υπό την πίεση της αντιπολιτευτικής ένδειας ή της έλλειψης ενός νέου «θα σκίσουμε τα μνημόνια», ο Αλέξης Τσίπρας είναι φανερό ότι επιχειρεί να θέσει εσπευσμένως σε εφαρμογή το σχέδιο της προσωπικής πολιτικής του επικράτησης. Για πρώτη φορά ακούγονται ανοιχτά φωνές αμφισβήτησης των σχεδίων του (βλ. Τσακαλώτος), για πρώτη φορά υπάρχει αντίδραση της ηγεσίας (βλ. αναβάθμιση Λούκας Κατσέλη έναντι του Τσακαλώτου), ενώ ενέργειες όπως το μήνυμα θρησκευτικού περιεχομένου από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τον Δεκαπενταύγουστο, επιδρούν σαν σπίθες που εύκολα μπορούν να ανάψουν εσωκομματικές πυρκαγιές.
Όλα αυτά μπορεί να είναι έως ενός σημείου γραφικά, όμως υποκρύπτουν ένα και μόνο ένα στοιχείο.
Εχοντας υποστεί τρεις εκλογικές ήττες και δίχως να είναι γνωστό πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να θέσει σε εφαρμογή το τελικό στάδιο του σχεδίου του. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η απαλλαγή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία ενός πολιτικού αχταρμά που να χωράει τα πάντα και πάντως να μπορεί να ονειρεύεται την εξουσία και ενδεχομένως την ανάδειξη όλων αυτών ως κεντρικών πολιτικών χαρακτηριστικών, απενοχοποιημένων και «ευέλικτων», αναλόγως των συνθηκών.
Μπορεί να τα καταφέρει ο Τσίπρας σε αυτόν τον σχεδιασμό; Όσο απέχει πολύ ο χρόνος των εκλογών, ο ίδιος φαίνεται ότι ευελπιστεί να διατηρήσει ζωντανή μία εικόνα και να απαλλαγεί από πιθανούς αμφισβητίες.
Όσο όμως οι παλινδρομήσεις του γίνονται όλο και πιο κραυγαλέες, και απομακρύνονται από τις απαιτήσεις της εποχής, τόσο θα μεγαλώνει και ο πολιτικός του τζόγος. Το τελικό του ποντάρισμα μπορεί να είναι και μοιραίο, καθώς στην επόμενη στροφή δεν θα μπορεί να διεκδικεί δάφνες για τις δικές του, όποιες, επιτυχίες και να φορτώνει τους άλλους με την ευθύνη του φιάσκου. Από εδώ και στο εξής, ο ίδιος θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το μοιραίο.
