Με το που έσφιξαν οι ζέστες και μπήκε ο Αύγουστος, τα πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να ξεφεύγουν.
Ο Τσακαλώτος επιτέθηκε σχεδόν ανοιχτά στην ηγεσία, χαρακτηρίζοντας την επιχείρηση ιδεολογικής μετατόπισης «αδιάβαστη, εμμονική και αυτοκαταστροφική».
Στον Τσακαλώτο επιτέθηκε ο Πολάκης, με ένα πρόχειρο ιδεολογικό μανιφέστο, στο οποίο δεν υπερασπιζόταν τόσο την ιδεολογική στροφή, όσο τον Αλέξη ως ηγέτη και περιέγραφε κάτι σαν ένα νέο «παράδεισο» του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Ακολούθησε η συμφωνία της Ελλάδας με την Αίγυπτο για την ΑΟΖ, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επέκρινε, ταυτιζόμενος λίγο πολύ με την επιχειρηματολογία της άκρας δεξιάς. Σε αυτό αντέδρασαν οι 53+, οι οποίοι, συνεπείς προς τις διεθνιστικές τους αρχές, τάχθηκαν υπέρ της συμφωνίας και κατά των «συντρόφων» της ηγετικής ομάδας και της επίσημης γραμμής.
Θα ήταν πράγματι ένα δείγμα ιδεολογικής και ρεαλιστικής στροφής μία θέση όπως αυτή των 53+, κάτι που επισήμανε και η Διαμαντοπούλου, εξοργίζοντας ΣΥΡΙΖΑίους και πρώην δικούς της συντρόφους του μεσαίου χώρου.
Πέρασαν ελάχιστες ημέρες και ήλθε ο Δεκαπενταύγουστος. Σε διάθεση επιφανειακής κατάνυξης και επίπλαστης ευλάβειας, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβασε μία λυρική ανάρτηση στο Facebook για την Παναγία και τις τιμές που της αποδίδει λαός.
Κάτι τέτοιο δεν θα άντεχαν οι νεο-κομμουνιστές νεολαίοι του υπό ιδεολογική ανασύνταξη ΣΥΡΙΖΑ. Την έπεσαν στον αρχηγό και τους απάντησε ο Καρανίκας, προσπαθώντας με μία νεφελώδη ανάρτηση να συνδυάσει τις θρησκευτικές ανησυχίες με τον πολιτικό ρεαλισμό (sic) και χαρακτηρίζοντάς τους «αστείες υπάρξεις».
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι όλα αυτά είναι απλώς διασκεδαστικά και χαριτωμένα και ότι αναδεικνύουν για τι μιλάμε όταν πρόκειται για το ΣΥΡΙΖΑ και πόσο στα σοβαρά μπορεί και πρέπει να τον παίρνει κάποιος.
Παρά ταύτα, οφείλει κανείς να παρατηρήσει το φαινόμενο με κάποια προσοχή.
Όσο αιωρούνται διάφορα σχέδια και διάφορες φιλοδοξίες για ιδεολογικές στροφές και κοινωνικές αντιστοιχίσεις, διαπιστώνεται ότι το κόμμα είναι ένα απόλυτο κουλουβάχατο. Πέρα από το αστείο του πράγματος, οι διαφωνίες εντοπίζονται σε θεμελιώδη ζητήματα. Στον πολιτικό προσανατολισμό του, στις θέσεις όσον αφορά τα εθνικά θέματα, στην σχέση του με την θρησκεία και την εκκλησία, στον βαθμό της υποκρισίας, εν τέλει στο πού πατάει και πού βρίσκεται.
Πάντοτε βέβαια, κάπου βρίσκεται ο Βελουχιώτης.
Και ίσως αυτό θα πρέπει να αξιολογηθεί γενικότερα, αν τελικά αυτή η μορφή κυριαρχεί στα όνειρα όλων των ΣΥΡΙΖΑίων…
