Με το καλοκαίρι να προχωρεί και τον ρυθμό επέλασης της πανδημίας να συγκρατείται – αν συγκρατείται – με δυσκολία, κάποιες διαπιστώσεις διαμορφώνουν την εικόνα.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα και αφότου συγκεκριμένες αποφάσεις αποδείχθηκαν από ανεδαφικές έως λανθασμένες (π.χ. ανεξέλεγκτη λειτουργία των κλαμπ, συναυλίες χιλιάδων ατόμων κλπ.), φαίνεται ότι σύντομα θα βρεθούμε μπροστά σε μεγάλα διλήμματα.
Ενα από αυτά θα είναι σίγουρα το τι και πώς θα συνεχίσει να λειτουργεί από το φθινόπωρο κι έπειτα, ένα άλλο – το σημαντικότερο – είναι αν θα ανοίξουν, πότε και πώς τα σχολεία.
Μέχρι τώρα κάποια συγκεκριμένη πρόταση δεν υπάρχει και υπό τις παρούσες συνθήκες είναι λογικό. Απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί αν δεν έχουν διαμορφωθεί αξιόπιστα επιδημιολογικά δεδομένα. Δεν μπορεί και να ληφθεί από την στιγμή που δεν είναι ακόμη σαφές και βέβαιο τι ακριβώς συμβαίνει με την covid και τα παιδιά.
Η εκπαίδευση ήταν μία από τις πρώτες δραστηριότητες στις οποίες επιβλήθηκε το απαγορευτικό στις αρχές της άνοιξης. Με δισταγμούς και αντιδράσεις. Ήταν και μία από τις πρώτες που ξανάνοιξαν στις αρχές του καλοκαιριού. Με δισταγμούς και αντιδράσεις.
Ακολούθησε το διάστημα κατά το οποίο προτάχθηκε έναντι όλων των άλλων δραστηριοτήτων ο τουρισμός. Δίχως πολλούς δισταγμούς και αντιδράσεις. Πρόκεται ως γνωστόν για τη «βαριά βιομηχανία» (sic) της χώρας.
Λόγω έλλειψης δισταγμών και οργανωμένου σχεδίου στον τουρισμό, φτάνουμε σήμερα να μην υπάρχει σχέδιο για την επανέναρξη της σχολικής χρονιάς. Θα όφειλε όμως σχεδόν κάθε απόφαση για τον τουρισμό να έχει ληφθεί με γνώμονα την επαναλειτουργία των σχολείων. Αντε όμως να συνεννοηθεί η υπουργός Παιδείας με τον υπουργό Τουρισμού…
Για όποια βαθμίδα και να μιλήσει κανείς, η περυσινή χρονιά πήγε στην ουσία χαμένη, από εκπαιδευτικής άποψης. Σε κάποιες βαθμίδες θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι δεν χάθηκε και ο κόσμος, σε κάποιες άλλες διαπιστώνει κανείς ότι το πρόβλημα είναι μεγάλο. Για τις μικρότερες ηλικίες δε, είναι ακόμη μεγαλύτερο, από την στιγμή που συνειδητοποιήσει κάποιος ότι τα παιδιά έχουν κατ’ ουσίαν να έλθουν σε επαφή με την πραγματική εκπαιδευτική δραστηριότητα εδώ και περίπου έξι μήνες.
Το τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής και εκτός συγκλονιστικού θετικού απροόπτου στο θέμα της εξάπλωσης της πανδημίας, μοιάζει με ένα ακόμη πείραμα. Το οποίο όμως θα ακολουθήσει έπειτα από ένα άλλο, αποτυχημένο πείραμα, αυτό του τουρισμού.
Με βεβαιότητα μπορεί να υποθέσει καποιος ότι όλα αυτά θα είναι και αντικείμενα πολιτικής αντιπαράθεσης και ενώ οι επιδημιολόγοι θα επιχειρούν από τις τηλεοράσεις να εξηγήσουν τι, πώς, πότε και γιατί.
Μπορούσε να έχει γινει κάτι διαφορετικά; Αν όχι όλα και για να είμαστε ρεαλιστές, κάποια πράγματα, ναι.
Ας ελπίσουμε ότι υπάρχει κάποια πιθανότητα να μην αρχίσει η απαρρίθμηση και ο καταλογισμός ευθυνών. Θα είναι ούτως ή άλλως μάταιος.
