Το Οσλο αγαπάει πολύ το σύγχρονο ντιζάιν. Το βλέπεις περπατώντας στους δρόμους – στις πιο νεόδμητες κυρίως γειτονιές του. Το βλέπεις στις βιτρίνες των μπουτίκ και στα καταστήματα με είδη σπιτιού, όπου βρίσκεις εντυπωσιακής κομψότητας (και λιτότητας) χρηστικά και διακοσμητικά αντικείμενα και έπιπλα. Το βλέπεις και στα σπίτια των κατοίκων του, με τη μινιμαλιστικό και τόσο προσεγμένο ντεκόρ. Πόλη ανοιχτή στις νέες καινοτόμες ιδέες και στον χώρο της αρχιτεκτονικής, χρόνο με τον χρόνο γίνεται όλο και πιο ενδιαφέρουσα, όλο και πιο μοντέρνα. Με το αστικό τοπίο, όπου το παλιό συνυπάρχει και συνομιλεί δημιουργικά με το νέο, να μεταμορφώνεται διαρκώς με την προσθήκη υπερσύγχρονων κτιρίων. Ανάμεσά τους, ένα από τα πιο εντυπωσιακά, παραμένει τα τελευταία δεκατρία χρόνια το κτίριο που στεγάζει την όπερα. Ενα τεράστιο (αλλά όχι άχαρο), ολόλευκο οικοδόμημα, που δεσπόζει στο παραθαλάσσιο μέτωπο, κοντά στο κέντρο της πόλης και που ακόμη και τις περιόδους που δεν δίνονται παραστάσεις αποτελεί σημείο συνάντησης και ψυχαγωγίας των κατοίκων της.
Υψηλή μινιμαλιστική αισθητική και άριστη ακουστική στο επενδεδυμένο με ξύλο και κατασκευασμένο στο σχήμα του πετάλου εσωτερικό της όπερας.
Κι όμως (δεν) κινείται!
Ολα ξεκίνησαν όταν έπειτα από διεθνή διαγωνισμό ανάμεσα σε 350 συμμετοχές (τις οποίες εκλήθησαν να αξιολογήσουν όχι μόνο ειδικοί αλλά και οι κάτοικοι της πόλης) επιλέχθηκε η πρόταση της νορβηγικής εταιρίας Snøhetta, την οποία έχουν ιδρύσει οι Craig Edward Dykers και Kjetil Trædal Thorsen. Εμπνευσμένοι από τη θάλασσα και το ψυχρό περιβάλλον του Βορρά, δηλαδή από τον κόσμο τους, οι αρχιτέκτονες σχεδίασαν ένα κτίριο που μοιάζει με παγόβουνο, το οποίο αποκολλάται, παίρνοντας κλίση, από τη στεριά και επιπλέει στο νερό.
Οι ελαφρώς επικλινείς επιφάνειες πάνω στις οποίες βολτάρει ο κόσμος και ο κατοπτρισμός του ουρανού και της θάλασσας (η εικόνα των οποίων διαρκώς μεταβάλλεται με θεαματικά αποτελέσματα) στις μεγάλες τζαμαρίες, δημιουργούν ένα «παιχνίδι», μια «οφθαλμαπάτη» που κάνει το κτίριο ακόμη πιο ενδιαφέρον και παιγνιώδες: Τη στιγμή που παραμένει ακίνητο σού δίνει την αίσθηση της κίνησης, μιας αθόρυβης πλεύσης πάνω στον θαλάσσιο καθρέφτη. Η οροφή έχει διαμορφωθεί σε μία τεράστια, άδεια πλατεία, από την οποία απολαμβάνεις θαυμάσια θέα στην πόλη (πίσω) και στο λιμάνι (μπροστά).
Το οικοδόμημα είναι σε μεγάλο μέρος επενδεδυμένο από λευκό γρανίτη και μάρμαρο. Τεράστιες επιφάνειες από γυαλί «διακόπτουν» τους εκτυφλωτικά λευκούς τοίχους επιτρέποντας στο φυσικό φως να εισβάλει στο εσωτερικό του και κάνοντας τον πληθωρικό όγκο να μοιάζει πιο ελαφρύς, πιο ανοιχτός προς το φυσικό αλλά και το αστικό περιβάλλον που τον περιτριγυρίζουν. Οι μέσα χώροι είναι επενδεδυμένοι από ξύλο βελανιδιάς (οι τοίχοι αλλά και το πάτωμα σε ορισμένα σημεία), υλικό που προσθέτει μια ιδέα ζεστασιάς στην (ηθελημένα) ψυχρή κατασκευή. Η αίθουσα όπου βρίσκεται και η υπερσύγχρονη κεντρική σκηνή έχει σχήμα πετάλου και φωτίζεται από έναν πολυέλαιο φτιαγμένο από 5.800 χειροποίητους κρυστάλλους.
Στο φουαγιέ, οι τεράστιες τζαμαρίες δημιουργούν διαρκώς την αίσθησ πως βρίσκεται έξω στο ύπαιθρο, ενώ το ψηλό ταβάνι και ο άπλετος φωτισμός δίνουν και το βράδυ μια αίσθηση χώρου άνετου, σχεδόν χωρίς περιορισμούς.
Η κατασκευή της όπερας είχε ξεκινήσει το 2003 και ολοκληρώθηκε το 2007, νωρίτερα από τον αναμενόμενο χρόνο. Οπως λιγότερο από το προβλεπόμενο ήταν τελικά και το κόστος της, που έφτασε τα 708 εκατομμύρια δολάρια ενώ αρχικά είχε υπολογιστεί στα 760 εκατομμύρια δολάρια. Το κτίριο έχει αποσπάσει διάφορα βραβεία, το μεγαλύτερο όμως βραβείο για τους σχεδιαστές και για τους δημιουργούς του είναι η εικόνα που παρουσιάζει τις ημέρες με λιακάδα. Τότε που εκατοντάδες κάτοικοι του Οσλο περπατούν γύρω του και πάνω του, κάθονται και ξαπλώνουν στις λευκές επιφάνειές του απολαμβάνοντας το φως και τη θάλασσα, κάνοντας ηλιοθεραπεία, τρώγοντας σνακς, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί και συζητώντας. Είναι η στιγμή που (με όλον αυτόν τον κόσμο, με όλη αυτή την κίνηση), το παγόβουνο χάνει την ψυχρότητά του, γίνεται ένα καράβι γεμάτο χαρούμενους επιβάτες που σαλπάρει για το όμορφο ταξίδι του. Αλλά και τη νύχτα που ανάβουν τα φώτα και που το εσωτερικό της αντικατοπτρίζεται στο νερό, η Οπερα του Οσλο λάμπει σαν φάρος-υπερπαραγωγή που αμέσως προσελκύει το βλέμμα σου, από όποιο σημείο της (γεμάτης σύγχρονα κτίρια) ακτής και αν την κοιτάξεις.
Οι γυάλινες επιφάνειες του κτηρίου αντανακλούν τις αποχρώσεις του ουρανού.
Μπαλέτο για λίγους και χορός στον κήπο
Βεβαίως, εκτός από τοπόσημο του Οσλο, το κτίριο δεν παύει να είναι το σπίτι της Εθνικής Οπερας και του Εθνικού Μπαλέτου της Νορβηγίας. Ενα σπίτι που τώρα ζωντανεύει ξανά. Επειτα από αρκετές εβδομάδες αναγκαστικής αργίας λόγω κορωνοϊού, η νέα περίοδος λειτουργίας του εγκαινιάζεται με την sold out παραγωγή «Chamber Dance». Πρόκειται για μια σειρά καινούργιων χορογραφιών σε μουσική των Μπαχ, Μπέριο, Μπάρτοκ και Αντες, ερμηνευμένη live από κουαρτέτο εγχόρδων. Οι παραστάσεις θα δοθούν στη δεύτερη σκηνή μπροστά σε μόλις 60 θεατές κάθε βράδυ. Από τις 19 έως τις 21 Αυγούστου. Θα ακολουθήσει μια «συμπυκνωμένη» εκδοχή της «Κάρμεν» του Μπιζέ, με ορχήστρα, χορωδία και σολίστες επί σκηνής να ερμηνεύουν σε μορφή κοντσέρτου τα κυριότερα αποσπάσματα της όπερας. Η πρεμιέρα θα δοθεί στις 22 Αυγούστου και οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου. Αποσπάσματα από τη «Ζιζέλ» και τις «Συλφίδες» αλλά και σύγχρονες χορογραφίες θα αποδώσει το Εθνικό Μπαλέτο της Νορβηγίας στις 22 Αυγούστου, αφήνοντας όμως για λίγο τη μόνιμη έδρα του και επιλέγοντας ως σκηνικό το μαγευτικό Linderud Manor, ένα ιστορικό σπίτι του 1713 και τον υπέροχο κήπο του, λίγο έξω από το Οσλο. Κορωνοϊού επιτρέποντος, θα ακολουθήσουν και άλλες παραγωγές όπερας και μπαλέτου. Με το σκανδιναβικό «παγόβουνο» που κυριαρχεί πλέον στο παραλιακό μέτωπο του Οσλο να αναδεικνύεται (χάρη και στην πολύτιμη συμβολή των καλλιτεχνών που εμφανίζονται στις παραγωγές του) στη ζεστή μουσική καρδιά της πόλης.
