Αναμενόμενη και προεξοφλημένη η τουρκική αντίδραση μετά τη συμφωνία Αθήνα – Καΐρου για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου.
Προαναγγέλθηκε άλλωστε, σχεδόν αυτόματα με την ανακοίνωση της ελληονο-αιγυπτιακής συμφωνίας, σε ανώτατο μάλιστα επίπεδο, από τον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν.
Το Ορούτς Ρέις εγκαταστάθηκε έτσι στα όρια της αμφισβητούμενης από την Αγκυρα ελληνικής υφαλοκρηπίδας και σε χώρο που παρέμεινε ακάλυπτος από την συμφωνία Ελλάδας – Αιγύπτου, με προφανή διάθεση να νομιμοποιήσει τη τουρκική διεκδίκησή του και ίσως να την διευρύνει.
Η πρόκληση είναι το μέσο και σκοπός μια νευρική ελληνική αντίδραση, που θα οδηγούσε σε ένα θερμό επεισόδιο, για να ακολουθήσει στη συνέχεια ένα ελληνικό σύρσιμο στο τραπέζι μιας ετεροβαρούς διαπραγμάτευσης, που θα νομιμοποιούσε από θέση ισχύος τις τουρκικές διεκδικήσεις.
Γι’ αυτό ο Ταγίπ Ερντογάν κάθε φορά χρησιμοποιεί διπλή γλώσσα, πρώτα εκείνη της ισχύος και κατόπιν εκείνη του διαλόγου, όχι μόνο με την Ελλάδα, αλλά με όλες τις χώρες της νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Η αλήθεια ωστόσο, είναι ότι δεν περνά τις καλύτερες των ημερών του. Η οικονομία του παραπαίει, το εσωτερικό μέτωπο κινείται απέναντι, η »επιχείρηση» της Λιβύης δεν βρήκε διεθνή ανταπόκριση και κάλυψη, η διεθνής κοινότητα, παρ’ ότι αντιδρά κατά τρόπο ελλειμματικό, δεν δίνει τον χώρο που διεκδικεί η τουρκική ηγεσία. Ακόμη και η Γερμανία, παραδοσιακή σύμμαχος της Τουρκίας, δυσκολεύεται να νομιμοποιήσει την τουρκική επιθετικότητα. Και η αμερικανική διοίκηση επίσης, παρ’ ότι είναι γνωστοί οι δεσμοί μεταξύ Τραμπ και Ερντογάν, δεν μπορεί να ανεχθεί την αμφισβήτηση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και παρεμβαίνει έστω την υστάτη ώρα.
Κοινώς το παιχνίδι της Νοτιοανατολικής Μεσογείου ούτε εύκολο, ούτε δεδομένο είναι.
Η Ελλάδα οφείλει να είναι ανήσυχη και παρούσα στο πεδίο, με τις δυνάμεις της πλήρως ανεπτυγμένες, έτοιμες και αποφασισμένες, αλλά ταυτόχρονα ψύχραιμες και ικανές να αξιολογούν ορθά τις τουρκικές κινήσεις και να αντιδρούν, όπως αρμόζει σε ένα κράτος ευθύνης και ειρήνης.
Δεν επιτρέπεται να προσφέρουμε εμείς το άλλοθι ενός θερμού επεισοδίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μένουμε απλοί παρατηρητές.
Η ισορροπία είναι λεπτή και το διακύβευμα μεγάλο.
Το παιγνίδι είναι για μεγάλα παιδιά με γερά νεύρα, δεν είναι για σχολιαρόπαιδα, ούτε για άφρονες φανατικούς.
ΤΟ ΒΗΜΑ
