Η Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου, που συνήφθη στις 10 Αυγούστου 1913 (28 Ιουλίου με το παλαιό ημερολόγιο) μεταξύ της Ελλάδας, της Ρουμανίας, του Μαυροβουνίου, της Σερβίας και της Βουλγαρίας, σήμανε τον τερματισμό του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, που είχε καταστροφική έκβαση για τη Βουλγαρία.
Η Συνθήκη καθόριζε, μεταξύ άλλων, τα νέα σύνορα της ηττημένης Βουλγαρίας με τις νικήτριες Ελλάδα, Ρουμανία και Σερβία.
Στην πραγματικότητα, η εν λόγω Συνθήκη καθόριζε τη νέα τάξη πραγμάτων στην περιοχή μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ρύθμιζε τις εδαφικές εκκρεμότητες που είχε αφήσει η Συνθήκη του Λονδίνου, η οποία είχε υπογραφεί στις 17/30 Μαΐου 1913.
Η Συνθήκη του Βουκουρεστίου ενίσχυσε σε σημαντικό βαθμό τη θέση της Ελλάδας στη διεθνή πολιτική σκηνή, καθώς της επέτρεψε να διπλασιάσει σχεδόν τα εδάφη της (από 63.211 τ.χλμ σε 120.308 τ.χλμ), να εμφανίσει σημαντικότατη αύξηση πληθυσμού (από 2.631.952 σε 4.718.221 κατοίκους) και να αποκτήσει περιοχές με ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία.
Η Ελλάδα εξασφάλισε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας, τη νότια Ήπειρο, σημαντικά νησιά στο Βόρειο και το Ανατολικό Αιγαίο (Θάσος, Σαμοθράκη, Λήμνος, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ικαρία), καθώς και την Κρήτη.
Τα προσκτηθέντα εδάφη ονομάστηκαν Νέες Χώρες, σε αντιδιαστολή με την Παλαιά Ελλάδα, δηλαδή την ελληνική επικράτεια προ των Βαλκανικών Πολέμων.
Σε ό,τι αφορούσε ειδικότερα τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, η Συνθήκη Ειρήνης του Βουκουρεστίου προέβλεπε ότι η οροθετική γραμμή μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και του Βασιλείου της Βουλγαρίας θα αναχωρούσε από τα νέα βουλγαροσερβικά σύνορα επί της κορυφογραμμής του όρους Μπέλες και θα κατέληγε στις εκβολές του ποταμού Νέστου, στο Αιγαίο πέλαγος.
