Ελάχιστοι πλέον μπορεί να έχουν αυταπάτες. Δίχως να γνωρίζουμε πού ακριβώς θα βρισκόμασταν τώρα αν στην πρώτη φάση της πανδημίας δεν είχε υπάρξει η σωστή διαχείριση, τώρα καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε λίγο πολύ στον δρόμο προς το πουθενά.
Τα κρούσματα εξαπλώνονται (πιθανώς) ανεξέλεγκτα, το καλοκαίρι πλησιάζει προς το τέλος του, έρχεται το φθινόπωρο, τα σχολεία θα πρέπει να ανοίξουν, η οικονομία βρίσκεται σε σημείο οριακό και… έρχεται και μία πλημμύρα με τραγικό απολογισμό για να μας δείξει ότι τα πράγματα στην ζωή και στην πολιτική δεν είναι όσο απλά νομίζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε. Τι θα πρωτοεπιβλέψει ο Νίκος Χαρδαλιάς;
Στο μέτωπο του κορωνοϊού, τα ερωτήματα είναι πολλά και εύλογα. Δυστυχώς είμαστε τώρα στην δυσάρεστη θέση όλοι μας να αναρωτιόμαστε τι θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώς, γιατί κρίθηκε τόσο σημαντικό να επιτρέπονται και να γίνονται γάμοι, βαπτίσεις και πάρτι και τελικά να πρέπει να δούμε υπό διαφορερτικό πρίσμα το περίφημο κοινωνικό επίτευγμα της άνοιξης.
Πορφανώς και όλη η κοινωνία συμπεριφέρθηκε κάπως και συνετέλεσε στην επιτυχία του ελέγχου της εξάπλωσης, όμως μπορεί κάποιος βασίμως να υποθέσει ότι αν δεν υπήρχαν απαγορεύσεις, ποινές και κυρίως ο φόβος, δεν θα είχε γίνει τίποτε. Η κοινωνία τώρα δείχνει διαφορετική συμπεριφορά. Είναι όμως η ίδια, όχι κάποια διαφορετική κοινωνία.
Προκειμένου να γίνουν όλα αυτά παρέλυσε φυσικά η οικονομία και αυτό δεν θα μπορούσε σε συνεχιστεί για πολύ καιρό.
Ίσως βέβαια να είναι άδικο να προσπαθεί κανείς να επιρρίψει ευθύνες στους πολίτες για τα όσα συμβαίνουν σήμερα. Αλλωστε δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, τα ίδια παρατηρούνται και αλλού.
Το ερώτημα από εδώ και στο εξής είναι ούτως ή άλλως διαφορετικό. Τι γίνεται από εδώ και πέρα;
Δεν μπορεί φερ’ επείν να επιβληθεί γενικό απαγορευτικό, αλλά μπορεί να παίζεις με την τύχη τον Δεκαπενταύγουστο; Μήπως πρέπει να απαγορευτούν λειτουργίες, λιτανίες και γιορτές;
Πόσο ακόμη θα πρέπει να τζογάρει κανείς με τις κοινωνικές εκδηλώσεις. Γιατί να επιτρέπονται γάμοι με συγκεκριμένο αριθμό προσκεκλημένων και να μην γίνονται σε στενό, στενότατο οικογενειακό κύκλο; Ειδικά από την στιγμή που έχει αποδειχθεί ότι κοινωνικές εκδηλώσεις τέτοιου τύπου είναι οι κυριότερες εστίες μετάδοσης του ιού, θα ανέμενε κανείς μία αυτονόητη κατά τα άλλα ρύθμιση.
Είναι μόνο δύο παραδείγματα, αλλά αν γίνονται συνεχώς επικλήσεις για τήρηση των μέτρων, είναι πλέον φανερό ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Εκτός συγκλονιστικού απροόποτου, η πανδημία θα εξαπλώνεται και εδώ που έχουμε φτάσει, κακά τα ψέματα, γυρισμός στις συνθήκες του Μαρτίου-Απριλίου, δεν υπάρχει. Ποιος θα πει σε ποιον να κλειστεί στο σπίτι του και πώς θα γίνει αυτό;
Πέραν του υγειονομικου σκέλους, το κακό είναι ότι η εξέλιξη εντείνει την αβεβαιότητα σε επίπεδα πολύ υψηλότερα από εκείνα του Απριλίου-Μαΐου. Η αλματώδης εξάπλωση της πανδημίας στη χώρα καθιστά οποιαδήποτε οικονομική πρόβλεψη αδύνατη και εν τέλει κάθε προσπάθεια άσκησης πολιτικής δυσχερή.
Υπό αυτήν την έννοια, στο πολιτικό πεδίο συντελείται μία τεράστια αλλαγή. Τα εύσημα προς την κυβέρνηση για την επιτυχή διαχείριση της πρώτης φάσης της πανδημίας, σύντομα θα αποτελούν μακρινό παρελθόν. Πλέον είναι διαμορφωμένη μία άλλη κατάσταση και δυστυχώς οι δυσκολίες είναι αυξημένες. Συνεπώς, απαιτείται κάτι διαφορετικό.
Η (πολύ) δύσκολη περίοδος ξεκινά τώρα. Τα ποσοστά αποδοχής του Πρωθυπουργού και των υπουργών του θα πάψουν να εξαρτώνται από τις (εν τέλει εύκολες) αποφάσεις για το lockdown. Θα κριθούν στο εξής από τα όσα θα αποφασίσουν και θα πράξουν σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες. Ας ελπίσουμε να έχουν όλοι συναίσθηση αυτής της πραγματικότητας.
