Σύμφωνα με τη διήγηση ενός εκ των προσώπων που συμμετείχαν στις πρώτες διαβουλεύσεις της Αθήνας με το Κάιρο, το 2007, για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών, ένας εκ των συνομιλητών της αιγυπτιακής πλευράς είχε, μεγαλοφώνως, διερωτηθεί αν οι δύο χώρες είχαν όντως κάτι να οριοθετήσουν.
Η αμφιθυμία του Καΐρου στις διαπραγματεύσεις με την Αθήνα υπήρξε σταθερή ήδη από τη δεκαετία του 1970, όταν η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή είχε κάνει μια πρώτη απόπειρα για οριοθέτηση.
Με αυτή τη στάση ως δεδομένο και σε συνδυασμό με την επιταγή της πολιτικής, νομικής και διπλωματικής «απονεύρωσης» του Μνημονίου Συναντίληψης Αγκυρας – Τρίπολης του Νοεμβρίου 2019, η υπογραφή την περασμένη Πέμπτη 6 Αυγούστου στο Κάιρο της συμφωνίας οριοθέτησης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) Ελλάδας – Αιγύπτου εκπληρώνει σε μεγάλο βαθμό τους ελληνικούς στόχους.
Αν και μερική, καθώς η Αίγυπτος δεν δέχθηκε σε κανένα σημείο της διαπραγμάτευσης την επέκταση της προς οριοθέτηση περιοχής ανατολικά του 28ου μεσημβρινού – πόσω μάλλον τη συμπερίληψη του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελλορίζου στις συνομιλίες -, η συγκεκριμένη οριοθέτηση πρέπει να ιδωθεί υπό το πρίσμα των συνθηκών που επικρατούν σήμερα στην ευρύτερη γεωπολιτική γειτονιά της Ελλάδας.
Διαβάστε περισσότερα στο «Βήμα της Κυριακής» που κυκλοφορεί σήμερα
