Το πρόσωπο του μικρού ανασχηματισμού της Τρίτης είναι ο Πάνος Τσακλόγλου. Και επειδή δεν είχε πολυακουστεί το όνομά του τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά και επειδή αποτελεί άλλη μία επιλογή, που φανερώνει την πολιτική πορεία που έχει επιλέξει ο Πρωθυπουργός.
Εξ αρχής στην κυβέρνηση η οποία σχηματίστηκε πριν από περίπου έναν χρόνο, σε θέσεις υπουργών και υφυπουργών τοποθετήθηκαν πρόσωπα με τεχνοκρατικές περγαμηνές, άλλοι προερχόμενοι από την ΝΔ, άλλοι δίχως κομματική ταυτότητα, άλλοι προερχόμενοι από την Κεντροαριστερά.
Κάπως έτσι, δίχως τυμπανοκρουσίες και πολλή φασαρία, ο Μητσοτάκης έστειλε τα μηνύματα στο εσωτερικό της ΝΔ και στους αυτόκλητους κομματικούς «φεουδάρχες», οι οποίοι εν πολλοίς έχουν σιωπήσει και απλώς διαμαρτύρονται σποραδικά μέσω των εντύπων, με τα οποία από χρόνια έχουν χτίσει προνομιακές σχέσεις.
Η ουσία είναι πως και με την νέα του επιλογή ο Πρωθυπουργός δεν κάνει απλώς κάποιο πολιτικό «άνοιγμα» ή μία συμβολική κίνηση. Κάνει ένα ακόμη βήμα για την κατάληψη ενός πολιτικού χώρου κρίσιμου και καθοριστκού.
Το κάνει αυτό με την ανάθεση κρίσιμων αρμοδιοτήτων και χαρτοφυλακίων σε πρόσωπα από έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος προφανώς και αναζητεί πολιτική έκφραση, αλλά δεν την βρίσκει στους φορείς που νομίζουν ότι κατέχουν την κεντροαριστερή πιστοποίηση, δικαιωματικά, τρόπον τινά, κληρονομικώ δικαίω.
Κατά τον τρόπο αυτό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ψαρεύει απλώς στα νερά της Κεντροαριστεράς. Αφήνει τον Αλέξη Τσίπρα να το κάνει αυτό, μαζεύοντας πρόσωπα όπως ο Ραγκούσης, η Ξενογιαννακοπούλου και ο Μπίστης, οι οποίοι εν τέλει εξελίσσονται σε έξαλλους υποστηρικτές του «Τσιπρισμού» και τίποτε περισσότερο.
Οι διαμαρτυρίες του ΣΥΡΙΖΑ για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης είναι ενδεικτικές και χαρακτηριστικές. Το να κατηγορείται ο Τσακλόγλου ως νεοφιλελεύθερος είναι τόσο άστοχο όσο το να επαινείται η Τζάκρη ως αντιμνημονιακή.
Όλα αυτά συμβαίνουν βέβαια σε μία εποχή δύσκολη, η οποία κυριαρχείται από παραμέτρους πρωτοφανείς και με άδηλη επίπτωση. Συμβαίνουν όμως και σε μία εποχή αυξημένων απαιτήσεων και με βασικό ζητούμενο την αποτελεσματικότητα και τη νηφαλιότητα.
Είναι μία περίοδος στο τέλος μίας δεκαετίας διαρκών διαψεύσεων, πολιτικής απάτης και ανατροπών. Στο διάστημα του τελευταίου έτους και αφότου κατέρρευσαν μύθοι της Αριστεράς και αποκαλύφθηκαν οι σκοτεινές της σχέσεις με ένα τμήμα της Δεξιάς, ο Μητσοτάκης επιχειρεί μια πολιτική αλλαγή. Από το αν θα επιτύχει το εγχείρημα ή όχι θα κριθούν πολλά και για τη χώρα.
Είναι προφανές ότι εν τοις πράγμασι έχουν αλλαξει οι όροι του παιχνιδιού. Οι πολιτικές αναλύσεις στον άξονα «αριστερά-δεξιά» είναι άκυρες, εκτός πλαισίου και εκτός πραγματικότητας. Όλα αναθεωρούνται και αναπροσδιορίζονται.
Κάποιοι το έχουν αντιληφθεί, κάποιοι άλλοι κάνουν τις αναλύσεις τους με λάθος εργαλεία….
