Η ελληνική πολιτική βρίσκει πάντα τρόπους να αποσπά την προσοχή της από τα μείζονα, να καταδιώκεται από τα ελάσσονα και να ασκείται σε αγώνες άγονους. Στην παρούσα φάση αντιμετωπίζει συγκεκριμένες απειλές και κινδύνους. Η υγειονομική κρίση, για παράδειγμα, παραμένει ενεργή και ικανή να τινάξει τα πάντα στον αέρα αν δεν επικρατήσει ατμόσφαιρα πειθαρχίας και εφαρμογής των κανόνων κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Είναι φανερό στον καθένα ότι ενδεχόμενη επιδείνωση των υγειονομικών συνθηκών θα κλονίσει τους πάντες και τα πάντα, θα ανατρέψει την όλη προσπάθεια επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας και θα βυθίσει ξανά τη χώρα σε κύκλο προβληματικό. Ηδη ο κορωνοϊός πιέζει ολόκληρο τον κόσμο, οι συνέπειές του δεν θα αρθούν μονομιάς, όπως πολλοί νομίζουν, και κατά τα φαινόμενα θα μας ακολουθεί για χρόνια.
Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να υπάρξουν εκπτώσεις στην αντιμετώπιση της πανδημίας και επιπροσθέτως είναι κρίσιμο να προβλεφθούν αρχές στη διαχείριση των διαθέσιμων πόρων, οι οποίοι, όπως όλοι γνωρίζουν, μόνο απεριόριστοι δεν είναι. Κακά τα ψέματα, το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να ξοδεύει αφειδώς, ούτε να κινείται σε τροχιά ικανοποίησης του πλήθους των «δίκαιων» αιτημάτων. Οσο αντιδημοφιλές και αν ακούγεται, προφανώς αυτή την ώρα δεν μπορεί να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η καταβολή του συνόλου των αναδρομικών στους συνταξιούχους.
Υπό αυτή την έννοια το Ταμείο Ανάκαμψης και η διάθεση των πόρων επιβάλλεται να υπακούουν σε συγκεκριμένες προτεραιότητες, των υγειονομικών προφανώς συμπεριλαμβανομένων. Το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης επίσης σε αυτές τις συνθήκες αποκτά κεφαλαιώδη σημασία, γιατί απλούστατα κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της πανδημίας στο διεθνές εμπόριο και εν γένει στη διάθεση και παραγωγή τροφίμων, φαρμάκων και βιομηχανικών προϊόντων.
Και επειδή ταυτόχρονα με την υγειονομική και την παρεπόμενη οικονομική κρίση αντιμετωπίζουμε και πίεση λόγω της τουρκικής επιθετικότητας και διεκδίκησης στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, δεν επιτρέπεται να είμαστε αδιάφοροι στα θέματα της εθνικής άμυνας.
Η ενίσχυσή της είναι εκ των συνθηκών επιβεβλημένη και πιθανώς να απαντά με έναν τρόπο και να δηλώνει εμπράκτως την αποφασιστικότητά μας απέναντι στον εχθρικό γείτονα, εν όψει και των επερχόμενων διαπραγματεύσεων. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι κοινό μυστικό ότι η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων υπήρξε ελλειμματική στη διάρκεια της προηγούμενης υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης.
Συνοψίζοντας, καθήκον της πολιτικής ηγεσίας της χώρας στις παρούσες συνθήκες είναι να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της προκειμένου να αποτρέψει ενδεχόμενη επιδείνωση της υγειονομικής κρίσης, να κατευθύνει κατά τρόπο ορθολογικό και οικονομικά αποτελεσματικό την κατανομή των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης και να βρει τρόπους και πόρους να ενισχύσει την εθνική μας άμυνα. Ολα τα άλλα φαντάζουν μικρά και, προφανέστατα, μπορούν να περιμένουν.
