Στις χρεοκοπημένες και ανίκανες να ανταποκριθούν στην αποστολή τους κρατικές πολεμικές βιομηχανίες (βλ. άρθρο μου στις 19/7) αξίζει να αντιπαρατεθεί η ιστορία της ιδιωτικής πολεμικής βιομηχανίας του αείμνηστου Μποδοσάκη Αθανασιάδη, χάρη στην οποία μπόρεσε η μικρή και φτωχή Ελλάδα να συντρίψει τους επιτεθέντες Ιταλούς το 1940. Οπως μου διηγήθηκε ο ίδιος, καθώς τα σύννεφα του επικείμενου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πύκνωναν, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ζήτησε από τον δημιουργό της ιδιωτικής πολεμικής βιομηχανίας ΠΥΡΚΑΛ την αποθεματοποίηση πυρομαχικών ώστε να είναι η χώρα προετοιμασμένη για επιτυχή άμυνα στην απειλούμενη επίθεση των δυνάμεων του Αξονα. Και καθώς η αποθεματοποίηση αυτή συνεπαγόνταν επιβάρυνση του Δημοσίου, ο Μεταξάς συνέστησε στον μεγαλοβιομήχανο να αναζητήσει και αγοραστές στη διεθνή αγορά. Ενδιαφερόμενη προέκυψε μόνο η αριστερή κυβέρνηση της Ισπανίας (εμαίνετο τότε ο εμφύλιος πόλεμος με τους φασίστες του Φράνκο), οπότε ο Μεταξάς, μολονότι και αυτός φασιστικών αντιλήψεων, δεν δίστασε να επιτρέψει στον Μποδοσάκη να προμηθεύει με πυρομαχικά τη μαρξιστική κυβέρνηση της Μαδρίτης. Ετσι μπόρεσε να επεκτείνει αμέσως τις εγκαταστάσεις της ΠΥΡΚΑΛ, δρομολόγησε αθρόες πωλήσεις πυρομαχικών στους αριστερούς Ισπανούς και, χάρη στα τεράστια κέρδη που αποκόμισε, ο έλληνας βιομήχανος μπόρεσε να αποθεματοποιήσει με δικό του κόστος τεράστιες ποσότητες πυρομαχικών, τα οποία υπήρξαν αμέσως διαθέσιμα για την άμυνα του ελληνικού στρατού στα ελληνοαλβανικά σύνορα και την εν συνεχεία μεγαλειώδη κατατρόπωση των επιτεθέντων Ιταλών.
Κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο ο Μποδοσάκης δημιούργησε και οβιδουργείο εμπλουτίζοντας ακόμα περισσότερο την πολεμική παραγωγή του και την προετοιμασία της χώρας για τον πόλεμο.
Ας σημειωθεί ότι το μεγαλειώδες αυτό επίτευγμα πραγματοποιήθηκε χάρη και στον ρεαλισμό και την ευφυΐα του Μεταξά, ο οποίος δεν δίστασε να εγκρίνει τις πωλήσεις πολεμοφοδίων στους αριστερούς της Ισπανίας, επιτρέποντας τους ιδιοφυείς εμπορικούς χειρισμούς του Μποδοσάκη. Και αυτό παρά την πεισματική αντίδραση του αρχηγού του Επιτελείου, στρατηγού Παπάγου, ο οποίος μάλιστα επιδίωξε τον έλεγχο της ΠΥΡΚΑΛ από το κράτος, ευτυχώς χωρίς να πείσει τον Μεταξά. Φρόντισε πάντως να αφήσει ανεξόφλητες τις σχετικές οφειλές του Δημοσίου, συμπαριστάμενος από την ηλίθια γραφειοκρατία, η οποία ακόμα και εν καιρώ πολέμου απαιτούσε, αντί της απευθείας προμήθειας πυρομαχικών από τη μοναδική πολεμική μας βιομηχανία, τη διενέργεια διαγωνισμού με βάση τη νομοθεσία περί κρατικών προμηθειών! Τελικά το υπουργείο Αμυνας αποφάσισε να μην εξοφλούνται τα τιμολόγια και μετά τον πόλεμο βρέθηκε το Δημόσιο να οφείλει στην ΠΥΡΚΑΛ το τεράστιο ποσό του 1,7 δισ. δραχμών, το οποίο όμως ουδέποτε εισπράχθηκε από την επιχείρηση.
Ο βιογράφος του Κώστας Χατζιώτης σημειώνει:
«Οι τεράστιες δαπάνες για τον εφοδιασμό των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στον πόλεμο του 1940-41 χρηματοδοτήθηκαν από τον ίδιο τον Μποδοσάκη, που αν και μετά τον πόλεμο είδε τη βιομηχανία του κατεστραμμένη δεν ζήτησε τίποτα από το Ελληνικό Δημόσιο για τη συμβολή του στο έπος του 1940». Αν ο κ. Μητσοτάκης διαβάσει τις σελίδες 117 έως 179 της συναρπαστικής βιογραφίας του μέγιστου αυτού έλληνα επιχειρηματία, θα κατανοήσει γιατί πρέπει επειγόντως να ιδιωτικοποιήσει τις ουσιαστικά αδρανούσες κρατικές πολεμικές βιομηχανίες μας αν θέλει να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις επιθετικές προθέσεις του Ερντογάν.
Αν δεν είναι πολύ αργά…
