Συνήθως αποφεύγω να γενικεύω συμπεράσματα χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις από τον δικό μου κύκλο.
Αυτοί είναι εφηβικοί ενθουσιασμοί με τους οποίους κάποια στιγμή ξεμπερδεύεις, με τον καλό ή με τον κακό τρόπο. Ο κόσμος εκεί έξω είναι μεγάλος και διαφορετικός. Οι κυρίαρχες απόψεις σε διάφορα πράγματα – απόψεις που εσύ θεωρούσες εξαιρετικά αδύναμες και περιθωριακές – σε έχουν χτυπήσει πολλές φορές στα μούτρα με δύναμη και έχεις κι εσύ τα τραύματά σου από τόσες μετωπικές με την πραγματικότητα.
Ομως θα τολμήσω μία γενίκευση. Κανείς μας δεν είναι καλά. Τόσο απλά. Είμαστε όλοι κάπως σβησμένοι. Περιγράμματα προσώπων δίχως λάμψη, ζωηράδα. Πάμε με κλειστές μηχανές. Σαν να βγαίνει συσσωρευμένη όλη η κούραση των τελευταίων δέκα χρόνων. Η πανδημία με τους φόβους του ιού αλλά και η οικονομική και εργασιακή ανασφάλεια, μάλλον έχουν οδηγήσει τους περισσότερους να πετάξουμε λευκή πετσέτα. Και όταν είσαι ξέπνοος και παραιτείσαι, συνήθως παραιτείσαι από τα πάντα. Τους στόχους σου, τα όνειρά σου, την καθημερινότητά σου, τις προσωπικές σου σχέσεις.
Εχω αιφνιδιαστεί κάπως και από ποιους ανθρώπους ακούω πια κουβέντες για ζώδια! Πρώτη φορά στη ζωή τους. Αν τους πιστέψω, εμείς οι Αιγόκεροι θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πεθάνουμε για κάνα εξάμηνο και να επανέλθουμε μετά, δεν υπάρχει καμία σωτηρία… Για πότε ξέχασαν τα διαβάσματά τους για τον Ιστορικό Υλισμό και το έριξαν στις συναστρίες, είναι κάτι που δεν το παρακολούθησα στην ανάπτυξή του.
Εκεί που έβλεπες ανθρώπους να σε ηλεκτρίζουν με την ενέργειά τους, το μυαλό τους, τη σκέψη τους, τώρα βλέπεις κάτι συναισθηματικά σαράβαλα που προσπαθούν να μαζέψουν τις βίδες τους από κάτω. Να μπορούσαν να κοιμηθούν και να ξυπνήσουν σε έναν άλλον κόσμο. Τον οποίο ποιος θα τον φτιάξει; Ποιος θα τον φροντίσει αν όλοι πέσουμε στη μαύρη τρύπα; Φαντάζομαι πως το περιμένουν από εκείνους που έχουν καλύτερη Σελήνη αυτόν τον καιρό.
Δεν ειρωνεύομαι – ειλικρινά -, απλά προσπαθώ να βρω τον τρόπο. Χρειαζόμαστε όλοι έναν τρόπο. Κάτι έχει ανοίξει κάτω από τα πόδια μας και μας ρουφάει. Πρέπει να χτυπήσουμε πόδια και χέρια για να ξαναβγούμε επάνω, δεν ξέρω άλλον τρόπο. Αυτό που έχουμε ακούσει στο σινεμά αλλά και σε διαφημίσεις ποτών, «τώρα πρέπει να ξεχωρίσουν οι άντρες από τα αγόρια». Αν μπούμε έτσι στο φθινόπωρο και στον χειμώνα, και με όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις για την πορεία της πανδημίας, μας βλέπω να κλαψουρίζουμε πάνω από χαλάσματα. Αγόρια, σταθερά.
Εγώ βέβαια δεν ανησυχώ ιδιαίτερα γιατί τότε ο ωροσκόπος μου θα έχει ξεφύγει από την επίδραση του Κρόνου, αλλά κάποιοι άλλοι δεν θα είναι το ίδιο τυχεροί.
Είναι η πρώτη φορά που καλούμαστε να ενώσουμε τόσο πολλά κομμάτια. Να κατανοήσουμε έναν κόσμο που μοιάζει τελείως τρελός πια. Δεν πρόκειται να το καταφέρουμε έτσι κι αλλιώς. Ποτέ το θέμα δεν ήταν το να καταλάβουμε αλλά το να ζήσουμε.
Ενα μικρό παιδί σπάει το ηλεκτρικό αυτοκινητάκι του για να καταλάβει πώς δουλεύει, πώς γίνεται και γυρνάν οι ρόδες. Το καταλαβαίνει, αλλά μετά δεν έχει παιχνίδι για να παίξει.
