Επί σειρά ετών οι εκκλήσεις της Ελλάδας για την επιβολή κυρώσεων προς την Τουρκία πέφτουν στο κενό.
Οι ελληνικές αντιδράσεις απέναντι στην κλιμακούμενη τουρκική προκλητικότητα δεν δείχνουν να συγκινούν τους Ευρωπαίους εταίρους μας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων περιορίζονται σε γενικόλογες και χλιαρές συστάσεις στρουθοκαμηλίζοντας απέναντι σε μια εξελισσόμενη απειλή.
Για δικούς του λόγους ο καθένας, τόσο η Ε.Ε., όσο και το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ακολουθούν πολιτική κατευνασμού τα αποτελέσματα της οποίας διαπιστώνουμε καθημερινά.
Εκμεταλλευόμενος την παθητικότητα των μεγάλων παικτών και τις ευρείες ανακατατάξεις στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα ο Ερντογάν δρα σχεδόν ανενόχλητος. Εμπλεος αυτοπεποίθησης θέτει σε εφαρμογή τις μεγάλες ιδέες του και επιβάλλει την ατζέντα του.
Εκτός από την απόφαση για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και τη χθεσινή Navtex, είχε προηγηθεί, από τον Μάιο του 2019, σειρά ενεργειών, όπως τις απαριθμεί ο Κωνσταντίνος Φίλης στο άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής»:
Η Τουρκία παραβίασε την κυπριακή υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, αγόρασε το ρωσικό αντιαεροπορικό σύστημα S-400 κόντρα στις επιταγές του ΝΑΤΟ, κατέλαβε μέρος της συριακής επικράτειας, επιτυγχάνοντας συμφωνία με ΗΠΑ και Ρωσία, υπέγραψε παράνομο και καταχρηστικό σύμφωνο με την κυβέρνηση της Τρίπολης, αγνοεί επιδεικτικά το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ στη Λιβύη, ενορχήστρωσε με απροκάλυπτο τρόπο τη μαζική είσοδο μεταναστών σε ευρωπαϊκή/ελληνική επικράτεια στον Εβρο, ενώ εισέβαλε στο Ιράκ.
Τι άλλο μένει να κάνει για να συγκινηθεί η Ευρώπη;
ΤΟ ΒΗΜΑ
