Σαράντα χρόνια ζωής και συνεχούς παρουσίας στη μουσική σκηνή γιορτάζουν εφέτος οι Χειμερινοί Κολυμβητές – το μακροβιότερο ίσως ελληνικό συγκρότημα – οι οποίοι αποφάσισαν να σβήσουν τα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων τους, στο Γκάζι. Την προσεχή Παρασκευή 24 Ιουλίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Δήμου Αθηναίων, στη Τεχνόπολη, ο Αργύρης Μπακιρτζής και η παρέα του με ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης.
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές εμφανίστηκαν το 1981 με τον δίσκο «Χειμερινοί Κολυμβητές» και έκτοτε έχουν εκδώσει τους δίσκους «Από το πάρκο στη Μυροβόλο», «Μ’ αγαπάς;», «Δακοκτόνοι», «Όχι λάθη, πάντα λάθη», «Η μαστοράντζα του Ερντεμπίλ», «Το πέρασμά σου» και «23 κόκκινα φώτα». Από το 1981 δίνουν κατά μέσο όρο 10 -2 0 συναυλίες το χρόνο. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικο του συγροτήματος είναι ότι διαμορφώνουν το πρόγραμμα τους ανάλογα με το ακροατήριο, τη διάθεσή τους αλλά και επηρεαζόμενοι προφανώς από την ιδιαίτερη πολιτική και γενικότερα πολιτιστική συγκυρία.
Ο Χειμερινοί Κολυμβητές άντεξαν τόσα χρόνια να είναι μαζί επειδή όπως σημειώνει ο Αργύρης Μπακιρτζής στη συνέντευξή του, στο «vima.gr», «μάλλον γιατί έχουμε ελεύθερη συμβίωση. Σχεδόν για όλους, πλην εμού και του Κώστα Σιδέρη, οι Χειμερινοί Κολυμβητές είναι για τους υπόλοιπους δεύτερη ή τρίτη ή τέταρτη προτεραιότητα. Βασικό μου σλόγκαν εδώ και 40 χρόνια είναι το «Υπάρχουμε γιατί δεν υπάρχουμε», που αυτή τη στιγμή σκέφτομαι ότι μπορούμε να το συνδυάσουμε με το ταοϊκό «Ό,τι είναι δεν φαίνεται, ό,τι φαίνεται δεν είναι».»
Το χιούμορ δεν έλειψε ποτέ από το συγκρότημα είτε πάνω είτε κάτω από τη σκηνή, όπως φαίνεται και στο πώς εξηγεί ο Αργύρης Μπακιρτζής, το γεγονός, ότι το γκρουπ παραμένει πάντοτε ακμαίο. «Εμένα προσωπικά με κρατάει, ο λιναρόσπορος και οπωσδήποτε η γυναίκα και τα παιδιά μου, που με έχουν πάντα σε κάποια εγρήγορση, καθώς και μια ελαφρότητα, που φαίνεται διαθέτω, παρότι δεν είμαι Τοξότης, που με κάνει αισιόδοξο και στις πιο δύσκολες συνθήκες και να μην πολυσκάω για το αύριο. Πιτσιρικάς όλο γελούσα, με φώναζαν «γελαστό παιδί» (μόνον οι ταινίες του Κριστόφ Ζανούσι -δεν κάνω πλάκα- μου έκοβαν μαχαίρι το γέλιο). Τελευταία έλαβα απ’ τον συνάδελφο στο συγκρότημα Κώστα Σιδέρη την ολοκληρωμένη εκδοχή της ρήσης του Οράτιου «Άδραξε τη μέρα», που έγινε παγκόσμιο
σλόγκαν με την ταινία του Γουέιρ: “Carpe diem, quam minimum credula postero” (Άδραξε τη μέρα, εμπιστευόμενος όσο το δυνατόν λιγότερο το μέλλον). H μπάντα, αν είναι ακμαία ακόμη, αυτό οφείλεται, εκτός απ’ τους λόγους που προανέφερα, στο ότι κανείς δεν έχει βγάλει λεφτά απ’ τη μουσική, παρότι είναι σπουδαίοι μουσικοί, σε συνδυασμό με την καλλιτεχνική τους ποιότητα»
Το γεγονός ότι ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι μπορείς να ακούσεις σε κάθε συναυλία των Χειμερινών, το επιβεβαιώνει και ο Αργύρης Μπακιρτζής, πιστός οπαδός του «όσα φέρνει η ώρα». «Δεν ξέρω, ούτε με απασχολεί το τι θα παίξουμε. Αλλωστε ο προγραμματισμός με οδηγεί, θέλω δεν θέλω, στην ανατροπή του.
Τις ημέρες του εγκλεισμού λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, τις αντιμετώπισε με χαρά και εργασία. «Προσωπικά, δεν ζορίστηκα γιατί, βλέποντας λίγη τηλεόραση το βράδυ και μια φορά τη μέρα ειδήσεις, βρήκα την ευκαιρία να κάνω πράγματα που δεν προλάβαινα: Τακτοποίηση χώρου, εκατοντάδες ψηφιοποιήσεις κασετών ήχου και εικόνας, γράψιμο και μπαξές που πάει πολύ καλά. Οικονομικά περνάμε δύσκολα χωρίς συναυλίες και με τον Οργανισμό συλλογικής διαχείρισης που ανήκω, τα τελευταία δυο χρόνια, που εξαρτιόταν απ’ το Υπουργείο, να μας κοροϊδεύει και να εξυπηρετεί κατά περίπτωση. » Οσο για την επιστροφή στην κανονικότητα στον χώρο της Τέχνης αλλά και της ζωής γενικότερα σημειώνει τα εξής: «η κανονικότητα, καθορισμένη απ’ τους νόμους ενός άκρατου και χυδαίου καταναλωτισμού, από καιρό μοιάζει θλιβερή και το μέλλον ζοφερό. Και μαζί οι κίνδυνοι που απειλούν τον πλανήτη ορατοί. Ίσως αυτό που είναι τελείως αρνητικό και απειλητικό μας κάνει να δούμε τη ζωή μας και τον κόσμο αλλιώς, ο καθένας μόνος αλλά και μαζί, όσοι δεν είμαστε χαμένοι σε αλισβερίσια, κομπίνες και λατρεία του χρήματος. Ό,τι και να γίνει πάντως, δεν μπορεί, θα ξεπηδήσουν καινούργια πράγματα και ελπίδες. Ο Fabrizio De André στο τραγούδι του «Via del campo» τραγουδάει «dai diamanti non nasce niente, dal letame nasconο i fior» (απ’ τα διαμάντια δεν γεννιέται τίποτα, απ’ την κοπριά τα λουλούδια). »
