Το κέντρο της πόλης της Κω, ένα από τα ομορφότερα που υπάρχουν, είναι το αποτέλεσμα της αντιμετώπισης, από τους Ιταλούς, των συνεπειών του καταστροφικού σεισμού του 1933 που ισοπέδωσε την πόλη. Μέσα σε τρία χρόνια μια νέα πόλη με νέα, επιβλητικά κτήρια, πήρε τη θέση της παλιάς.
Τρία χρόνια μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2017, με τεράστια ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης το μόνο έργο αποκατάστασης που ολοκληρώνεται είναι η επισκευή του εσωτερικού του λιμανιού.
Οι αρχαιολογικοί χώροι εξακολουθούν να έχουν την εικόνα που δείχνουν οι φωτογραφίες. Το κάστρο παραμένει κλειστό. Οι εκκλησίες, όπως αυτή της Αγ Παρασκευής, που έχει δεσπόζουσα θέση στο κέντρο της πόλης, εξακολουθούν να διατηρούν την εικόνα που είχαν την επόμενη του σεισμού.
Μπορούν να επιστρατευθούν πολλά επιχειρήματα, όπως το πολυδαίδαλο και χρονοβόρο των διαδικασιών αλλά σε κάθε περίπτωση οι αρμόδιοι για την αποκατάσταση των ζημιών, υπουργεία και περιφέρεια, δίνουν την εντύπωση ότι εξακολουθούν να κινούνται με ταχύτητες αργές.
Και όμως. Στις συναντήσεις που είχε με την υπουργό Πολιτισμού τόσο ο απερχόμενος δήμαρχος Γιώργος Κυρίτσης όσο και ο νεοεκλεγείς, Θεοδόσης Νικηταράς, φάνηκε ότι κάτι πήγε να κινηθεί, ο πήχης ανέβηκε ψηλά και οι προσδοκίες πέρασαν από κάτω.
Τρία χρόνια είναι πολλά. Όχι επειδή μέσα σε τρία χρόνια οι Ιταλοί έφτιαξαν μια νέα πόλη. Αλλά γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που καλό είναι να δείξεις ότι μπορείς να τρέξεις.
Ο πρωθυπουργός όταν αναφέρεται στον τουρισμό τον συνδέει με τον πολιτισμό. Προφανώς δεν ξέρει ότι σε μια από τις βιτρίνες της τουριστικής μας βιομηχανίας χρειάζονται τρία χρόνια για να σηκωθούν τρεις κολώνες και να αποκατασταθουν οι ζημιές στις εκκλησίες.
