Ακούγεται μάταιο. Ο χρόνος το διαψεύδει. Η πραγματικότητα διατηρεί τον τελευταίο λόγο. Πρόκειται για την κουραστική επανάληψη της ανάγκης για την επίμονη υπεράσπιση της πολιτικής. Την επίκληση της σημασίας της, του καθοριστικού ρόλου της και της οδηγητικής λειτουργίας της. Ακούγεται μάταιο. Δεν είναι. Και μια σπιθαμή από τη «γη» της να κερδίσεις, χρήσιμος θα είναι ο καρπός.

Αν η κοινωνία διαθέτει μια δυνατότητα επιμέλειας για τον εαυτό της, δεν υπάρχει άλλη από την πολιτική. Η δημιουργική λειτουργία της πολιτικής είναι η μόνη μέθοδος μιας δημοκρατικής εξέλιξης, κοινωνικών κατακτήσεων και συλλογικών επιτευγμάτων μιας κοινότητας ανθρώπων στην αναμέτρηση με τον χρόνο.

Οι μέρες χρωματίζονται αρνητικά από πληροφορίες και αποκαλύψεις που μιλάνε για πρακτικές κατάργησης της πολιτικής στην πράξη, άρνησης των κανόνων που την καθιστούν δυνατή, πνεύμα κατάχρησης εξουσίας, επιβολή και καταναγκασμό. Βλέπουμε λογικές που κυριάρχησαν για δεκαετίες να διεκδικούν την ανακύκλησή τους. Ο Α. Τσίπρας, καθώς τον ακούς, απαράλλακτα αντιγράφει το παρελθόν. Μοιάζει να οργανώνει στη φαντασία του μια επανάληψη. Εναν χρόνο μετά την ήττα, καμιά αυτοκριτική, καμιά γενναιότητα αποδοχής. Λείπει η ευθύνη της αναγνώρισης των λαθών. Το ρεύμα της ήττας της πολιτικής τον ανέδειξε. Δεν μπορεί να της επιστρέψει την υποστήριξη, αντέχοντας το αυθεντικό βάρος της.

Ολα αυτά συντελούνται καθώς η κυβέρνηση συμπληρώνει έναν χρόνο στην εξουσία. Εχοντας επιδείξει αξιέπαινη διαχειριστική επάρκεια στις μικρές ή μεγάλες κρίσεις που συνάντησε, δείχνει σήμερα, παρά την ευρύτατη κοινωνική αποδοχή, να αμφιβάλλει και να επιφυλάσσεται. Θα ήταν χρήσιμο, εάν επρόκειτο για μελετημένο δισταγμό. Περισσότερο για εσωτερική αμφιβολία, εκτιμώ, πρόκειται. Είναι μάλλον ο δικαιολογημένος φόβος που οι δύσκολες αποφάσεις σε στρατηγικά μέτωπα, οι αναγκαίες τομές και πρωτοβουλίες, προκαλούν.

Η χώρα βρίσκεται για μία ακόμα φορά στη μεθόριο των πραγμάτων. Από την οικονομία μέχρι την τουρκική επιθετικότητα, η ζώνη είναι ναρκοθετημένη. Και εδώ η επιλογή της πολιτικής στην αυθεντικότητά της είναι ο δρόμος. Ανοιχτή, δημόσια, ελεύθερη και γενναία συζήτηση απαιτείται για τα δύσκολα που έχουμε μπροστά μας. Χωρίς ενημέρωση και επίμονη επεξήγηση κάθε πολιτική είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Δεν υπάρχει πολιτική στη σκιά. Ποια είναι τα δεδομένα; Πώς διαμορφώνεται στην έκτασή του το ζήτημα με την Τουρκία; Γιατί υστερεί η ενημέρωση του λαού πάνω στις σύνθετες πλευρές του;

Για κάθε δοκιμαζόμενη πολιτική, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να ακολουθεί κανείς την απελευθερωτική οδό της. Αυτή είναι η άρνηση του συμβιβασμού, της αδράνειας και του φόβου. Κίνηση, αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Σε όλα τα μέτωπα. Διαφορετικά, κοινωνία και πρωταγωνιστής «θα μετράνε τον θησαυρό που έχασαν».

Ο κ. Λευτέρης Κουσούλης είναι πολιτικός επιστήμονας. Μόλις κυκλοφόρησε το τελευταίο βιβλίο του «Το Ελάχιστο Λεξικό συνεχίζει τη διαδρομή του».