Κάποιες φορές αισθάνεσαι πως γίνεται επίτηδες, δεν μπορεί. Το λεγόμενο πολιτικό προσωπικό κάνει ό,τι μπορεί όχι απλά να απαξιώσει αλλά να ξεφτιλίσει την πολιτική. Να μας παραλύσουν όλους με καθημερινές δόσεις τοξικότητας, αμοραλισμού, κυνισμού και ανοησίας. Μάλλον για να σιχαθούμε τελείως, να μην ασχολούμαστε καθόλου και να τους αφήσουμε να παίζουν μόνοι τους.
Εκείνο το «όλοι ίδιοι είναι» που με δυσκολία πια καταφέρνεις να το αμφισβητήσεις και που δίνει χώρο στους κάθε λογής φασισμούς να παρουσιάζονται ως εξυγιαντές και σωτήρες. Δεν κατέβηκαν βέβαια από κάποιον άλλο πλανήτη, είναι παιδιά μιας κοινωνίας που δεν φημίζεται ούτε για το αίσθημα ευθύνης αλλά ούτε και για την κριτική σκέψη και την προσέγγιση με την αλήθεια παρά μόνο για να χειροκροτήσει χαιρέκακα, με ηδονοβλεπτική λαιμαργία τις αποκαλυπτικές κασέτες και συνομιλίες και βίντεο που εκθέτουν αυτούς που δεν ψηφίσαμε.
Που θα κάνουν την επικαιρότητα να ξεχάσει τις δικές μας κασέτες που βγάλαν άλλοι πριν… Εχουμε μάθει να πανηγυρίζουμε πέτσινες νίκες με μούφα πέναλτι στο ενενήντα. Δεν μας χαλάει, αρκεί να πονέσει ο άλλος. Φανατικοί οπαδοί παντού. Σαν να έχουμε μοιραστεί οριστικά. Σκάει κάτι για κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με την όποια ιδεολογία μας και αντί να απαιτήσουμε να πάει σπίτι του για να μη θαμπώνει ό,τι έχει απομείνει ακόμη καθαρό, ψάχνουμε δικαιολογίες και συμψηφισμούς με ανάλογες αμαρτίες εκπροσώπων του άλλου στρατοπέδου. Κατάντια. Τι άλλο; Μικραίνουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας και μετά έχουμε παράπονο που όταν γινόμαστε μικρά τίποτα κάποιος μας πατάει δίχως καν μια συγγνώμη.
Η πολιτική σκέψη έχει πεθάνει σε αυτόν τον τόπο. Ολα έχουν γίνει μπάλα. Μπάλα που γυρίζει. Το junk food των fake news που καταναλώνουμε άκριτα σε ποσότητες, με μοναδικό κριτήριο να δικαιώνουν τις ήδη υπάρχουσες επιλογές μας, έχει φτιάξει μια κρούστα λίπους ακόμη και γύρω από το αίμα μας. Δεν γονιμοποιούμαστε πια. Το λίπος εμποδίζει την επαφή, τη σύνθεση, τη γέννηση κάποιου καινούργιου κυττάρου. Κάποτε καλούμασταν να επιχειρηματολογήσουμε γύρω από θέσεις, αρχές, οράματα, αίσθημα περί δικαίου και ισονομίας. Τώρα πρέπει να υποστηρίζουμε λαμογιές και απανωτές εξαπατήσεις συγκεκριμένων προσώπων.
Βέβαια, πάντα πίστευα πως δεν υπάρχουν θεωρίες ξέχωρες από τους ανθρώπους. Εννοώ πως αν μια θεωρία, όταν και όποτε εφαρμόστηκε, κατάφερε να βγάλει ό,τι πιο φτηνό και πιο σκοτεινό σε όσους ανέλαβαν την «εμπέδωσή» της στην κοινωνία, τότε ίσως να μην ευθύνεται αποκλειστικά η ατελής φύση του ανθρώπου. Από την άλλη όμως, δεν μπορείς και να τα παρατήσεις. Οι απογοητεύσεις δεν είναι τόσο ισχυρό άλλοθι όσο παρουσιάζεται. Θεμιτή η κούραση, ακόμη και η πρόσκαιρη ή οριστική αποστασιοποίηση, αλλά δεν έχεις μια ιδεολογία για να νικήσεις κάποιους ανθρώπους.
Την έχεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Γιατί δεν θα είσαι εσύ αν δεν ελπίζεις συνέχεια στο καλύτερο. Αυτός είναι και ο φόβος των πολιτικών που κάνουν ό,τι μπορούν για να τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Εχουν σακατέψει τον μεταβολισμό μας αναγκάζοντάς μας να καταπίνουμε μεγάλα ωμά κομμάτια κρέατος, αλλά κάποιοι λίγοι επιμένουν να μαγειρεύουν μόνοι τους. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα.
