Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, και στη συνέχεια η εκλογική νίκη του, διαμόρφωσε ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό τοπίο. Με σύγχρονο προγραμματικό λόγο, κεντρώα ατζέντα και φιλελεύθερο προσωπικό προφίλ κατόρθωσε, ύστερα από μια λαϊκίστικη πλημμυρίδα που σάρωσε τη χώρα στη δεκαετία της κρίσης, να κερδίσει με άνεση τον Αλ. Τσίπρα.
Στον έναν χρόνο που βρίσκεται στην πρωθυπουργία, όχι μόνο δεν υπέστη φθορά, αλλά ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την ηγετική εικόνα του και διεύρυνε τα όρια επιρροής του. Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις η αποδοχή του ξεπερνάει κατά πολύ τα ποσοστά της ΝΔ. Οι πολιτικές του βρίσκουν ευρύτατη απήχηση στον χώρο του Κέντρου και ισχυρή στήριξη και στον χώρο της Κεντροαριστεράς.
H τελευταία έρευνα της Metron Analysis δείχνει ότι το 46% αυτών που αυτοτοποθετούνται στον χώρο της Κεντροαριστεράς έχει θετική γνώμη για τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντά του ο Πρωθυπουργός, ενώ το 17% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Κυρ. Μητσοτάκη και όχι τον Αλ. Τσίπρα. Τα ευρήματα οφείλονται στο γεγονός ότι σε επίπεδο πολιτικών επιλογών αλλά και στον τρόπο άσκησης της εξουσίας ο Κυρ. Μητσοτάκης βρίσκεται κοντά στις πεποιθήσεις αυτού του χώρου, παρότι οι διαφορές του με το κόμμα της ΝΔ παραμένουν σημαντικές.
Η «πράσινη ανάπτυξη», η υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, η ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, η φροντίδα για τους αδύναμους, κομβικά στοιχεία σε μια κεντροαριστερή ατζέντα, αποτελούν βασικά στοιχεία των πολιτικών επιλογών του Πρωθυπουργού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα ποσοστά των ψηφοφόρων του ΚΙΝΑΛ που κρίνουν θετικά το έργο της κυβέρνησης είναι παρεμφερή με τα ποσοστά των ψηφοφόρων της ΝΔ που έχουν την ίδια άποψη.
Σημαντικό τμήμα του κόσμου της Κεντροαριστεράς βρίσκεται ουσιωδώς απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα.
Οι ανορθολογικές προσεγγίσεις, ο μανιχαϊστικός λόγος, η εχθροπάθεια, η ισοπεδωτική κριτική παραπέμπουν σε άλλες πολιτικές παραδόσεις και όχι σε μια σύγχρονη Κεντροαριστερά. Οπως πολύ εύστοχα έγραψε σε πρόσφατο άρθρο του στα «Νέα» ο καθηγητής Γ. Βούλγαρης, «Ο ΣΥΡΙΖΑ προέκυψε από τον «εκλογικό σεισμό του 2012» μαζί με τα άλλα κόμματα του αντιμνημονίου, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Αυτή ήταν η «ιδρυτική του στιγμή». Αυτή καθόρισε τη φυσιογνωμία του πολύ περισσότερο από όσο ο πυρήνας του μικρού αριστερού κόμματος του 4%. Αυτή η αφετηρία εξηγεί τη δυναμική του, τις συμμαχίες του, την κυβερνητική του θητεία, αλλά και τα σημερινά διλήμματα». Μπορεί ο Αλ. Τσίπρας να μην έχει αγκαλιά πλέον τον Π. Καμμένο, με τον οποίο συγκυβέρνησε αρμονικά επί 4 χρόνια, αλλά συνεχίζει στον ρυθμό εκείνης της εποχής. Η παρακρατική λειτουργία που αποκαλύπτεται, η προσπάθεια ελέγχου των αρμών της εξουσίας, η λογική του «μαγαζιού», η πλήρης κάλυψη στον Ν. Παππά, οι αναφορές στο ’89, η υιοθέτηση των διαμαρτυριών κατά της απολιγνιτοποίησης, οι «πλάτες» στον νεοαυριανισμό, καμία σχέση δεν έχουν με τον πολιτικό φιλελευθερισμό, την Κεντροαριστερά και τη Σοσιαλδημοκρατία.
Αυτό ακριβώς καταγράφεται και στις μετρήσεις: η σύγχρονη ατζέντα και το εύρος της απήχησης του Κυρ. Μητσοτάκη και η εμμονή του Αλ. Τσίπρα να λέει το ίδιο «ποίημα» όταν οι καιροί έχουν αλλάξει. Μάλλον γιατί είναι το μόνο που ξέρει.
Ο κ. Δημήτρης Τσιόδρας είναι δημοσιογράφος, διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού.
