Με τους καινούργιους ροδαμούς
Οι γέροντες αστόχησαν
Και όλα τα παραδώσανε ( Γ. Σεφέρης)
1.Είχα προτείνει μετά πάσης σοβαρότητας σε προηγούμενο άρθρο μου στην έγκριτη εφημερίδα «Το Βήμα» να κηρυχθεί ως ημέρα πένθους η 13η Ιουλίου 2015, όπου σχεδόν σύσσωμος ο ξένος Τύπος τη χαρακτήριζε «μέρα ήττας», «απώλειας εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας», «συνθηκολόγησης άνευ όρων», «ελληνικής ταπείνωσης», «διασυρμού», «προτεκτορατοποίησης» της χώρας και το απαραίτητο μενού-κλισέ πάντων των ξένων δημοσιογράφων « Ελληνική τραγωδία» Greek tragedy.
Προφανώς δεν βαρούσε, όπως βλακωδώς αναμένονταν, το ζουρνά ο Τσίπρας και χόρευαν έμφοβοι οι Ευρωπαίοι, αλλά προφανέστατα χόρευαν τον Τσίπρα «στο ταψί», όπου υπάκουε σε όλες τις εκδικητικά παράλογες απαιτήσεις τους, αποδεχόμενος όρους επαχθέστερους από αυτούς που είχαν συμφωνηθεί λίγο πιο πριν, ήγουν: ένα «ναι, σε όλα», ένα ναι σε κάθε μορφή απεχθούς λιτότητας για να δώσουν ένα τιμωρητικό μάθημα στους Ελληνες που είχαν την αποκοτιά να μην «ψηφίσουν οικεία πρόσωπα»( τάδε έφη ο Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ), αλλά τον ανοίκειο σε αυτούς Τσίπρα, γιατί διέτρεχαν κίνδυνο να το μιμηθούν μεγάλες χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου, όπως η 4η δύναμη στην Ευρώπη η Ισπανία, κάτι που απάδει στις πάγιες αρχές του νέο-ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού.
2.Πολλά άρθρα και βιβλία γράφτηκαν για αυτό το θερμό καλοκαίρι του 2015 . Και μάλιστα γυρίστηκε και μια ταινία από τον Costa Gavras που ηρωοποιούσε τον Γιάνη Βαρουφάκη, αφού το σενάριο της ταινίας βασιζόταν στο βιβλίο του ιδίου «Ενήλικοι στην αίθουσα». Ο Τσίπρας απλά έδιωχνε θυμωμένος κάποιους που επέμεναν να φορέσει γραβάτα.
Δε γίνεται όμως λόγος (ή διαστρεβλώνεται η αλήθεια) σχετικά με την πρώτη ταπεινή συνθηκολόγηση της 20ης Φεβρουαρίου 2015, όπου Τσίπρας και Βαρουφάκης ήταν απλώς συνένοχοι, αλλά ο συγγραφέας Βαρουφάκης προσπαθεί να πείσει το αφελές αναγνωστικό κοινό ότι έκανε ό,τι μπορούσε και διεκπεραίωσε τη συμφωνία…επιτυχώς. Η οργισμένα υγιής αντίδραση στην μεγάλη αυτή ήττα της Ελλάδας προήλθε εν θερμώ μόνο από τον αείμνηστο Μανόλη Γλέζο, καθώς και τον Μίκη Θεοδωράκη.
- Υπήρχαν όμως και φίλα προσκείμενοι προς το ΣΥΡΙΖΑ που διατείνονται ότι αυτός υπήρξε θύμα προδοσίας. Και εδώ πρέπει να αναστοχαστούμε, ύστερα από μια 5ετία, αν αυτό έχει στοιχεία αλήθειας ή, απλώς πρόκειται για παρανοϊκές «θεωρίες συνωμοσίας».
Κατ’αρχάς ας καταλήξουμε στη διαπίστωση ότι ποτέ η Αριστερά δεν παρουσιάστηκε με την πραγματική της δύναμη. Ούτε το 3-4% ήταν η αληθινή δύναμή της, ούτε το 36%, ούτε καν το 24% των εκλογών του 1958 με την τρομοκρατία ενός αστυνομικού κράτους, τότε.
Πώς πήρε την πρωτιά τον Ιανουάριο του 2015; Υστερα από μια ανίκανη διακυβέρνηση Κεντροδεξιάς (Καραμανλής, Σαμαράς) και Κεντροαριστεράς (Σημίτης , Παπανδρέου), ο λαός γοητεύθηκε από τα νιάτα και την αντιπολιτευτική επάρκεια ενός τηλεγενούς ηγέτη που εμφανιζόταν ως φανατικός πολέμιος της μισητής λιτότητας. Δεν άντεχε άλλο ο λαός ούτε τη ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, που του προκαλούσαν έντονη δυσανεξία και έντονη αγανάκτηση γιατί τους είχε «χορτάσει μέχρις αηδίας» για πολλά χρόνια στην εξουσία. Ετσι φθάσαμε στη 25η Ιανουαρίου 2015 με καθαρή νίκη της Αριστεράς, για πρώτη φορά.
- Όμως η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Τον Τσίπρα τον έπιασε υστερική πρεμούρα για εξουσία. Όταν του είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας : «Ας σας ορκίσω [σήμερα Δευτέρα] να τελειώνουμε», γελούσαν και τα αυτιά τού υπό ορκωμοσίαν πρωθυπουργού.
Εδώ όμως ισχύει απαρέγκλιτα το «Οποιος βιάζεται σκοντάφτει». Οι οπαδοί του δεν πίστευαν στα αφτιά τους , όταν άκουσαν την επιλογή του ακροδεξιού μορφώματος της ΑΝΕΛ, (εθνικιστικού και ρατσιστικού κόμματος), για να συνεργαστούν στο σχηματισμό συγκυβέρνησης. Ποια πολιτική συγγένεια τους συνέδεε και δεν την έβλεπε ο λαός;
Κι όμως , αν θυμηθούμε την τότε επικρατούσα κατάσταση, ίσως δώσουμε δίκιο στην πρεμούρα του Τσίπρα, αν και δεν το αξίζει αυτό το δίκιο για τον απλούστατο λόγο: δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει και το ήξερε ο Τσίπρας (το είχε πει πρώτος ο Λαφαζάνης). Ο Τσίπρας όμως επέμενε προφανέστατα ψευδόμενος :
«Δεν ζητάμε εκλογές γιατί βιαζόμαστε να κυβερνήσουμε. Ζητάμε εκλογές γιατί η χώρα δεν μπορεί να περιμένει πλέον. Ο λαός δεν μπορεί να υπομείνει άλλο.
Ελεγε ακριβώς το αντίθετο από ό,τι ακράδαντα πίστευε. Και πίστευε στην άμεση ανάληψη της εξουσίας που επί τόσα χρόνια η Αριστερά την έβλεπε μόνο με τα κιάλια και όχι πολύ καθαρά. Υπάρχει μια μεγάλη πολιτική αρετή που λέγεται υπομονή. Που χρειάζεται δυστυχώς να την χρησιμοποιούν πέραν της αντοχής τους οι πολιτικοί, ιδίως.
Αν άφηνε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συγκυβερνούσαν πάλι, πόσο θα κρατούσε αυτό το εκ των πραγμάτων αποτυχημένο σενάριο; Ο χρόνος θα μετρούσε σαφώς υπέρ του Τσίπρα. Η δημοφιλία του αυξάνονταν μέρα με τη μέρα Οι επόμενες εκλογές θα του χάριζαν γενναιόδωρα την αυτοδυναμία και δε θα είχε την ανάγκη της βοήθειας του Καμμένου, επιλογή που θεωρήθηκε πρωτοφανής στα χρονικά της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας.
Το συμπέρασμα εδώ είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροδόθηκε. Ότι έδωσε γροθιά στο μαχαίρι.
5.Είναι γεγονός ότι είναι εύκολο να κερδίσεις εκλογές αλλά κατά πολύ δυσκολότερο να κρατήσεις την εξουσία . Ο κίνδυνος ενεδρεύει. Παντού. Ιδίως στην περίπτωση του άπειρου ΣΥΡΙΖΑ που από την αρχή της θητείας του επέδειξε πρωτοφανή ερασιτεχνισμό και αδεξιότητα (και ενίοτε αφέλεια) δίνοντας αμέτρητες αφορμές που εκμεταλλεύθηκε καταλλήλως η τότε αξιωματική αντιπολίτευση και συνεπέφεραν τις δημοσκοπικές νίκες του Μητσοτάκη : πρώτος ως ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και δημοφιλέστερος πολιτικός ηγέτης. από το πρώτο εξάμηνο κιόλας της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που παρόμοιό του δεν είχε συμβεί ποτέ άλλοτε με άλλους πρωθυπουργούς σε παρόμοια περίπτωση.
Αυτό αποδόθηκε και έως ένα βαθμό στην όχι ιδιαίτερα φιλική στάση της πλειονότητας του Τύπου προς τον Τσίπρα, οπότε, αντί για τη δέουσα στοχαστική αναδίπλωση, που όφειλε να προβεί, επιχειρήθηκε μια άτσαλη προσπάθεια «άλωσης» του Τύπου (ιδιαίτερα του «Βήματος») που εξέθεσε ακόμα περισσότερο τον τότε πρωθυπουργό, κ. Τσίπρα.
- Η Γερμανία (πιστωτές) απαίτησε μικρόψυχα την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας και αναμενόμενα την επέτυχε και βέβαια μαζί με τη συνέχιση της λαοκτόνας λιτότητας. Η «The winner takes it all» εστεμμένη Αυτοκράτειρα της Ευρώπης Α(ν)γκελα Μέρκελ υπήρξε σαφέστατη : Εξαρτάται τώρα από μία βήμα προς βήμα εφαρμογή των συμπεφωνημένων» (απόλυτη συμμόρφωση της Ελλάδας στις εντολές μας). Η δημοκρατία στην ευρωζώνη είχε υποστεί ένα βαρύ πλήγμα. Από το δημοψήφισμα-κόλαφο της 5ης Ιουλίου («όχι» στη λιτότητα με σχεδόν 62%) που εξόργισε το ευρωκατεστημένο, φθάσαμε στην τραγική ήττα της 13ης Ιουλίου, όπου ευρισκόμενος σε μια κρίση απόλυτου πανικού τα έδωσε όλα ο Τσίπρας, για να μείνουμε πάση θυσία στη ευρωζώνη ύστερα από μια 6μηνη μάχη της οποίας η ποιότητα της στρατηγικής επάρκειάς του κρίνεται απολύτως εν αμφιβόλω.
- Στην ευρωζώνη η Ελλάδα δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις . Υπήρχαν: α) οι προηγμένοι λαοί του Βορρά, με τη Γερμανία πρώτη, την Ολλανδία και τους Σκανδιναβούς να εμμένουνε αμετάκλητα στη θέση ότι οι Ελληνες ήταν τεμπέληδες, έσφαλαν κατά συρροή ,και έπρεπε να τιμωρηθούν, παραδειγματικά . β) Επειτα υπήρχαν οι πρώην λαοί του Ανατολικού Μπλοκ, γεμάτοι συμπλέγματα από τη θητεία τους ως δορυφόροι, που δεν ήθελαν καμιά υποχώρηση με την Ελλάδα γιατί αυτοί είχαν χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από αυτήν) Τέλος, ήταν οι χώρες του Νότου με τους Ιβηρες να βλέπουν την αριστερή στροφή της Ελλάδας ,ωσάν επικίνδυνα μεταδοτική νόσο, και τον Ισπανό πρωθυπουργό Ραχόι απρόθυμα να δίνει το χέρι του στον Τσίπρα για μια ψυχρή χειραψία.
8.Αφετέρου στο εσωτερικό η εμμονή του Τσίπρα με τη λεηλασία του ΠΑΣΟΚ και τις κάποιες παταγωδώς αποτυχημένες επιλογές μελών αυτού από τον ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει έντονα Δον Κιχώτη με το κυνήγι της «κάσκας του Μαμπρίνου» που τελικά δεν ήταν κάσκα αλλά λεκάνη που είχε βάλει στο κεφάλι του ο κουρέας για να προστατεύεται από τον ήλιο.
Αλλά και πώς να γίνει η « προοδευτική συμμαχία», όταν λεηλατεί από τη μια το ΠΑΣΟΚ με τις «μεταγραφές» και από την άλλη το καλεί σε συνεργασία, πατώντας σε δυο βάρκες;
9.Υστερα από μια 17ωρη μάχη του πολέμου των έξι μηνών, η Σιδηρά Καγκελάριος Μέρκελ καθώς και ο πολύς Υπουργός των Οικονομικών της Γερμανίας κ. Βόλφγκαγκ Σόιμπλε τελικά έκαναν δεκτή την άνευ όρων συνθηκολόγηση του Τσίπρα («τους ήρθε κουτί»). Και δεν μπορεί κανείς να πει ότι ήταν one of his finest hours για τον Ελληνα πρωθυπουργό που θα έβλεπε εν είδει εφιαλτικού οράματος το βλοσυρό πρόσωπο του Παναγιώτη Λαφαζάνη να τον κοιτάζει αυστηρά και επιτιμητικά, όσο εκείνος απεγνωσμένα συνεχώς υποχωρούσε.
10.Με την άνευ όρων συνθηκολόγηση η Ελλάδα γινόταν αποικία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που διαφεντεύουν την Ευρώπη με προεξάρχουσα τη Γερμανία, αυτή ακριβώς τη χώρα που το 1953 εκλιπαρούσε τις νικήτριες δυνάμεις της Ευρώπης στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο (μεταξύ τους και η Ελλάδα) να τις χαριστούν/ «συγχωρηθούν» τα χρέη της. Και το πέτυχε κατά το 60%. (Τη σχετική υπόμνηση της περίπτωσης που επανέρχεται από καιρού εις καιρόν οι Γερμανοί την αντιμετωπίζουν τείνοντες ένα πολύ βαρήκοον ους τώρα).
Αλλά τότε η Γερμανία είχε θεωρηθεί ο κυματοθραύστης κατά του επεκτατικού κομουνισμού και πολλοί πρώην Ναζί με πολύ βρόμικο παρελθόν είχαν γίνει συνεργάτες των Αμερικανών. Ηταν η εποχή της «πολιτικής της ανάσχεσης». Επομένως, χαλάλι και τα χρέη της αλλά και η γενναιόδωρη επιδότηση από το Σχέδιο Μάρσαλ που έλαβε η Δυτική Γερμανία.
Αλλά ο μεγαλύτερος εξευτελισμός ήταν να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να συγκροτήσει ταμείο ιδιωτικοποιήσεων με χρήματα που θα προερχόντουσαν από την πώληση ελληνικών περιουσιακών στοιχείων ύψους 50 δις ευρώ και θα μεταφέρονταν εκτός Ελλάδας!!!
Πολλοί θεώρησαν ότι επρόκειτο περί μπλόφας που στόχευε σε παραπέρα εκβιασμό της Ελλάδας για να προβεί και σε άλλες υποχωρήσεις-παραχωρήσεις. Αλλά ο Τσίπρας, ο Ολλάντ και ο Τουσκ πληροφορήθηκαν από την ίδια τη Μέρκελ ότι το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων αποτελούσε μια από τις «κόκκινες γραμμές της».
Ευτυχώς ο μέγιστος εξευτελισμός να εγκατασταθεί το ταμείο ιδιωτικοποιήσεων που θα δημιουργούσε η Ελλάδα με δικά της χρήματα σε άλλη χώρα της Εσπερίας συνάντησε την οργισμένη αντίδραση Ελλήνων αλλά και Γάλλων αφού προφανέστατα συνιστούσε χονδροειδή προσβολή της χώρας μας. Η Ευρωζώνη τελικά υπεχώρησε και το ταμείο ανετέθη σε ελληνικά χέρια και αποφασίστηκε η εγκατάστασή του στην Αθήνα, όπου θα το διαχειρίζονταν Ελληνες. Και εδώ όμως υπήρχε υποσημείωση. Την τελική εποπτεία αναλάμβαναν οι αναπόφευκτοι Θεσμοί alias Τρόικα.
Ας έχουμε το νου μας στο μέλλον να μην δώσουμε ποτέ ούτε μία αφορμή για να επιδείξουν τέτοια εκδικητική μικρότητα στους ευρωπαίους συμμάχους μας. Πρέπει να πάψει η χώρα μας να εκτίθεται κατά συρροή, ώστε να βρούμε ένα μέρος από τη χαμένη εθνική υπερηφάνειά μας. Ας μην ξεχνάμε τον σημαντικότατο ρόλο που παίξαμε στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν ξεχνιέται. με τίποτα. Ούτε δυστυχώς όμως ξεχνιέται και η 13η Ιουλίου 2015 .
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου.
