Μήπως όλος αυτός ο καβγάς για τον διαμοιρασμό των περιώνυμων κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, που μας έχει φέρει στα πρόθυρα ακόμα και ενός πολεμικού επεισοδίου, είναι τελικά χωρίς νόημα, καθώς έχει ξεπεραστεί από τις ραγδαίες εξελίξεις της τελευταίας περιόδου στην πολυσυζητημένη αυτή περιοχή; Μήπως δηλαδή, όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Γουίλιαμ Σαίξπηρ, έχει δημιουργηθεί «Πολύ κακό για το τίποτα» («Much ado about nothing»); Διότι, όπως μας υπενθύμισε και ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατά τη διάρκεια μιας πολύ ενδιαφέρουσας διαδικτυακής συζήτησης του Κύκλου Ιδεών, η οικονομική εκμετάλλευση του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της περιοχής, μετά την επέλαση της απολιγνιτοποίησης και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, δεν είναι πλέον οικονομικά συμφέρουσα. Γι’ αυτό άλλωστε αποχώρησαν πρόσφατα από εκεί οι μεγάλοι ενεργειακοί κολοσσοί που διενεργούσαν έρευνες.
Υπό το νέο αυτό πρίσμα είναι προφανές ότι όλη αυτή η διαμάχη αποκτάει τώρα μια άλλη διάσταση, η οποία εκ των πραγμάτων μπορεί να οδηγήσει σε μια απρόσμενη ύφεση στη συνεχώς επιδεινούμενη κρίση. Διότι αν το αντικείμενο για το οποίο τσακωνόμαστε δεν έχει πλέον αξία, τότε γιατί τσακωνόμαστε; Καθώς μάλιστα υπάρχουν πληροφορίες ότι και το γνωστό μας κοίτασμα του Πρίνου αντιμετωπίζει και αυτό δυσκολίες στην εκμετάλλευσή του. Μήπως δηλαδή συνεχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα με τη νοοτροπία της δεκαετίας του ’70, κατά την οποία προβλήθηκαν όλες οι μονομερείς τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, χωρίς να έχει βρεθεί λύση εδώ και 46 (!) χρόνια; Γι’ αυτό αν, όπως είναι πιθανό, ξεκινήσει και πάλι ένας ελληνοτουρκικός διάλογος, θα πρέπει να επικρατήσουν νέες αντιλήψεις και όχι εκείνες που οδηγήσαν στο γνωστό μακροχρόνιο αδιέξοδο.
Αντιλήψεις που θα πρέπει να βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι άλλη λύση δεν υπάρχει. Η υπόθεση δεν σηκώνει εθνικοπαλικαρισμούς και οι δύο πλευρές είναι επιτακτικά αναγκαίο να συμφωνήσουν ότι θα αποδεχθούν τις όποιες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου, έστω και αν αυτές δεν ικανοποιούν απολύτως τις εθνικές επιδιώξεις τους. Αλλιώς η Τουρκία θα συνεχίσει την πολιτική του τσαμπουκά και εμείς θα συνεχίσουμε να επικαλούμαστε το Διεθνές Δίκαιο, χωρίς να το εφαρμόζουμε. Και ας μην περιμένουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ή το ΝΑΤΟ θα μας σώσει, όπως άλλωστε φάνηκε από την ανεπάρκειά τους να ελέγξουν τα πλοία του Τουρκικού Ναυτικού (στο πλαίσιο των γνωστών αποστολών «Sea Guardian» και «Irini») κατά τη διάρκεια της παράνομης μεταφοράς οπλισμού στη Λιβύη. Λέτε να δικαιώθηκε εδώ το αλήστου μνήμης σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»;
