Ανατρέχοντας κανείς στην ιστορία, θα διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι χρησιμοποίησαν πολλά πολιτεύματα, μέχρι να φτάσουμε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε κοινοβουλευτική και προεδρική δημοκρατία. Και όταν οι αρχαίοι πρόγονοί μας ανακάλυψαν τη δημοκρατία, που εφαρμόσθηκε για δυο αιώνες στην Αθήνα, οι επερχόμενοι ιστορικοί ονόμασαν αυτό το πολίτευμα, «άριστο», αν και τόσο ο Πλάτωνας όσο κι ο Αριστοτέλης είχαν διαφορετική γνώμη.
Κι ονομάστηκε η δημοκρατία «άριστο πολίτευμα», γιατί μέχρι τότε τα πολιτεύματα ήταν τυραννικά, αριστοκρατικά και ολιγαρχικά, όπου τη διοίκηση ασκούσαν οι προύχοντες, ενώ ο λαός ήταν υποχρεωμένος να υπακούει στα κελεύσματά τους. Αντίθετα στο πολίτευμα της δημοκρατίας, μπορούσε να έχει γνώμη «όλος» ο λαός.
Με την έλευση της «Μακεδονικής δυναστείας» και αργότερα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το πολίτευμα της δημοκρατίας χάθηκε από το προσκήνιο για δυο χιλιάδες περίπου χρόνια και επανεμφανίστηκε το 1776, όταν οι αγγλικές αποικίες στην Αμερική, ανεξαρτητοποιήθηκαν και δημιούργησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μα αυτή η δημοκρατία δεν ήταν άμεση, αλλά λόγω του μεγέθους της , έμμεση.
Στη φάση αυτή ο Αμερικανός πρόεδρος Λίνκολν, είπε ότι «η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα του λαού, από το λαό , για τον λαό». Όμως η καθιέρωση του δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχίζει στην πράξη λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και ουσιαστικά από το 1991, με την αυτοδιάλυση της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης και όλου του ανατολικού μπλοκ της Ευρώπης.
Η πράξη της δημοκρατίας
Μπορεί οι ιστορικοί να χαρακτήρισαν τη δημοκρατία «άριστο πολίτευμα» κι ο Γάλλος Ζαν Ζακ Ρουσώ απεφάνθη ότι «ένα τόσο τέλειο πολίτευμα ταιριάζει μόνο σε μια κοινωνία θεών», αλλά ο Πλάτωνας, που έγραψε το βιβλίο , «Πολιτεία», αναφέρει, πως ως νέος, ήθελε κι αυτός να ασχοληθεί με την πολιτική της δημοκρατίας. Μα η διαφθορά ήταν τόσο μεγάλη, ώστε απογοητεύτηκε γρήγορα και «τα παράτησε», για να στραφεί στη φιλοσοφία.
Όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος, δεν αφήνει τίποτε ανεπηρέαστο στην πορεία του. Έτσι και το πολίτευμα της δημοκρατίας άλλαξε πολλές φορές ριζικά. Σήμερα, η δημοκρατία δεν είναι το πολίτευμα του Λαού, αλλά των πολιτικών Κομμάτων. Τα κόμματα, αγωνίζονται να καταλάβουν και να εκμεταλλευτούν την εξουσία, για το συμφέρον του αρχηγού, των στελεχών και ενός μέρους των μελών τους. Βέβαια, για να αναρριχηθούν στην εξουσία χρειάζονται τη στήριξη του λαού, λέγοντας ένα σωρό ψέματα. Συνήθως, όταν ένα κόμμα δεν καταφέρει να πάρει την κυβέρνηση και περάσει στην αντιπολίτευση, τότε αρχίζει την κακόβουλη κριτική , για να διαβάλει την κυβέρνηση στα μάτια του λαού, ώστε να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Τρανταχτό παράδειγμα η σημερνή αξιωματική αντιπολίτευση, που εισπράττει τη χλεύη του λαού, επειδή λέει τόσο χοντρά ψέματα, ώστε ο κόσμος διερωτάται, αν τα πρωτοπαλίκαρα αυτού του κόμματος θεωρούν τους Έλληνες για βλάκες και νομίζουν πως μπορούν να τους «πουλάνε φύκια, για μεταξωτές κορδέλες».
Οι Έλληνες ως λαός
Όποιος έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, ιδίως σε χώρες της δυτικής Ευρώπης, ξέρει πως κι εκεί οι πολίτες δεν είναι «άγιοι», καθόσον ο άνθρωπος με τη γέννησή του κουβαλά μαζί του περισσότερους αρνητικούς, παρά θετικούς μηχανισμούς. Είναι κακός, φιλόδοξος, εξουσιομανής, άρπαγας, άπληστος, ζηλόφθονος και διεφθαρμένος, αλλά όσοι ασχολούνται με τα πολιτικά, δείχνουν κάποια αυτοσυγκράτηση. Υπάρχει κάποιο ήθος. Στην Ελλάδα, αντίθετα, κάθε τρεις και μια εμφανίζεται κάποια πολιτική υπόθεση διαφθοράς και το σύρσιμο πολιτικών στα δικαστήρια, είτε γιατί είναι μπλεγμένοι σε κάποια κομπίνα είτε επειδή οι αντίπαλοί τους θέλουν να τους εκθέσουν απέναντι στο λαό.
Ανεξάρτητα από την ουσία της κάθε υπόθεσης, στην ιστορία μας παρουσιάζονται οι εξής φρέσκιες περιπτώσεις, που είναι επενδεδυμένες με πολιτικές κατηγορίες διαφθοράς. Παραπέμφθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στο Ειδικό Δικαστήριο από τους αντιπάλους του, για το θέμα της ΔΕΗ. Παραπέμφθηκε στο Ειδικό δικαστήριο το 1989/90 ο Ανδρέας Παπανδρέου για ατασθαλίες, παραπέμφθηκαν το 2010 υπουργοί της Ν.Δ για το θέμα του Βατοπεδίου, μπήκε στη φυλακή ο Άκης Τζοχατζόπουλος, καθώς και ο Παπακωνσταντίνου. Το 2018 έγινε η προσπάθεια να κατηγορηθεί ο Αντώνης Σαμαράς και ένα σωρό άλλοι αντίπαλοι πολιτικοί, για την υπόθεση της Νοβάρτης, χωρίς στοιχεία απλά με έωλες κατηγορίες.
Πέρα όλων αυτών των περιπτώσεων έχουμε και την υπόθεση του «Ρασπούτιν», που εξετάζεται στη βουλή, επειδή αποπειράθηκε να διαβάλει αντιπάλους πολιτικούς, προκειμένου να κερδίσει τις επερχόμενες εκλογές το κόμμα του. Μάλιστα, από τους τότε κυβερνώντες είχε ειπωθεί δημόσια για τους αντιπάλους τους : «βάλτε μερικούς στη φυλακή, για να κερδίσουμε τις εκλογές».
Αλλά κι η περίπτωση που δένει γύρω από το θέμα της απόκτησης της αδείας κάποιου τηλεοπτικού καναλιού, με πλάγιο τρόπο το 2016, έχει να κάνει με την προσπάθεια επηρεασμού του λαού με κάποια «ημέτερη» τηλεόραση, προκειμένου να σερβίρουμε στους Έλληνες ό,τι συμφέρει εμάς.
Αυτές όλες οι ενέργειες ένα και μόνο στόχο έχουν : να επηρεασθούν οι συμπατριώτες μας, για να παραμείνουμε ή να κερδίσουμε εμείς την εξουσία.
Με αυτές τις καταστάσεις, ένα μόνο μπορούμε να πούμε : Μπρος στη διατήρηση ή κατάκτηση της εξουσίας οι πολιτικοί αντίπαλοι δεν ορρωδούν προ ουδενός εμποδίου.
