Εχει συμπληρωθεί σχεδόν ένας μήνας από την ημέρα που η χώρα άνοιξε τα σύνορά της και τα αεροδρόμια στον τουρισμό.
Επειτα από αυτό το διάστημα έφτασε η στιγμή που εκδηλώνεται ανησυχία, σύμφωνα με τις κυβερνητικές πηγές, για τα εισαγόμενα κρούσματα. Συσκέψεις συγκαλούνται, νέα σχέδια εκπονούνται και ο Θεός βοηθός.
Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, από όλους τους τουριστικούς προορισμούς εκπέμπονται τα ίδια μηνύματα. Η κίνηση είναι στην καλύτερη περίπτωση υποτονική, όσα καταστήματα έχουν ανοίξει υπολειτουργούν, οι θέσεις εργασίας εκ των πραγμάτων είναι περιορισμένες.
Επιβεβαιώνεται μέχρι στιγμής η προειδοποίηση που είχε διατυπωθεί από κάποιους: το προσδοκώμενο όφελος από τον τουρισμό είναι δυσανάλογα μικρό προς τον πιθανό υγειονομικό κίνδυνο.
Αναρωτιέται κανείς τι είδους σχέδιο μπορεί να εφαρμοστεί όσο θα συνεχίζεται η ασθενική έτσω ροή των τουριστών. Πόσο μπορεί να επιτηρηθεί ο καθένας που μπαίνει σε καραντίνα, πόσα κρούσματα μπορεί να διαφύγουν από τους δειγματοληπτικούς ελέγχους, τι θα συμβεί σε μία ξαφνική έξαρση; Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Εστω και τώρα, μοιάζει πως το μερικό κλείσιμο των συνόρων και η εφαρμογή αυστηρότερων ελέγχων είναι επιβεβλημένα μέτρα.
Την ίδια στιγμή, μία άλλη απορία δημιουργείται, όσο οι αρμόδιοι εξακολουθούν να απευθύνουν εκκλήσεις για υπευθυνότητα και προσοχή. Τι είδους υπευθυνότητα και προσοχή αναμένουν ότι μπορεί να επιδειχθεί σε ένα πανηγύρι; Πώς ακριβώς το φαντάζονται, από την στιγμή που οι εκδηλώσεις αυτές παρουσιάζονται περίπου σαν συνώνυμες με τις αρχές και τις αξίες του ελληνισμού;
Είναι φανερό ότι απαιτούνται άλλου είδους αποφάσεις. Η κυβερνητική στάση υπευθυνότητας του πρώτου διαστήματος, πρέπει να επιδειχθεί και τώρα. Μπορεί να μην έχουμε απαγορευτικό, αλλά κάποιες εκδηλώσεις θα πρέπει να απαγορευτούν. Μία από αυτές είναι τα πανηγύρια και οι μαζώξεις. Μόνο έτσι θα αποφευχθούν τα χειρότερα. Αν δεν αποφευχθούν, το ποιος θα φταίει και ποιος θα κατηγορηθεί για ανευθυνότητα, δεν θα έχει και τόση σημασία.
Η εμπειρία που έχει συσωρευτεί θα πρέπει να αξιοποιηθεί. Φαίνεται πως τώρα είναι η κρίσιμη περίοδος και τώρα θα πρέπει να αναπροσαρμοστούν οι αποφάσεις.
Η συλλογική στάση της περιόδου της καραντίνας είχε να κάνει με πολλούς παράγοντες. Ενας ήταν ο φόβος, ο άλλος ήταν η αποφασιστικότητα και η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης. Και οι δύο πρέπει να παραμείνουν σε ισχύ. Μόνο έτσι μπορεί κανείς να αξιώνει την υπευθυνότητα των πολιτών…
