Μπήκαμε σε εκείνο το δίμηνο που τα μάτια παίζουν περίεργα, οι στερήσεις ονειρεύονται κορεσμούς, τα όνειρα ρίχνουν τυφλές ζαριές. Αν δεν είχαμε το καλοκαίρι στην Ελλάδα, θα είχαμε εξαφανιστεί. Γεμίζουν τόσο γρήγορα από τον Σεπτέμβριο οι εσωτερικές μας δεξαμενές της χολής, του ανεκπλήρωτου, του μίσους, που αν δεν άνοιγε κάποιος το καζάνι κάθε Ιούλιο θα είχαμε τιναχτεί στον αέρα.
Ακόμη κι αν δεν γίνεται τίποτα τελικά, μοιάζει πως όλα μπορούν να γίνουν. Δεν είναι μικρό πράγμα αυτή η διάθλαση. Σαν εκείνη την προσμονή στα μαθητικά και φοιτητικά πάρτι που περιμέναμε πως θα αλλάξει η ζωή μας, τα περιμέναμε όλη την εβδομάδα, τα σχεδιάζαμε στο μυαλό μας αλλά ποτέ δεν γίνονταν όπως τα θέλαμε.
Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι οι ευκαιρίες μας. Ακόμη κι αν με τα χρόνια έχουν γλιστρήσει πια από τα δάχτυλά μας τα σώματα και έχει μείνει μόνο η άμμος, ελπίζουμε ακόμα.
Αν δεν σου κάψει ο ήλιος το μυαλό, μπορείς να είσαι η καλή εκδοχή σου. Μαλακωμένος από φανατισμούς, άοπλος και διαθέσιμος για να τα βρεις με τους ανθρώπους, και όχι για να τους νικήσεις.
Επειτα είναι και οι μνήμες. Οι αναμνήσεις από ξέγνοιαστα παιδικά καλοκαίρια σού υπενθυμίζουν πως τα πράγματα κάποτε γίνονταν αλλιώς, με λιγότερο αίμα. Το έχεις ζήσει, γιατί όχι ξανά; Δεν μπορείς να φτιάξεις τις ίδιες συνθήκες, δεν γίνεται να ξαναμαζέψεις εκείνες τις παρέες, δεν σου αρέσουν ακόμη εκείνα τα κορίτσια, δεν είσαι πια παιδί, αλλά απέναντι σε όλες αυτές τις αρνήσεις έχεις ακόμη μια κατάφαση. Την απόλυτη κατάφαση. Είσαι εδώ, είσαι ζωντανός, τα πάντα γίνονται.
To καλοκαίρι είναι η ελπίδα του καθενός. Εστω σε δόση. Αν είχαμε δώδεκα μήνες καλοκαίρι πάλι θα τιναζόμασταν στον αέρα. Δεν αντέχεται τόση καθημερινή διάψευση και ματαίωση, χάνεις πάλι το μυαλό σου. Είναι μια χαμογελαστή φωτογραφία ενώ ο κόσμος γύρω σου καίγεται. Λίγα από όσα έγιναν είναι εκείνα που ονειρευτήκαμε. Εχουμε βέβαια πολλές νίκες σε μικρόκοσμους, σε αρκετά πήγαμε πιο μακριά από όσο είχαμε φανταστεί, αλλά αυτά είναι εύθραυστες κατασκευές σε έναν κόσμο που παραπατάει.
Ακόμη κι αν κλείσεις τα μάτια, έρχεται και σε βρίσκει όπου νομίζεις πως έχεις κρυφτεί καλά.
Ο Ιούλιος είναι η ελπίδα, ή αν θέλεις η αυταπάτη. Αλλά δεν ξέρω αν κάποιος που έζησε τη ζωή του δίχως αυταπάτες μπορεί στο τέλος να υπερηφανευτεί πως έζησε μια πιο αληθινή ζωή από κάποιον που τη γέμισε αυταπάτες. Η αληθινή ζωή είναι εκείνη που υπέκυψε στο εφικτό; Για κάποιον λόγο η φύση μάς προίκισε με την ικανότητα της φαντασίας και την κατασκευή ιδεατών κόσμων. Οχι μόνο για να τους έχουμε ως στόχο αλλά για να τους ζούμε.
Υπάρχει ζωή μέσα στην αυταπάτη. Δεν είναι σύννεφο, αντέχει το βάρος των σωμάτων. Είμαστε εμείς ανάσκελα ακίνητοι να επιπλέουμε στο νερό του Αιγαίου. Πότε αισθάνθηκες περισσότερο ελεύθερος;
