Ένας από τους μηχανισμούς άμυνας των κομμάτων, ιδίως όταν βρίσκονται στο στόχαστρο αποκαλύψεων για σκάνδαλα και άλλες όχι και τόσο ηθικές δοσοληψίες, είναι να καταφύγουν στην τακτική του «μαύρου πρόβατου» ή του αποδιοπομπαίου τράγου.
Διαλέγουν, δηλαδή, ένα στέλεχος, που συνήθως είναι αυτό που είναι και πιο εκτεθειμένο στα συγκεκριμένα σκάνδαλα, του αποδίδουν τον κύριο όγκο της ευθύνης για αυτά και μετά τον παραδίδουν στα… λιοντάρια της αρένας προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού.
Έτσι δίνουν την εντύπωση ότι επιτέλεσαν «αυτοκάθαρση», οι οπαδοί διατηρούν την εμπιστοσύνη τους στο κόμμα και την ηγεσία, εφόσον αυτή «επέδειξε πυγμή» και φυσικά την ίδια ώρα οι μηχανισμοί που γέννησαν το σκάνδαλο μένουν στο απυρόβλητο.
Συχνά μάλιστα τέτοιες τελετουργικές «ανθρωποθυσίες» λειτουργούν τελικά και ως μηχανισμός συγκάλυψης των σκανδάλων.
Αυτό βλέπω να κάνουν και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρουν πολύ καλά ότι ο Νίκος Παππάς είναι εκτεθειμένος.
Χειρίστηκε τον κύριο όγκο της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώσει την «αριστερή διαπλοκή», έκανε τις συνεννοήσεις με τον Καλογρίτσα και τα βοσκοτόπια του, λειτούργησε ως συνομιλητής διαφόρων επιχειρηματιών και κατεξοχήν εκπροσώπησε μια εκδοχή πολιτικού κυνισμού και καιροσκοπισμού που καμιά σχέση δεν είχε με τις παραδόσεις της αριστεράς.
Μόνο που όλα αυτά δεν τα έκανε μόνος του ο Νίκος Παππάς.
Εάν πρόκειται να μιλήσουμε για τον τρόπο που ο ΣΥΡΙΖΑ αντέγραψε τις χειρότερες πρακτικές των συστημικών κομμάτων, δηλαδή τις συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, την προσπάθεια επηρεασμού της ενημέρωσης, την αξιοποίηση των υπηρεσιών ασφαλείας και τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη, τότε μιλάμε για τις ευθύνες του Αλέξη Τσίπρα.
Αυτός είναι ο ελέφαντας στο δωμάτιο.
Γιατί πολύ απλά ο Νίκος Παππάς δεν θα είχε κάνει τίποτα χωρίς την έγκριση του Αλέξη Τσίπρα.
Ήταν στενός συνεργάτης του και προφανώς και ενημέρωνε τον Τσίπρα για όλα που με τη σειρά του έδινε το πράσινο φως.
Με τον ίδιο τρόπο, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας που επέλεξε να συγκυβερνήσει με τον Πάνο Καμμένο και όχι μόνο να ανέχεται αλλά και να στηρίζει τις σχέσεις του με εμπόρους όπλων, τις παρεμβάσεις του στη δικαιοσύνη, την ακροδεξιά πολιτική του.
Όπως, ήταν ο Αλέξης Τσίπρας αυτός που έφερε στην κυβέρνησή του τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο παρότι ήξερε καλά ποιος ήταν και τι ρόλο είχε παίξει.
Αν σήμερα αποκαλύπτεται πλήρως η εικόνα ενός ΣΥΡΙΖΑ που θεώρησε ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει την εξουσία ως τρόπαιο και όχι ως ευθύνη έναντι του λαού, αυτό δεν είναι ευθύνη του Παππά, αυτή είναι ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα.
Είναι η ευθύνη ενός πολιτικού που διεκδίκησε τη στήριξη του λαού επιμένοντας ότι δεν ήταν σαν τους άλλους και υποσχόμενος τη ρήξη και την απαλλαγή και από τα μνημόνια και από τη διαπλοκή και όταν βρέθηκε στην εξουσία και μνημόνιο υπέγραψε και εφάρμοσε και μια εκδοχή διαπλοκής προσπάθησε να προωθήσει.
Με αυτό τον τρόπο πρόδωσε τον πυρήνα της εμπιστοσύνης που του προσέφερε όχι απλώς το εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια ολόκληρη κοινωνία που ακόμη πληρώνει το τίμημα της δικής του συνθηκολόγησης.
Και αυτό αυτή την ευθύνη δεν μπορεί να ξεφύγει.
