«Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα, να μην χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά. Στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλαταίνω απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά».
Τη θάλασσα της Μεσογείου, του Αιγαίου υμνεί ο ποιητής. Ονειροπόλα και όμορφα στοχάζεται για τα μαλάματά της τα πολλά και συνεχίζει:
«Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, ο κάβος, τ’ ακρογιάλια σαν μεταξένιος αχνός».
Αυτή τη θάλασσα της Ανατολικής Μεσογείου ο αξιωματούχος της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική κ. Ζ. Μπορέλ, κατά την επίσκεψή του στην Ελλάδα και την Κύπρο ανέφερε ότι αποτελεί τα «ευρωπαϊκά σύνορα» και η Ε.Ε. οφείλει να τα προστατέψει.
Σήμερα, απρόσμενοι επισκέπτες και κουρσάροι ταράζουν επικίνδυνα τη θάλασσα της Μεσογείου. Η Τουρκία ως ταραχοποιός στα ακρογιάλια αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας σε βραχονησίδες και νησιά. Τα κοιτάσματα ενέργειας που κρύβει στα σπλάχνα της η Μεσόγειος τροφοδοτούν επικίνδυνα την κατάσταση και μυρίζει μπαρούτι. Πολεμικά αεροπλάνα πετάνε πάνω από τα νησιά μας και πολεμικά πλοία, γεωτρύπανα πηγαινοέρχονται στο Αιγαίο, την Κύπρο. Πρόσφατα, με το παράνομο και «ντροπιαστικό» Τουρκο-Λιβυκό σύμφωνο, επτά – οκτώ τούρκικες φρεγάτες ελλιμενίζονται αγνάντι στην περήφανη και χιλιοτραγουδισμένη Κρήτη.
Τα γεγονότα αποτυπώνουν με βεβαιότητα ότι η χώρα μας βρίσκεται ένα βήμα πίσω από την εμπόλεμη κατάσταση. Η Τουρκία δεν ονειρεύεται απλά την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά βήμα – βήμα με αποφασιστικότητα και πράξεις θέλει η Μεσόγειος να γίνει η θάλασσά της. Εμείς φαίνεται να μαδάμε τη μαργαρίτα. Βλέπουμε τον λύκο και ψάχνουμε να βρούμε τον «τορό», όπως αναφέρει μια λαϊκή ρήση. Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται για την εξουσία, αλλά και τους πολίτες είναι, τι κάνουμε; Πόσο καιρό θα ανεχόμαστε τις παραβατικές συμπεριφορές των γειτόνων μας και τις πολεμοχαρείς δηλώσεις του Ερντογάν και του Τσαβούσογλου.
Είναι αρκετός ο διπλωματικός αγώνας για να βάλουμε τέλος στην προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας; Είναι αρκετό να καταγγέλλουμε απλά τις παράνομες παραβιάσεις και τις προκλητικές δηλώσεις; Είναι λογικό και υπεύθυνο, προπάντων για την εξουσία, να πιστεύουμε σε ψευδαισθήσεις ότι το ΝΑΤΟ ή οι ΗΠΑ θα εμπλακούν όταν ανοίξει η «πόρτα του φρενοκομείου» ενός πολέμου Τουρκίας – Ελλάδος – Κύπρου; Είναι λογικό και σωστό να καταγραφόμαστε ως χώρα, το «καλό παιδί» της Μεσογείου και ότι με το «μάννα εξ’ ουρανού» θα λύσουμε μείζονα θέματα εθνικής ασφάλειας; Να κατανοήσουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες ότι οι εξελίξεις αυτές θα επηρεάσουν άμεσα την τύχη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος της Ε.Ε. στη Μεσόγειο, αλλά και στον κόσμο. Οι πολλές εικόνες της Ε.Ε. αποδυναμώνουν το κύρος και την ισχύ της, όπως φαίνεται και με την κρίση στη Λιβύη. Η διπλωματία μετά από 45 και πλέον χρόνια δεν έφερε καρπούς στην Κύπρο. Ο στρατός κατοχής παραμένει και ίσως αυξάνεται και πληθαίνει με τους εποίκους. Η ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ πέρασε όλα τα διπλωματικά τραπέζια, ακόμη παραμένει ως ζητούμενο, και ο εισβολέας να απειλεί.
Οι πληθυσμιακοί αριθμοί και οι εξοπλισμοί της Ελλάδας – Τουρκίας, όλο και θα αλλάζουν υπέρ της Τουρκίας στα επόμενα χρόνια. Έχουμε επιτακτική ανάγκη για τη διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής, τόσο στο επίπεδο της εξουσίας όσο και της κοινωνίας. Μεγάλες ιστορικές επιλογές έχουν φέρει τη χώρα μας στον πυρήνα της Ε.Ε.
Ο κ. Καραμανλής με την αποκατάσταση της δημοκρατίας έκρινε ότι η είσοδος στην ΕΟΚ ήταν επιβεβλημένη, κύρια για εθνικούς λόγους. Ήταν πράγματι μία ιστορική απόφαση μέσα σε ένα αρνητικό πολιτικό κλίμα της αντιπολίτευσης με το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο». Ο Α. Παπανδρέου το 1992 είχε τονίσει ότι το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, παρά το ότι αυτή εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα των χωρών του Βορρά, παρά το ότι το Διευθυντήριο θα αποφασίζει ερήμην των εθνικών κυβερνήσεων. Πρέπει όμως να είμαστε εκεί «έστω και στο τελευταίο βαγόνι», για να αγωνισθούμε και να δημιουργήσουμε την Ευρώπη, που ονειρευόμαστε.
Στην ομιλία του στη Βουλή (28/7/1992) διατύπωσε τα διακυβεύματα της Ευρώπης και της Ελλάδας στην πορεία προς την ΟΝΕ και τις διαδικασίες οικονομικής, πολιτικής και αμυντικής ενοποίησης της.
Μίλησε για τη σύγκρουση Βορρά και Νότου, που είναι εξόχως επίκαιρη, μίλησε για την «Ευρωπαϊκή Γερμανία» ή τη «Γερμανική Ευρώπη» και τόνισε ότι «ο αγώνας είναι άνισος, γιατί στην εκκίνηση είμαστε τελευταίοι». Έκλεισε λέγοντας ότι «τα σύνορα της Ελλάδας, πρέπει να είναι σύνορα της Ε.Ε.».
Τους καρπούς αυτής της δύσκολης πορείας γεύτηκε η Ελλάδα με τα Μεσογειακά Προγράμματα, τα Κ.Π.Σ. που άλλαξαν την εικόνα της χώρας. Η ένταξη στον κεντρικό πυρήνα ενοποίησης της Ε.Ε., στην Ευρωζώνη, όπως και η ένταξη της Δημοκρατίας της Κύπρου στην Ευρώπη, επί πρωθυπουργίας Κ. Σημίτη αποτελούν πράγματι έναν ιστορικό σταθμό για την πορεία του έθνους μας.
Τώρα που αγναντεύουμε τη θάλασσα, όπως αναφέρει ο ποιητής, τα νερά της είναι ταραγμένα, οργισμένα αφενός, γιατί στα βάθη της χιλιάδες μετανάστες πνίγονται και αφετέρου ο πόλεμος απειλείται με αφορμή τα «μαλάματά της τα πολλά», που κρύβει στα σωθικά της.
Σ’ αυτές τις επικίνδυνες διενέξεις για τα εθνικά μας συμφέροντα στο Αιγαίο, στα νησιά μας, από το Καστελόριζο ως την Κρήτη και τριγύρω από την Κύπρο, βρίσκεται η χώρα μας στο μάτι του κυκλώνα. Ο Μ. Κούρτης στους στίχους του: Κοιτώ ζερβά, κοιτώ δεξιά συλλογάται: « Απ’ το παράθυρο κι απ’ τη ζερβή μεριά, κοιτώ την Άκρη αυτής της πόλης.
Λουσμένοι κίονες στων προβολέων το φως …. Μετώπες σκαλιστές στάζουν πολιτισμού ιδρώτα … (σε όλο το Αιγαίο, τη Μεσόγειο και τις μικρασιατικές ακτές).
Κοιτώ δεξιά, βλέπω της Άπολης τα γκρίζα βάθη …. Βήμα μισό, ανάμεσα σε ακμή και κατρακύλα.
Θωρώ ζερβά, θλίβομαι, μα ανασταίνομαι.
Κοιτώ δεξιά, θλίβομαι, αργοπεθαίνω».
Σε άρθρο μου στις 20.4.2003, ως Υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, με τίτλο «Ομόνοια (Concordia) το βρέφος του ευρωστρατού» είχα υποστηρίξει ότι το «παροπλισμένο» πόδι της Ε.Ε., για «Κοινή Άμυνα και Ασφάλεια» της Ε.Ε. έπρεπε να απασφαλισθεί. Να κινηθούν οι διεργασίες συγκρότησης σώματος ευρωστρατού που θα εγγυάται την ασφάλεια και την άμυνα των χωρών της Ε.Ε. Η πρώτη στρατιωτική δύναμη της Ε.Ε. με το διακριτικό EUFOR αποτελείτο από 350 άνδρες που αντικατέστησαν τη δύναμη του ΝΑΤΟ που έδρευε στην ΠΓΔΜ. Είχα τονίσει ότι η «αρχή είναι το ήμισυ του παντός» και ότι τα άριστα βήματα του βρέφους του ευρωστρατού δημιουργούν κλίμα ασφάλειας στους ευρωπαϊκούς λαούς στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Η επιλογή αυτή πιστεύω ήταν και είναι μονόδρομος για την Ευρώπη και την Ελλάδα.
Δυστυχώς, οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ενώ έκαναν τα πρώτα δειλά βήματα στις αρχές του 21ου αιώνα για μια σειρά από λόγους, οι κοινές πολιτικές Άμυνας και Ασφάλειας βάλτωσαν και σε κάθε μικρή ή μεγάλη κρίση οι εθνικές πολιτικές κυριαρχούν. Όπως σήμερα, Γερμανία και Γαλλία εμφανίζονται με διαφορετικά πρόσωπα στην κρίση της Μεσογείου.
Το έλλειμμα Κοινής Πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας, η Ε.Ε. το γεύεται με την αποδυνάμωση της θέσης και του ρόλου της στις διεθνείς εξελίξεις και βέβαια αδυνατεί να υπερασπισθεί τα ευρωπαϊκά σύνορα στη Μεσόγειο, από τις προκλητικές και παράνομες παραβιάσεις της Τουρκίας. Και βέβαια δεν φτάνουν οι δηλώσεις του Ζ. Μπορέλ για να γίνει πράξη ο ευρωστρατός, που θα διαφυλάξει τα ευρωπαϊκά σύνορα. Αργά ή γρήγορα οι παγκόσμιες ανακατατάξεις θα επιβάλουν στην Ε.Ε. τις κοινές Πολιτικές Άμυνας και Ασφάλειας.
Στη νέα εποχή οι πολίτες αναζητούν Ομόνοια και Ειρήνη με ανοιχτό το παράθυρο στην ελπίδα. Δεν μπορούν όμως να κλείνουν τα μάτια στα γεγονότα.
Η Μεσόγειος κοχλάζει σαν ηφαίστειο. Στις ακτές της παραμονεύει ο θάνατος. Τα αυταρχικά καθεστώτα, οι περιφερειακοί πόλεμοι για την εξουσία, την ενέργεια και τις σφαίρες επιρροής σκορπούν θάνατο και δημιουργούν ποτάμια από μετανάστες.
Στη δική μας Μεσόγειο, στην άλλοτε mare nostrum των Ρωμαίων και στον μοναδικό πολιτισμό της Μικράς Ασίας και των νήσων του Αιγαίου, τα γεγονότα και οι εξελίξεις δοκιμάζουν την εθνική μας αλλά και την ευρωπαϊκή κυριαρχία των κρατών μελών, καθώς και του ίδιου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ο ατροφικός πυλώνας της Κοινής Άμυνας και Ασφάλειας της Ε.Ε. θέτει σε κίνδυνο τα συμφέροντα και την ασφάλεια των λαών της Ε.Ε. Δεν είναι επιτρεπτό τα κράτη – μέλη της Ε.Ε. άλλα να κοιτούν ζερβά και άλλα δεξιά.
Πληθαίνουν οι φωνές των ηγετών και των λαών της γηραιάς ηπείρου, ότι οι δομές και η αμυντική ομπρέλα του ΝΑΤΟ δεν διασφαλίζουν την Ασφάλεια και την Άμυνα της Ε.Ε.
Χαρακτηριστικές οι αναφορές του κ. Μακρόν και πάλι πρόσφατα ότι το ΝΑΤΟ είναι «εγκεφαλικά νεκρό». Και ο λόγος της Μέρκελ, με αφορμή το «διαζύγιο» της Αγγλίας με την Ε.Ε. ότι η Ε.Ε. πρέπει να πάρει στα χέρια της την ασφάλεια, την άμυνα και «τις τύχες» των λαών της.
Ιδιαίτερα η χώρα μας και η Κύπρος καθημερινά δοκιμάζονται και απειλούνται, με λόγια και έργα της Τουρκίας. Η ασφάλεια και η άμυνα για τα εθνικά μας συμφέροντα και κατά προέκταση τα ευρωπαϊκά βρίσκονται σε ιστορικά αδιέξοδα που αργά ή γρήγορα ίσως ο πόλεμος κληθεί να λύσει τα προβλήματα, να σβήσει τις φωτιές σε όλες τις ακτές της Μεσογείου.
Η τουρκική στρατηγική της ανασύστασης της οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν είναι ένα απλό, τρελό χωρατό του Ερντογάν. Το 2030 και επέκεινα, ο πληθυσμός της θα ξεπεράσει τα 120 εκατομμύρια. Η Ελλάδα αντί να μεγαλώνει πληθυσμιακά, ίσως συρρικνωθεί σε απίστευτα νούμερα από 11 στα 8,5 εκατομμύρια. Η πληθυσμιακή αναλογία Τουρκοκυπρίων με τον στρατό της κατοχής και Ελληνοκυπρίων θα αλλάξει άρδην στους χρόνους που έρχονται.
Η Τουρκία ετοιμάζει πόλεμο με αψιμαχίες άλλοτε μικρής έντασης στη Θράκη, στον Έβρο, στην Αγ. Σοφιά και άλλοτε πολύ σοβαρές στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Αιγαίου και της Κύπρου με αιχμή τις βραχονησίδες και την ενέργεια.
Το βρέφος του ευρωστρατού γεννήθηκε με την επιχείρηση Concordia και το πρώτο σώμα στα Βαλκάνια το 2003. Στο πέρασμα του χρόνου η συντηρητική διακυβέρνηση της Ε.Ε., η οικονομική κρίση, η αποχώρηση της Αγγλίας αποτέλεσαν αρνητικούς παράγοντες στις διαδικασίες ενοποίησης των πολιτικών για Κοινή Άμυνα και Ασφάλεια της Ε.Ε. Κυριάρχησαν οι εθνικές πολιτικές των κρατών – μελών και κύρια του δίπολου Γερμανίας – Γαλλίας.
Στη συνάντηση στο Βερολίνο για την ειρήνη στη Λιβύη, όλες οι χώρες της Μεσογείου βρέθηκαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, εκτός της βαθειάς πληττόμενης Ελλάδας. Η Τουρκία ενισχύει τον ρόλο της ως περιφερειακή δύναμη με την υποστήριξη των ΗΠΑ και την προφανή ανοχή Ρωσίας και Γερμανίας.
Η επιχείρηση IRINI με πρωτοβουλία της κας Μέρκελ έχει αποτύχει πλήρως και εμμέσως πλην σαφώς εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της Τουρκίας και της κυβέρνησης της Λιβύης που η ίδια και στρατιωτικά υποστηρίζει. Η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα και αναζητά διπλωματικά συμμάχους. Καλές οι σχέσεις με το Ισραήλ και Αίγυπτο αλλά δεν φτάνουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της Τουρκίας. Το ΝΑΤΟ ανέχεται ένα μέλος του να επιτίθεται στο άλλο. Απορεί και ο ύπατος εκπρόσωπος της Ε.Ε. για την εξωτερική πολιτική Ζοζέπ Μπορέλ, που επισκέπτεται τη χώρα μας. Με τις διαπιστώσεις δεν αντιμετωπίζονται οι παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, την ίδια ώρα που Πούτιν, Τραμπ και Ερντογάν με τη «λυκοφιλία» τους εξυπηρετούν αμοιβαίως τα συμφέροντά τους.
Μονόδρομος πιστεύω για την Ευρώπη ο ευρωστρατός για να υπάρξει ουσιαστική απάντηση στη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων από τις προκλήσεις της Τουρκίας. Είναι επιτακτική, εθνική αλλά και ευρωπαϊκή ανάγκη να τολμήσει η Ε.Ε. το αυτονόητο. Να υπερασπισθεί με ισχύ τα σύνορά της. Διαφορετικά η θάλασσα της Μεσογείου που θα αγναντεύουμε θα γεμίζει από κύματα μεταναστών και πολέμους.
Και οι θύμισες για εμάς τους Έλληνες, που ο Οδ. Ελύτης στο ποίημά του «Μικρή Πράσινη θάλασσα» βιώνοντας στα 13 του, τον διωγμό της Σμύρνης αναφέρει θα ζωντανεύουν στον νου και την καρδιά μας: «Ακόμα οι μακρινοί μας συγγενείς που κρατούν τον αέρα σαν αγάλματα, Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ, Με τον άσπρο γιακά και την κορδέλα, Να μπεις απ’ το παράθυρο στη Σμύρνη…».
