Εφέτος, για πρώτη φορά από το 1697, οπότε ο Σαρλ Περό έγραψε την ιστορία της για να ψυχαγωγήσει τα παιδιά του, η «Σταχτοπούτα» δεν πήγε στον χορό του πρίγκιπα. Οχι επειδή δεν ήθελε, ούτε επειδή δεν την άφησαν οι σκληρόκαρδες αδελφές της. Απλώς, ο χορός, λόγω κορωνοϊού, δεν έγινε. Το βασισμένο στο παραμύθι νέο μιούζικαλ του Αντριου Λόιντ Γουέμπερ επρόκειτο να ανέβει στο Λονδίνο τον περασμένο Μάρτιο. Η επικρατούσα κατάσταση, σε μια Αγγλία που υπέφερε από την πανδημία, δεν ευνοούσε όμως ούτε τις πρεμιέρες ούτε τα παραμύθια. Ετσι, ο Γουέμπερ ανανέωσε το ραντεβού του με το κοινό του για το ερχόμενο φθινόπωρο: Η πολυαναμενόμενη παραγωγή της δικής του «Σταχτοπούτας» θα κάνει τελικά πρεμιέρα (δεδομένου ότι δεν θα υπάρξει νέα έξαρση του ιού) στις αρχές του Νοεμβρίου στο Gillian Lynne Theater του Λονδίνου. Η προπώληση των εισιτηρίων, με τιμές που ξεκινούν από τις 20 και φτάνουν τις 150 στερλίνες, έχει ήδη ξεκινήσει διαδικτυακά. Και ο διάσημος συνθέτης και παραγωγός καλείται με το νέο φιλόδοξο έργο του να αποδείξει πως μπορεί ακόμα να συγκινήσει το σύγχρονο κοινό με τη μουσική του, σε μια μάλιστα εποχή που τα μιούζικαλ δεν έχουν τη δημοτικότητα που είχαν μερικές δεκαετίες πριν.
Το φιάσκο του κινηματογραφικού «Cats»
Την έχει ανάγκη, είναι η αλήθεια, μια επιτυχία, καθώς η πιο πρόσφατη δουλειά του είχε τρανταχτή αποτυχία. Η κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ «Cats» (με το οποίο είχε θριαμβεύσει τη δεκαετία του ’80 στις μεγάλες σκηνές) πήρε άθλιες κριτικές, πήγε πολύ κακά εμπορικά και κέρδισε αρκετά «Χρυσά Βατόμουρα», τα βραβεία της ντροπής που απονέμονται στις χειρότερες ταινίες και στους συντελεστές τους. Μια τόσο μακρά καριέρα σαν τη δική του δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει και αποτυχίες, οι κινηματογραφικές «Γάτες» δεν ήταν εξάλλου η μοναδική. Ομως, ό,τι και να λέμε, είναι πικρό στα 72 σου χρόνια να ζεις μια από τις μεγαλύτερες πανωλεθρίες σου. Θα καταφέρει άραγε η «Σταχτοπούτα» να λειτουργήσει ως αντίδοτο; Ο Γουέμπερ φαίνεται πως έχει επενδύσει πολλά σε αυτήν. Κυρίως στη συνεργασία του με την Εμεραλντ Φένελ. Η βρετανή ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτρια, γνωστή από τις εμφανίσεις της στις σειρές «The crown» και «Call the midwife», αλλά κυρίως από το σενάριο του δεύτερου κύκλου του «Killing Eve», ήταν εκείνη που είχε την πρωτότυπη ιδέα για μια νέα Σταχτοπούτα. Που θα μοιάζει με την παλιά, αλλά και που θα απευθύνεται στο σύγχρονο κοινό. Η Φένελ υπογράφει και το θεατρικό κείμενο της νέας παραγωγής. «Ηθελα από καιρό να γράψω τη δική μου εκδοχή για τη «Σταχτοπούτα», αλλά δεν μπόρεσα ποτέ να βρω τον τρόπο που θα την έκανε διαφορετική, που θα μιλούσε ειλικρινώς στην ψυχή μου» δήλωσε ο Γουέμπερ. «Η Εμεραλντ Φένελ έγραψε κάτι πραγματικά συναρπαστικό και πρωτότυπο. Από τη στιγμή που διάβασα τις πρώτες σελίδες ήξερα πως είχα βρει τον ιδανικό νέο συνεργάτη μου». Εξίσου ενθουσιασμένος δηλώνει και με τη συνεργασία του με τον στιχουργό Ντέιβιντ Ζίπελ, που έχει υπογράψει μεγάλες επιτυχίες στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Καθώς και με την πρωταγωνίστριά του, την 27χρονη ηθοποιό, τραγουδοποιό και internet personality (καθώς έγινε γνωστή μέσα από το κανάλι της Carrie Hope Fletcher στο YouTube) Κάρι Χόουπ-Φλέτσερ.
Η ομορφιά… αλλιώς
Τι θα είναι τελικά η «Σταχτοπούτα» του Γουέμπερ; Οπως ακούγεται, μια παράσταση αρκετά κλασική, που όμως θα αντιμετωπίζει το παραμύθι του Περό αλλιώς. «Θα είναι μια ιστορία για την ομορφιά, αλλά κυρίως για τη ομορφιά που απορρέει από αυτό που είσαι στην πραγματικότητα και όχι από αυτό που προσπαθείς να γίνεις» λέει ο συνθέτης.
Αναφέρεται στην εσωτερική ομορφιά την οποία ύμνησε και στο πρώτο του μιούζικαλ που ήταν εμπνευσμένο από τη ζωή τού εξ Ιρλανδίας γιατρού Τόμας Τζον Μπαρνάρντο (1845-1905) που ίδρυσε δομές φιλοξενίας για άπορα παιδιά. Τίτλος του «The likes of Us» και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1965, δηλαδή πριν από πενήντα πέντε χρόνια. Την εποχή που ο μόλις 17 ετών συνθέτης έβαζε τα θεμέλια για τη διεθνή σταδιοδρομία του.
Τα πρώτα βήματα
Ο Αντριου Λόιντ Γουέμπερ γεννήθηκε στο Κένσινγκτον, το 1948, σε μουσική οικογένεια: Ο πατέρας του ήταν συνθέτης και οργανίστας, η μητέρα του έπαιζε πιάνο και βιολί και ο αδελφός του, ο Τζούλιαν Λόιντ Γουέμπερ, έγινε διάσημος τσελίστας. Ο μικρός Αντριου έγραψε τις πρώτες συνθέσεις του σε ηλικία εννέα ετών, και ήδη από την εφηβεία του είχε αποφασίσει τι θα ήθελε να κάνει όταν μεγαλώσει: Ηθελε να γράφει μιούζικαλ. Η πρώτη του απόπειρα, το «The likes of Us» σηματοδότησε και την πρώτη συνεργασία του με τον στιχουργό Τιμ Ράις, με τον οποίο θα συνδημιουργούσε μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Τρία χρόνια μετά ήρθε το «Joseph and the amazing technicolor dreamcoat», πάλι σε στίχους του Ράις, βασισμένο σε μια βιβλική ιστορία. Τα τραγούδια «Any dream will do» και «Close every door» έγιναν επιτυχίες. Το 1969 ο Γουέμπερ και ο Ράις ήταν ανάμεσα στους υποψηφίους για την εκπροσώπηση της Αγγλίας στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Γιουροβίζιον, με το «Try it and see», όμως δεν επελέγησαν. Η εν λόγω σύνθεση, με άλλους στίχους, έγινε το χαρακτηριστικό τραγούδι του βασιλιά Ηρώδη στο επόμενο μιούζικάλ τους, το «Jesus Christ Super Star», που θα έκανε το όνομα του Γουέμπερ γνωστό σε όλο τον κόσμο.
Οι μεγάλες επιτυχίες
Αντλώντας και πάλι, όπως και στο «Joseph and the amazing technicolor dreamcoat», έμπνευση από τη χριστιανική θρησκεία, ο συνθέτης έκανε τον βίο του Ιησού ροκ όπερα, προκαλώντας ενθουσιασμό αλλά και πολλά αρνητικά σχόλια από εκείνους που βρήκαν το έργο βλάσφημο. Η πρώτη ηχογράφηση του «Jesus Christ Super Star» κυκλοφόρησε το 1970, ενώ η πρώτη σειρά παραστάσεων δόθηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1970. Ακολούθως, το 1972 το έργο μεταφέρθηκε στο West End του Λονδίνου. Το 1973 έγινε ταινία από τον Νόρμαν Τζούισον. Από τότε μέχρι σήμερα έχει ανέβει (και εξακολουθεί να ανεβαίνει) σε δεκάδες διαφορετικές παραγωγές σε όλο τον κόσμο. Το επόμενο μιούζικαλ του Γουέμπερ, το «Jeeves» του 1975, δεν ήταν επιτυχία. Το 1976 όμως ήρθε η «Εβίτα» για να διηγηθεί την (εξιδανικευμένη) ιστορία της Εύας Περόν, δεύτερης συζύγου του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Πρώτη Εβίτα στη δισκογραφία έγινε η Τζούλι Κόβινγκτον, πρώτη Εβίτα στο Λονδίνο η Ιλέιν Πέιτζ και πρώτη Εβίτα στη Νέα Υόρκη η Πάτι Λουπόν. Το μεγαλύτερο σουξέ του έργου, το «Don’t cry for me Argentina», τραγούδησε και η Μαντόνα ως Εβίτα στην κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ το 1996 (τον ρόλο είχε διεκδικήσει και η Μέριλ Στριπ), με Τσε Γκεβάρα τον Αντόνιο Μπαντέρας. Το μιούζικαλ ανέβασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η Αλίκη Βουγιουκλάκη, έχοντας στο πλευρό της τον Βλάση Μπονάτσο, το 1981.
Η ώρα του «Φαντάσματος»
Το «Tell me on a Sunday», που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1978, δεν είχε την επιτυχία της «Εβίτα», όμως το «Cats», βασισμένο στα ποιήματα του Τ.Σ. Ελιοτ, εντυπωσίασε, με το «Memory» να γίνεται ένα από τα πιο επιτυχημένα τραγούδια στην ιστορία του μιούζικαλ. Ο έρωτας ήταν το θέμα του «Song and dance» το 1982, ενώ στο πρωτότυπο «Starlight Express» του 1984 ήρωες ήταν τα βαγόνια ενός παιδικού τρένου που «ζωντάνευαν» και διηγούνταν την ιστορία τους. Το 1986 ήρθε η ώρα του «Φαντάσματος της όπερας» με τη Σάρα Μπράιτμαν (που εκτός από πρωταγωνίστριά του τότε ήταν και η δεύτερη σύζυγος του συνθέτη) και τον Μάικλ Κρόφορντ. Ακολούθησαν τα «Aspects of love» το 1989 και το «Sunset Boulevard» το 1993, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του Μπίλι Γουάιλντερ, με την Γκλόρια Σουάνσον. Τον απαιτητικό ρόλο της Νόρμα Ντέσμοντ ερμήνευσαν, μεταξύ άλλων, σταρ όπως η Πάτι Λουπόν, η Γκλεν Κλόουζ και η Πετούλα Κλαρκ. Το 1994 η Φέι Ντάναγουεϊ, που επρόκειτο να ερμηνεύσει τον ρόλο, απολύθηκε από την παραγωγή. Ο Γουέμπερ δήλωσε πως η φωνή της ήταν ακατάλληλη, η σταρ τού υπέβαλε μήνυση, τελικά όμως κατέληξαν σε εξωδικαστικό συμβιβασμό.
Μια καριέρα σε κάμψη
Στην πραγματικότητα μετά το «Sunset boulevard» ο συνθέτης δεν έκανε κάποια άλλη, πραγματικά μεγάλη επιτυχία. Ούτε το «Whistle down the wind» (1998), ούτε το «The beautiful game» (2000), ούτε το «The woman in white» (2004), ούτε το «Love never dies» (σίκουελ του «Φαντάσματος της όπερας» το 2010), ούτε το «Scholl of rock» το 2015 (βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του 2003) κατάφεραν να ξεχωρίσουν με τον τρόπο που είχαν ξεχωρίσει έργα όπως το «Jesus Christ Super Star» και η «Εβίτα». Είχε έρθει η εποχή να επιβεβαιωθεί αυτό που έλεγαν εδώ και χρόνια οι διάφοροι αμφισβητίες του, πως δηλαδή η έμπνευσή του έχει στερέψει και πως αναπαράγει ξανά και ξανά τα ίδια μουσικά θέματα; Η «Σταχτοπούτα» θα τους επιβεβαιώσει ή θα τους διαψεύσει; Αν και, ακόμα και σε περίπτωση που ο σερ (και βαρόνος) Αντριου Λόιντ Γουέμπερ, ο βραβευμένος τέσσερις φορές με ΕΜΜΥ, έξι φορές με Tony και οκτώ φορές με βραβείο Λόρενς Ολιβιέ καλλιτέχνης, δεν καταφέρει να επιβεβαιώσει πως παραμένει ο βασιλιάς του σύγχρονου μιούζικαλ, το στέμμα του, το οποίο έχει κερδίσει χάρη στις τεράστιες επιτυχίες του παρελθόντος, δεν μπορεί πλέον κανείς να του το πάρει.
Τα 10 ομορφότερα τραγούδια του
Aν και είναι δύσκολο να επιλέξεις, καθώς υπάρχουν και μιούζικαλ με εκπληκτική μουσική από την αρχή ως το τέλος (βλέπε «Εβίτα» και «Jesus Christ Super Star»), αυτές είναι μερικές από τις πιο διάσημες μελωδίες του.
«Memory» από το «Cats»: Μια ηλικιωμένη γάτα ανακαλεί τα χρόνια της νιότης της.
«Don’t cry for me Argentina» από την «Εβίτα»: Η Εύα Περόν απευθύνεται στον λαό της από το μπαλκόνι της περίφημης Casa Rosada.
«Music of the night» από «Το φάντασμα της όπερας»: Το «Φάντασμα» εκφράζει τον τρυφερό αλλά και τόσο θλιμμένο εαυτό του.
«Think of me» από «Το φάντασμα της όπερας»: Η νεαρή Κριστίν ρεμβάζει και αισθάνεται ερωτευμένη.
«I don’t know how to love him» από το «Jesus Christ Super Star»: Η Μαρία Μαγδαληνή αποκαλύπτει την (ανίερη;) αγάπη της για τον Ιησού.
«Gethsemane» από το «Jesus Christ Super Star»: Ο Ιησούς καλείται να πιει το πικρό ποτήρι της θυσίας και αντιδρά.
«With one look» από το «Sunset boulevard»: Η Νόρμα Ντέσμοντ «επιστρέφει» με τη φαντασία της στα χρόνια της ακμής του βωβού κινηματογράφου του οποίου υπήρξε σταρ.
«As if we never say goodbye» από το «Sunset boulevard»: Η Νόρμα Ντέσμοντ επισκέπτεται τα στούντιο όπου κάποτε γυρίζονταν οι ταινίες της και συναντά συγκινημένη τους παλιούς συνεργάτες της.
«Love changes everything» από το «Aspects of love»: Ο νεαρός Αλεξ ερωτεύεται και βλέπει τον κόσμο του να αλλάζει.
«Unexpected song» από το «Song and dance»: Περί έρωτος κι εδώ λόγος, με μια νέα γυναίκα να απορεί για την αναστάτωση που έφερε στη ζωή της και να του παραδίνεται.
