Πριν από λίγο καιρό, η είδηση ότι η «σιδηρά κυρία» της Ευρώπης θα προσέφερε «κλάδο ελαίας» σε τέσσερις «φειδωλές» ευρωπαϊκές χώρες πολύ δύσκολα θα γινόταν πιστευτή.
Και αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, διότι η Άγκελα Μέρκελ δεν μας είχε συνηθίσει σε ανάλογα δείγματα γραφής και δεύτερον επειδή στους τέσσερις «φειδωλούς» δεν περιλαμβάνεται η Γερμανία.
Για αυτή την οβιδιακή μεταμόρφωση της Μέρκελ πολλά έχουν γραφτεί και ακόμη περισσότερα θα γραφτούν μετά την αποχώρησή της από την καγκελαρία.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι τα αίτια για τη στροφή αυτή πρέπει να αναζητηθούν σε προσωπικό επίπεδο. Διανύοντας το τελευταίο έτος της πρωθυπουργίας της επιδιώκει να φιλοτεχνήσει ένα καλύτερο προφίλ και να εξασφαλίσει την υστεροφημία της.
Με μια πιο προσεκτική ματιά θα διαπιστώσουμε ωστόσο ότι δεν πρόκειται για «μετάλλαξη» της Μέρκελ όσο για στροφή της γερμανικής πολιτικής.
«Φλας» για επικείμενη αλλαγή πορείας είχε ανάψει εδώ και καιρό ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε, το άλλοτε «γεράκι» των πολιτικών λιτότητας, ενώ ανάλογα μηνύματα είχε εκπέμψει και ο γερμανός κεντρικός τραπεζίτης, Γενς Βάιντμαν, όταν δήλωνε ότι το γερμανικό δόγμα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού «δεν θα πρέπει να εξελιχθεί σε φετίχ».
Με τη Βρετανία εκτός Ε.Ε. και μπροστά στην πρωτοφανή απειλή της πανδημίας η Γερμανία επιλέγει την προσφιλή πολιτική του ρεαλισμού και της ψυχρής λογικής. Αντιλαμβάνεται ότι η διασφάλιση των δικών της συμφερόντων περνάει μέσα από την αλληλεγγύη και τη συνεννόηση των ευρωπαϊκών χωρών. Γι’ αυτό «βγαίνει μπροστά» και αναλαμβάνει ρόλο ηγετικό έχοντας συνοδοιπόρο τη Γαλλία, τη δεύτερη ισχυρότερη ευρωπαϊκή οικονομία.
Με την ανάληψη της ευρωπαϊκής προεδρίας, η Γερμανία βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ευθύνες της, γράφει η Sueddeutsche Zeitung. H Άγκελα Μέρκελ αντιπροσωπεύει μια Γερμανία που έχει ανακαλύψει ξανά την ευρωπαϊκή της ισορροπία.
ΤΟ ΒΗΜΑ
