Εχει γραφτεί, έχει αναλυθεί και έχει ακουστεί κατά κόρον: ο τουρισμός είναι καλώς ή κακώς ένας νευραλγικής σημασίας κλάδος της ελληνικής οικονομίας.
Είναι επίσης γνωστό, ότι παγκοσμίως ο τουρισμός είναι εφέτος ο τομέας που έχει δεχθεί το σοβαρότερο πλήγμα από την πανδημία.
Οι κυβερνήσεις αναζητούν τρόπους σωτηρίας επιχειρήσεων, διατήρησης θέσεων εργασίας και αποφυγής των χρεωκοπιών των επιχειρήσεων, που θα είχαν ή θα έχουν αλυσιδωτές οικονομικές επιπτώσεις.
Σε αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα είναι μία από τις οικονομίες που βιώνουν αυτήν την κρίση του τουρισμού με υπαρξιακή αγωνία, καθώς η υποχώρησή του θα έχει άμεσο και αρνητικό αντίκτυπο στο ΑΕΠ και στην εκδήλωση μίας νέας οικονομικής κρίσης.
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά και καταγεγραμμένα.
Γνωστή είναι και η καμπάνια της κυβέρνησης για την στήριξη του τουρισμού, με επικεφαλής τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και με αρκετές άτσαλες κινήσεις του αρμόδιου υπουργού Χάρη Θεοχάρη, μέχρις ότου καταρτιστεί το τελικό σχέδιο, το οποίο θα δοκιμαστεί και θα κριθεί από την στιγμή που άνοιξαν τα αεροδρόμια της χώρας και ξεκίνησε η εισροή ξένων επισκεπτών.
Από του σημείου αυτού, μέχρι τις γραφικές σκηνές που παρατηρήθηκαν σε αεροδρόμια της χώρας κατά την πρώτη ημέρα απελευθέρωσης των πτήσεων, η απόσταση είναι μεγάλη.
Το να υποδέχονται στην Κρήτη μία πτήση από την Γερμανία σαν να επρόκειτο για τους απελευθερωτές της χώρας, θύμισε άλλες εποχές και άλλες νοοτροπίες. Οι αψίδες νερού που σχημάτιζαν τα πυροσβεστικά οχήματα και οι γραφικότητες με τους λυράρηδες και τα κεράσματα, αποκάλυψαν νοοτροπίες και συμπεριφορές που δεν αρμόζουν στην σύγχρονη Ελλάδα.
Η χώρα μας φημίζεται για την φιλοξενία της, όμως εκδηλώσεις σαν κι αυτές υπερβαίνουν την καλώς εννοούμενη αρετή και φτάνουν στα όρια της δουλοπρέπειας. Στην παρούσα συγκυρία, κανείς στη χώρα δεν θα έπρεπε να διακατέχεται από τέτοια σύνδρομα, που θυμίζουν τις γνωστές ελληνικές ταινίες («Γοργόνες και μάγκες», κ.ά.), στις οποίες σατιριζόταν αυτή ακριβώς η νοοτροπία.
Η Ελλάδα κατόρθωσε πολλά τους τελευταίους μήνες και ο βαθμός αυτοπεποίθησης όλων θα έπρεπε να είναι άλλος. Εως και που θα έπρεπε να βλέπει αφ’ υψηλού τους τουρίστες που καταφθάνουν για να απολαύσουν τις θάλασσες και τις παραλίες της. Είναι άλλο η παροχή τουριστικών υπηρεσιών και άλλο η στάση του υπηρέτη.
Ο τουρισμός προφανώς και είναι ένας κλάδος συνυφασμένος με την χώρα μας. Ίσως και να μην αλλάξει αυτό ποτέ, ενδεχομένως και καλώς. Εκείνο όμως που θα πρέπει να αλλάξει είναι αυτή η αγιοποίησή του και η αίθηση ότι δίχως αυτόν δεν κάνουμε.
Για να αντιληφθούμε περί τίνος ακριβώς μιλάμε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην αρχή της οικονομικής κρίσης το 2011-2012, οι αφίξεις και τα έσοδα από τον τουρισμό δεν ήταν αυτά που συνηθίσαμε την τελευταία τριετία, αλλά περίπου οι μισές. Όπερ σημαίνει ότι έχουμε ζήσει και με λιγότερους τουρίστες στο παρελθόν.
Καλό θα είναι να προσαρμοστούν οι αντιλήψεις, οι συμπεριφορές και οι πολιτικές τους εκφράσεις στην συνθήκη μίας σύγχρονης χώρας, που θα μπορέσει να δει με αυτοπεποίθηση το μέλλον της.
Εκτός αν προτιμάμε να εξελιχθούμε σε τουριστο-λιγούρηδες, με ό,τι συνέπειες θα έχει κάτι τέτοιο.
